Γνώμες
Η Μυρτώ Καμβυσίδη, τραγουδίστρια με βαθιές ρίζες στη μουσική και τον πολιτισμό, κάνει ένα συγκινητικό πέρασμα στον κινηματογράφο με τη συμμετοχή της στην ταινία «Η Θυσία» του Μπάμπη Τσόκα - πρεμιέρα 31 Οκτωβρίου, στον κινηματογράφο Πάνθεον στις 21:00, είσοδος ελεύθερη.
Βασισμένη στο βιβλίο του Απόστολου Τάσση «Το ρολόι μέσα στο σύννεφο», η ταινία ξετυλίγει την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας από την Πρέβεζα — της ίδιας της οικογένειας του σκηνοθέτη — μέσα από έναν αιώνα ελληνικής ιστορίας, από το 1912 έως σήμερα.
Η Μυρτώ, με την ευαισθησία και τη θεατρικότητα που χαρακτηρίζουν τη σκηνική της παρουσία, ενσαρκώνει έναν ρόλο που ακουμπά στο βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της απώλειας και της μνήμης.
Συνέντευξη με τη Μυρτώ Καμβυσίδη
Ως καλλιτέχνιδα που προέρχεται από τη μουσική, πώς προσέγγισες έναν κινηματογραφικό ρόλο; Υπάρχουν κοινά σημεία ανάμεσα στη σκηνική και τη φιλμική «ερμηνεία»;
Στη δική μου οπτική όλα συνδέονται. Μουσική, χορός, θέατρο, τραγούδι... είναι όλα εκφάνσεις της υψηλής Τέχνης, δηλ. του πιο όμορφου τρόπου που επινόησε ο άνθρωπος για να εκφράσει τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς του. Προσέγγισα την ιστορία με όση αλήθεια μπορώ να παράγω καλλιτεχνικά.
Ποιο ήταν το πιο απαιτητικό ή δύσκολο στοιχείο του ρόλου σου και πώς το αντιμετώπισες;
Το απαιτητικό ήταν να υποδυθώ μια κοπέλα της δεκαετίας του 40 όταν αισθάνομαι πολύ άνετα και πλήρως προσαρμοσμένη στο τώρα. Έψαχνα τρόπο να απαλλαγώ από αυτό που λέμε «σύγχρονος άνθρωπος». Από τον τρόπο έκφρασης, κινησιολογικά κ.α Ευτυχώς για μένα, η Κική (ο ρόλος) ήταν πολύ μπροστά για την εποχή της.
Η «Θυσία» μιλά για τη μνήμη, την απώλεια και τη δύναμη της ανθρωπιάς. Τι πιστεύεις ότι έχει να πει σήμερα αυτή η ιστορία σε μια εποχή που ξεχνά εύκολα;
Αυτή η ιστορία- η πραγματικότητα βασικά- κλέβει κι από την ίδια την Τέχνη. Είναι από τις στιγμές που λες ότι η ζωή ξεπερνά την Τέχνη. Είναι μια εποχή που ευλογεί το εύκολο, το γρήγορο και το ανούσιο... όμως τέτοιες εποχές είναι που χρειάζονται πραγματική και σκληρή τέχνη. Η δύναμη της ιστορίας αυτής θα εντυπωθεί σε όσους τη δουν. Θα αφυπνίσει ιδέες που είναι εν υπνώσει μέσα σε όλους μας.
Αν μπορούσες να κρατήσεις ένα συναίσθημα ή μια εικόνα από τα γυρίσματα, ποιο θα ήταν;
Το σουρεάλ, αντικανονικό τέλος, μου δίνει μια αισιοδοξία, μέσα στην απαισιοδοξία, βαθιά ελληνική, μια ανακούφιση την ίδια που ένιωθαν οι αρχαίοι Έλληνες όταν εμφανιζόταν ο από μηχανής Θεός της τραγωδίας.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να μείνει στον θεατή μετά την προβολή της ταινίας;
Θα σου πω τι έμεινε σε εμένα... Μελετώντας πριν μερικά χρόνια το «Εκκρεμές του Φουκώ» είχα κρατήσει ένα τσιτάτο όπου ο ήρωας του βιβλίου διατεινόταν ότι ο θάνατος που οφείλεται σε ιδέες εν τέλει μοιάζει μάταιος και μάλιστα πράξη που μαρτυρά αφέλεια. Είναι ο σύγχρονος τρόπος σκέψης και ζωής το «ιδιωτεύειν». Μετά τα γυρίσματα της ταινίας, επηρεάστηκα βαθιά και επαναξιολόγησα τις πράξεις ηρωισμού, μάλιστα ο «ένδοξος» θάνατος πια δεν μοιάζει στα μάτια μου ως θάνατος, παράλογo, άλλα τότε αισθάνομαι ότι θριαμβεύει η ζωή.
Πρεμιέρα: 31 Οκτωβρίου, Κινηματογράφος Πάνθεον, στις 21:00, είσοδος ελεύθερη.
