Το ταξίδι μου ξεκίνησε το 2014. Ήταν μια χρονιά που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Κάποια στιγμή ένιωσα πως κάτι δεν πήγαινε καλά και αποφάσισα να κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις. Δεν είχα κάποιο έντονο σύμπτωμα, μόνο μια εσωτερική φωνή που μου έλεγε να μην το αμελήσω. Όταν ήρθε η διάγνωση – “καρκίνος του μαστού” – ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μου. Για λίγα λεπτά πάγωσα. Ύστερα, σχεδόν αμέσως, μέσα μου γεννήθηκε ένα άλλο συναίσθημα: η ανάγκη να παλέψω. Ήμουν τυχερή, γιατί η διάγνωση έγινε έγκαιρα και δεν χρειάστηκε να κάνω χημειοθεραπεία. Ξεκίνησα όμως μια θεραπεία με ταμοξιφαίνη που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια. Μια πορεία σιωπηλής δύναμης και υπομονής, που με δίδαξε πολλά.

Η πιο σημαντική απόφαση που πήρα ήταν να μη θεωρήσω ποτέ τον εαυτό μου “άρρωστο”. Είπα μέσα μου: “Έχω να αντιμετωπίσω κάτι δύσκολο, αλλά δεν θα με ορίσει αυτό.” Έβαλα στόχο να συνεχίσω να ζω, να γελώ, να χαίρομαι τα μικρά πράγματα. Ήξερα ότι το σώμα χρειάζεται φάρμακο, αλλά η ψυχή χρειάζεται πίστη. Και η πίστη, είτε στον Θεό είτε στη ζωή, είτε απλώς στον εαυτό μας, είναι το πιο δυνατό “φάρμακο” απ’ όλα.

Δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς τους δικούς μου ανθρώπους. Η οικογένειά μου στάθηκε βράχος δίπλα μου, με μια αγάπη ήσυχη, σταθερή, που δεν χρειαζόταν λόγια. Οι φίλοι μου με κράτησαν όρθια με χαμόγελα, με απλές στιγμές που μου θύμιζαν πως η ζωή συνεχίζεται. Και οι γιατροί μου, με τον επαγγελματισμό και την ανθρώπινη παρουσία τους, με βοήθησαν να νιώθω ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Κάθε ένας απ’ αυτούς είχε τον ρόλο του στο να μην αφήσω τον φόβο να με νικήσει. Κι αυτό το “μαζί” είναι τελικά η πιο μεγάλη θεραπεία απ’ όλες. 

Αυτό το ταξίδι άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πάντα. Έμαθα να μην παίρνω τίποτα ως δεδομένο. Να κοιτάζω πιο βαθιά, να αγαπώ πιο δυνατά, να συγχωρώ πιο εύκολα. Όταν έχεις περάσει κάτι τέτοιο, κάθε μέρα που ξημερώνει είναι δώρο. Έμαθα να λέω πιο συχνά «ευχαριστώ» και να ζω τη στιγμή. Δεν αγχώνομαι πια για μικροπράγματα. Εκτιμώ τη ζωή στην απλότητά της – ένας φως το πρωί, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο της κόρης μου. Όλα όσα κάποτέ θεωρούσα αυτονόητα, τώρα είναι ιερά. 

Θα ήθελα να πω να μην αφήσουν τον φόβο να τις σταματήσει. Ο φόβος υπάρχει, αλλά η πρόληψη σώζει ζωές. Η μαστογραφία είναι μία μικρή πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας. Αν δεν είχα ακούσει τη φωνή μέσα μου να ελέγξω κάτι «μικρό», ίσως η ιστορία μου να ήταν διαφορετική. Κανένας φόβος δεν αξίζει όσο η ζωή μας. Μιλήστε, ρωτήστε, ενημερωθείτε, και κάντε το βήμα. Όσο πιο νωρίς, τόσο πιο δυνατά μπορείτε να σταθείτε. Γιατί ο καρκίνος, όταν τον κοιτάξεις στα μάτια, χάνει τη δύναμή του. Και τότε συνειδητοποιείς πως μέσα σου υπάρχει μία δύναμη που δεν ήξερες ποτέ ότι είχες.