Γνώμες
Η Ελπίδα Τόκα, μια από τις πιο διακεκριμένες αθλήτριες του στίβου στην Ελλάδα, έχει καταγράψει μια πορεία γεμάτη με σημαντικές διακρίσεις και συγκλονιστικές στιγμές.
Ο στίβος αποτέλεσε για εκείνη όχι μόνο επαγγελματική κατεύθυνση, αλλά και τρόπο ζωής.
Μέσα από τις προκλήσεις και τις χαρές των αγώνων, έχει γνωρίσει τον εαυτό της καλύτερα, ανακαλύπτοντας τις δυνάμεις και τις αδυναμίες της.
Παρά το γεγονός ότι ο αθλητισμός είναι ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει για εκείνη, συνεχίζει να αθλείται και να συμμετέχει περιστασιακά σε αγώνες, με την ίδια αφοσίωση και πάθος που την χαρακτήριζαν πάντα.
Σε συνέντευξη στο patrasevents.gr, μας ανοίγει την καρδιά της και μοιράζεται τις εμπειρίες της, τις αναμνήσεις από τους πιο σημαντικούς αγώνες της καριέρας της, καθώς και τα μαθήματα που της πρόσφερε ο στίβος.
Τι ήταν αυτό που σας κέρδισε εξαρχής στον στίβο;
Ξεκίνησα τον στίβο σε πολύ μικρή ηλικία, ως παιχνίδι και μέσο εκτόνωσης. Φαίνεται πως είχα μία κλίση στις ημιαντοχές, οπότε μου ήταν εύκολο να κερδίζω τους αγώνες δρόμου των 600μ.
Πιστεύω πως σε εκείνες τις ηλικίες – 6 έως 10 ετών – οι νίκες και οι επιτυχίες είναι αυτές που κερδίζουν εύκολα ένα παιδί. Εξάλλου, μεγαλώνοντας στην επαρχία δεν είχα πολλές επιλογές, και η αερόβια άσκηση ήταν στην καθημερινότητά μου, με ανηφόρες και αποστάσεις που διένυα σχεδόν καθημερινά για το σχολείο.
Συνειδητά, με κέρδισαν τα εμπόδια στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου, όπου ο ρυθμός και ο συνδυασμός τεχνικής, έκρηξης και αντοχής αποτελούσαν μια ενδιαφέρουσα πρόκληση για εμένα. Κάθε προπόνηση με εμπόδια ήταν ένα ευχάριστο παιχνίδι, ενώ οι αγώνες είχαν πάντα μια «ίντριγκα», καθώς ένα σωστό πέρασμα στα κρίσιμα τελευταία εμπόδια μπορούσε να καθορίσει τον νικητή.
Υπήρξε κάποια στιγμή ή κάποιος αγώνας που σας σημάδεψε και σας ώθησε να συνεχίσετε με περισσότερη δύναμη;
Καθώς η ενασχόλησή μου με το άθλημα ξεκίνησε από μικρή ηλικία, είναι αναμενόμενο να υπήρξαν στιγμές που βρέθηκα στο δίλημμα να συνεχίσω ή να σταματήσω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τρεις αγώνες που με επανέφεραν στον στίβο τη στιγμή που είχα αρχίσει να παρεκκλίνω:
Ο πρώτος ήταν ένας αγώνας στην Καλαμάτα ως ΠΚΑ, στη δεύτερη φάση των σχολικών αγώνων. Παρότι είχα προκριθεί στην τελική 8άδα των 300μ με την τελευταία επίδοση, λίγο πριν την εκκίνηση έγινε ένα μπέρδεμα και ανακοινώθηκε άλλο όνομα στη θέση μου. Μετά από ενστάσεις και τις απαραίτητες διαδικασίες, αγωνίστηκα τελικά, αλλά τερμάτισα τελευταία με κακή επίδοση και πολύ άσχημη ψυχολογία. Θυμάμαι ακόμα το τηλεφώνημα που έκανα, κλαίγοντας, στη μεγαλύτερη αδερφή μου μετά την κούρσα, λέγοντάς της ότι θέλω να σταματήσω, αφού δεν μπορώ να αποδώσω. Μου απάντησε πως αν θέλω να διακρίνομαι, θα πρέπει να δω πιο σοβαρά τις προπονήσεις και τη ζωή γύρω από τον αθλητισμό. Ένα χρόνο μετά κατέκτησα το χρυσό στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ16.
Ο δεύτερος αγώνας που με επανέφερε ήταν τα Τοφάλεια στην Πάτρα το 2017. Παρότι ήταν μία καλή χρονιά που κατάφερα να σπάσω το φράγμα των 60" στα 400μ εμπόδια, συνέπεσε και με την αποφοίτισή μου από το Βιολογικό της Πάτρας αλλά και τη λήξη της υγειονομικής ασφάλισεις που παρέχεται από τους γονείς. Συνεπώς ήταν το κρίσιμο σημείο που ξεκίνησα να εργάζομαι για να αποκτήσω τουλάχιστον κάποια ένσημα και η προσοχή μου είχα αρχίσει να στρέφεται στην επιστήμη μου και την επαγγελματική πρόοδο.
Είχα πει πως τα Τοφάλεια θα ήταν ο τελευταίος μου αγώνας — μέχρι που το χρονόμετρο έδειξε 58.89! Ήταν μια επίδοση που μου άνοιξε την πόρτα για την Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα στην Ταϊπέι το ίδιο καλοκαίρι. Εκεί κατέκτησα την 14 θέση η οποία και συνέβαλε στην ένταξή μου σε κατηγορία στήριξης της ομοσπονδίας. Μετά από αυτό, αποφάσισα να συνεχίσω πιο σοβαρά και με περισσότερο ζήλο τις προπονήσεις, με στόχο την Ολυμπιάδα του Τόκιο το 2020 ενώ παράλληλα συντηρούσα την επαφή μου με τη Βιολογία ξεκινώντας το μεταπτυχιακό μου στην Ιατρική του ΕΚΠΑ και εργαζόμενη λίγες ώρες σε φροντιστήρια και ακαδημίες στίβου, για να έχω βασική ασφάλιση και να καλύπτω τα έξοδά μου.
Ο τρίτος και τελευταίος αγώνας που με επανέφερε για λίγο στα εμπόδια ήταν μία πρόσκληση που δέχτηκα για το meeting στη Γαλλία 400μ εμπόδια κλειστού το 2022. Ήδη είχα αφήσει τις προπονήσεις εμποδίων και παράλληλα με την πλήρη εργασία μου ως βιολόγος έκανα περιστασιακά προπονήσεις γενικού τύπου και κυρίως αλμάτων.Η ιδιαιτερότητα του κλειστού στίβου με την πίστα των 200μ και των κλίσεων στα βιράζ μαζί με τα εμπόδια ήταν από μόνο του μία πρόκληση που δεν θα έχανα την ευκαιρία να δοκιμάσω.
Με προπονήσεις μόλις ενός μήνα για την απόσταση και τα εμπόδια, συμμετείχα στον αγώνα όπου προς έκλπηξή μου προκρίθηκα στον τελικό και μάλιστα έφτασα κοντά στο μετάλλιο με μία πολλά υποσχόμενη επίδοση εάν συνέχιζα για τον ανοιχτό.
Δυστυχώς αυτή τη φορά παρά την όρεξη μου να επανέλθω σε αγωνιστικό επίπεδο, η επιστροφή από τον αγώνα με οξεία λοίμωξη covid που με κράτησε εκτός άσκησης για πάνω από δύο μήνες σε συνδυασμό αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο.
Αν δεν ασχολούσασταν με τον στίβο, ποιο άλλο άθλημα ή δραστηριότητα θα σας ενθουσίαζε;
Σίγουρα κάτι τεχνικό: ενόργανη ή καλλιτεχνικό πατινάζ.
Πάντα λάτρευα την ενόργανη, αλλά ήμουν ψηλό παιδί για το άθλημα. Όταν μετακομίσαμε στην επαρχία, δεν υπήρχε αυτή η επιλογή. Θυμάμαι τη δοκό ολυμπιακών διαστάσεων που φτιάξαμε με τον πατέρα μου, και έκανα ήπια ακροβατικά στον κήπο τα καλοκαίρια.
Το καλλιτεχνικό πατινάζ πιστεύω πως θα με είχε κερδίσει αν ζούσα στην Τσεχία. Στην Ελλάδα τότε δεν υπήρχε η δυνατότητα – παρά μόνο τα Χριστούγεννα!
Ποιο είναι το πιο απρόσμενο ή αστείο περιστατικό που σας έχει συμβεί σε προπόνηση ή αγώνα;
Τα πιο απρόσμενα μου έχουν συμβεί σε κούρσες 800μ — και μάλλον αυτό εξηγεί γιατί δεν αγαπώ αυτή την απόσταση!
Σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού σε αγώνα 5άθλου όπου στο αγώνισμα των 800μ που είχα από τις καλύτερες επιδόσεις, στα πρώτα 30μ της κούρσας βρέθηκα ξαπλωμένη στο ταρτάν, ύστερα από σπρώξιμο, με όλες τις αθλήτριες να περνούν πάνω από το κεφάλι μου (ευτυχώς ανέπαφη!).
Μετά, σε άλλο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού, στον τελικό των 800μ γυναικών, οδηγούσα την κούρσα όταν μπήκε ο κάμεραμαν της ΕΡΤ, αφηρημένος, στον πρώτο διάδρομο που τρέχαμε και θα είχα πέσει πάνω του εάν δεν έβαζα κόντρα για να σταματήσω ακαριαία.
Τελευταία και πολύ πρόσφατα, σε Διασυλλογικό Πρωτάθλημα το 2025 στο Ελληνικό, πάλι στα 800μ, έγινε ένσταση από προπονητή για να ακυρωθώ επειδή… αγωνίστηκα με λινό παπούτσι (χωρίς καρφιά)!!! Να σημειώσω πως δεν υπάρχει κανένας κανονισμός που να απαγορεύει τη χρήση λινών παπουτσιών στους δρόμους αντοχής – το αντίθετο μάλιστα: η απουσία καρφιών είναι μειονέκτημα.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχετε μάθει για τον εαυτό σας μέσα από τον στίβο;
Ο αθλητισμός – και ιδιαίτερα ο στίβος – είναι ένα μεγάλο σχολείο. Μια μικροκοινωνία, όπου όσο περισσότερο καταφέρεις να επιβιώσεις σε αυτή, τόσο περισσότερα μαθαίνεις για να βγεις πιο δυνατός στο στίβο της ζωής.
Προσωπικά, ο στίβος μού έμαθε ότι με υπομονή, επιμονή και συνέπεια, κάθε όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Στις δυνατές προπονήσεις, η μητέρα μου μού έλεγε πάντα: "Δύσκολη προπόνηση, εύκολος αγώνας" – και έτσι πάντα συνέβαινε.
Μία ακόμα φράση που με έκανε την Ελπίδα που είμαι σήμερα και εκτός σταδίων είναι ότι ο στίβος είναι 1 χαρά προς 10 λύπες. Τραυματισμοί, ατυχίες, κακές μέρες... μέχρι τη νίκη που σε ανταμείβει. Αν δεν ρισκάρεις, δεν προσπαθήσεις, δεν παλέψεις – τίποτα δεν σου χαρίζεται. Από μία διάκριση, μία θέση εργασίας μέχρι και τα δικαιώματά σου ως πολίτης!
Ο στίβος μού προσέφερε πάρα πολλά, τόσο σε προσωπικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Εν συντομία, όμως, αυτό που θεωρώ πιο σημαντικό είναι η καθοριστική συμβολή του αγωνιστικού αθλητισμού στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας των παιδιών.
Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας στον στίβο – ή και εκτός αυτού – σε μερικά χρόνια από τώρα;
Ο στίβος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, που έκλεισε γεμάτα και όμορφα. Εξακολουθώ να αθλούμαι και περιστασιακά να αγωνίζομαι, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να υποσχεθώ ή να περιμένω πολλά αγωνιστικά πια.
Πλέον, έχω επικεντρωθεί στην επιστήμη της βιολογίας, με βασικό μου ενδιαφέρον την ιατρική διάγνωση, και ιδιαίτερη έμφαση σε πεδία της μοριακής βιολογίας που σχετίζονται με την πρόληψη και την ευεξία.
Στόχος μου είναι να συμβάλλω ώστε η επιστήμη να γίνει πιο προσιτή στην καθημερινότητα, παρέχοντας εργαλεία και γνώσεις που βοηθούν στην εξατομικευμένη θεραπεία και την έγκαιρη διάγνωση. Πιστεύω στη δύναμη της πρόληψης, μέσα από εξετάσεις που προσφέρουν εξατομικευμένες πληροφορίες, μέσω των οποίων ο καθένας να μπορεί να κατανοήσει καλύτερα τον οργανισμό του και να ανταποκριθεί στις ανάγκες του για πιο υγιεινές επιλογές διατροφής, άσκησης και γενικότερου τρόπου ζωής.
Σε μερικά χρόνια, φαντάζομαι τον εαυτό μου να προάγει ακόμα πιο ενεργά αυτή την οπτική και να συμβάλλει ουσιαστικά στη διάδοση της επιστημονικής γνώσης γύρω από την υγεία, την ευεξία και τη σύγχρονη βιολογική προσέγγιση της πρόληψης.
