Γνώμες
Δευτέρα, 9 Νοεμβρίου 2015. Η πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης «Ελιξίριον Τσέχωφ!» εγκαινιάζει το νεοσύστατο θεσμό «Άρμα Θέσπιδος» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας.
Ένα θεσμό, που εμπνεύστηκε ο – τότε - καλλιτεχνικός διευθυντής Κώστας Καζάκος και έφερε στη ζωή ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός Χρήστος Στρέπκος.
Ένας θίασος, που περιοδεύει μέχρι το πιο απομακρυσμένο χωριό της Περιφέρειας Νοτιοδυτικής Ελλάδος και προσφέρει ποιοτική ψυχαγωγία δωρεάν σε όλο τον κόσμο. Συνοδοιπόρος και σταθερό μέλος σε όλες τις παραστάσεις, ο καταξιωμένος πατρινός ηθοποιός Βασίλης Κόκκαλης.
Με τη φετινή παράσταση της «Λοκαντιέρας» του Γκολντόνι - μια από τις πιο εμβληματικές κωμωδίες του κλασικού δραματολογίου - συμπληρώνονται δέκα χρόνια λειτουργίας του σημαντικότατου για την πόλη μας θεσμού.
Με αυτήν την αφορμή επιχειρούμε με τον ηθοποιό Βασίλη Κόκκαλη μια ανασκόπηση της πορείας του «Άρματος».
Δέκα χρόνια «Άρμα Θέσπιδος», δέκα ποιοτικές παραστάσεις. Μπορούσες να φανταστείς ότι ο θεσμός θα είχε τέτοια ανταπόκριση όταν συστάθηκε;
Δέκα χρόνια... κι όμως πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνο το πρωί που χτύπησε το τηλέφωνο μου κι άκουσα τη φωνή του Καζάκου. Σε μισή ώρα ήμουν στο γραφείο του στο Μπάρι, μαζί με τον Χρήστο Στρέπκο, να συζητάμε για κάτι νέο, κάτι καινούργιο, που είχε στο μυαλό του ο Κώστας και θα αναλάμβανε ο Χρήστος. Δε θυμάμαι να κατάλαβα ακριβώς περί τίνος πρόκειται κι όπως αποδείχθηκε στην πορεία κανείς μας δεν ήξερε τι μας περιμένει. Όμως, στα χέρια μας κρατούσαμε τρία εμβληματικά και πασίγνωστα μονόπρακτα του Τσέχωφ και ξέραμε το μέγεθος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Έτσι, λοιπόν, δέχθηκα με χαρά την πρόκληση και ξεκινήσαμε δουλειά.
Δουλέψαμε, θυμάμαι, πάρα πολύ με πάθος και πιστή και παράλληλα μαζί μας δημιουργήθηκε και μια ακόμα ομάδα κρούσης, που θα αναλάμβανε το δύσκολο έργο να τρέξει και να προωθήσει την παράσταση - πάντα εκτός θεάτρου. Ο Πέτρος, η Μαίρη, η Φούλα, όσο εμείς κάναμε πρόβες, έτρεχαν από το πρωί να βρουν και να κλείσουν τις παραστάσεις. Όταν τελικά ήταν όλα έτοιμα και ξεκινήσαμε (Πρεμιέρα στο ΚΔΑΠ ΜΕΑ - ΚΟΜΑΙΘΩ), ήμασταν όλοι μαζί η ομάδα με τίτλο «Άρμα Θέσπιδος». Το μόνο σίγουρο είναι πως τότε δεν περνούσε από το μυαλό μας ούτε καν η λέξη Θεσμός. Το μονό που ξέραμε όλοι ήταν ένα και μόνο πράγμα: Η αποστολή μας να πάει το Θέατρο εκεί που δεν ξέρουν ούτε το Θ από το Θέατρο.
Το ιδιαίτερο με το «Άρμα» είναι πως δεν προσφέρει μια απλή θεατρική παράσταση, αλλά μια εμπειρία, τόσο για το κοινό, όσο και για τους ηθοποιούς που παίζουν θέατρο στα πιο ιδιαίτερα μέρη. Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια ποιες παραστάσεις έχουν μείνει ανεξίτηλα εντυπωμένες στη μνήμη σου;
Εδώ αξίζει να θυμίσω κάτι που παρέλειψα στην προηγούμενη απάντηση, αλλά αφορά πιστεύω και σε αυτήν την ερώτηση. Το «Άρμα» ξεκίνησε τη διαδρομή - αποστολή του σε μια εξαιρετικά δύσκολη χρονική περίοδο για τη χώρα μας, τότε που όλοι βιώναμε τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης (μνημόνια, Capital controls κ.α.) και γενικά τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Όμως, σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο, αυτό που κάναμε ήταν ένα αντίδοτο, ένα θεραπευτικό, πνευματικό Ελιξίριο, μια αντεπίθεση πολιτισμού με νόημα και σκοπό. Έχω ακούσει πολλές φορές την ερώτηση ποια παράσταση σου έχει μείνει… Δεν κατάφερα ποτέ είναι η αλήθεια να δώσω απάντηση και αυτό γιατί κάθε φορά που ξεκινούσα να μιλήσω, μου έβγαιναν άλλες δέκα απαντήσεις και πάει λέγοντας. Το μόνο σίγουρο είναι πως η κάθε παράσταση, το κάθε μέρος, ο κάθε χώρος, με την ενέργεια φυσικά και του κοινού, είχε μια δική του δυναμική προσωπικότητα και αποτελούσε πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία που δεν μπορούσες να τη συγκρίνεις με την άλλη.
Ποιο ρόλο σου από το «Άρμα» θα επέλεγες ως τη μεγαλύτερη ερμηνευτική πρόκληση;
Πάντα πίστευα - κι ακόμα πιστεύω - πως για έναν ηθοποιό που σέβεται κι αγαπάει πραγματικά τη δουλειά του, ο κάθε ρόλος είναι μια πρόκληση. Δεν έχει σημασία αν ο ρόλος είναι μεγάλος ή μικρός, δραματικός ή κωμικός, έστω κι αν κάνεις ένα απλό πέρασμα από τη σκηνή. Πάντα η δυσκολία σε περιμένει κάπου στη γωνία. Και πάντα όταν ακούω αυτή την ερώτηση, μου έρχεται στο μυαλό αυτό που έλεγε ο δάσκαλός μου στο Θέατρο Τέχνης, ο Μίμης Κουγιουμτζής: Ο πιο δύσκολος ρόλος στο Θέατρο είναι ο «Νεκρός». Αυτός που θα τον κάνει πρέπει να έχει μεγαλύτερη υποκριτική δεινότητα ακόμα κι από αυτόν που είναι στη σκηνή από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτό είναι μια πραγματική πρόκληση κι ακόμα εμένα δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο.
Ο Ιππότης, ο χαρακτήρας που υποδύεσαι στη «Λοκαντιέρα», δηλώνει αδιάφορος για τις γυναίκες, όμως τελικά παγιδεύεται από τη γοητεία της Μιραντολίνας. Πώς ερμηνεύεις αυτή τη «μεταστροφή»;
Ο Ιππότης στη συνείδηση μας - και πάντα σε πρώτο επίπεδο - εκφράζει το αρχέτυπο αυτό που οι περισσότεροι διδαχθήκαμε από τα παραμύθια και τις αφηγήσεις, δηλαδή τη γενναιότητα, το θάρρος, την ευγενή συμπεριφορά στο άλλο φύλο κ.α. Στη «Λοκαντιέρα», ο συγγραφέας Κάρλο Γκολντόνι μάς συστήνει έναν σκληροτράχηλο κι ευγενή ιππότη, αλλά ταυτόχρονα δογματικό κι αμετανόητα εχθρό του γυναικείου φύλου. Η Λοκάντα (το πανδοχείο) μετατρέπεται σταδιακά για αυτόν σε ένα πεδίο μάχης και διεκδίκησης της Μιραντολίνας, όταν η ίδια, με έντεχνο και αριστουργηματικό τρόπο, στέλνει τα βέλη του έρωτα σε αυτόν. Δυστυχώς, όμως, για τον Ιππότη χωρίς πανοπλία το πλήγμα είναι άμεσο, επιβεβαιώνοντας το γνωστό σε όλους μας «Έρως ανίκατε μάχαν»…
Ο Ιππότης χάνει στο παιχνίδι του έρωτα από τη Μιραντολίνα, αλλά παραμένει ο πιο αληθινός χαρακτήρας του έργου. Πιστεύεις ότι ο συγγραφέας Γκολντόνι τον συμπονά ή τον σαρκάζει;
Πιστεύω πως κάθε σπουδαίος δραματουργός και ποιητής μέσα από τη γραφή του σκοπεύει να σκάψει σε βάθος, να ανασύρει και να εκθέσει κομμάτια του ίδιου μας του εαυτού. Να δημιουργήσει έναν συμβολικό καθρέφτη για να μπορέσουμε να δούμε και να νιώσουμε, μέσα από τις πράξεις μας και την συμπεριφορά μας, την καθημερινότητα της ίδιας μας της ζωής. Δεν έχω - τουλάχιστον ακόμα - καταλάβει αν συμβαίνει κάτι από τα δύο. Θα μπορούσε, ίσως, να ισχύουν και τα δύο ή τίποτα από αυτά. Το σίγουρο είναι ότι τον εκθέτει - όπως φυσικά και όλους τους χαρακτήρες - τον απογυμνώνει και προκαλεί το κοινό να αποφασίσει.
Η «Λοκαντιέρα» παίζεται συχνά σαν φάρσα ή «ελαφρά» κωμωδία, αλλά ο ρόλος του Ιππότη μετατρέπει το έργο σε κάτι βαθύτερο. Στην παράσταση, πως καταφέρνεις να ισορροπήσεις ανάμεσα στη φαιδρότητα και την τραγικότητα του χαρακτήρα;
Θεωρώ ότι αν αντιμετωπίσεις αυτού του είδους τα έργα είτε σαν φάρσα είτε σαν ελαφρά κωμωδία, μπορεί να κερδίσεις ένα ποσοστό γέλιου παραπάνω, αλλά σίγουρα το παιχνίδι το έχεις χάσει. Δεν εννοώ, βέβαια, ότι ένας εκσυγχρονισμός ή μια πιο σύγχρονη ματιά θα ήταν λάθος, κάθε άλλο, αλλά το DNA της δραματουργίας των κλασικών έργων παραμένει ισχυρό, αναλλοίωτο και διαχρονικό. Τώρα, όσον αφορά το ρόλο του Ιππότη στο έργο και την ερμηνεία, είναι αποτέλεσμα έρευνας και κυρίως συλλογικής προσπάθειας με όλους τους συντελεστές και φυσικά με τον σκηνοθέτη Χρήστο Στρέπκο. Πάντα ψάχνουμε και προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τόσο τους συμβολισμούς όσο και την αλήθεια και να δώσουμε έστω μία, δύο, δέκα ή παραπάνω από τις πολλές διαστάσεις που σίγουρα έχουν τα πρόσωπα του έργου.
Κλείνοντας, τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στη ζωή του ηθοποιού;
Ότι ζω για αυτό, μέσα από αυτό και για αυτό…
Καλοκαιρινή Περιοδεία
Ιούνιος 2025 (ώρα έναρξης παραστάσεων: 21:30)
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2025: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΑΡΑΜΠΟΥΡΑ
Πέμπτη 12 Ιουνίου 2025: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΖΑΒΛΑΝΙΟΥ
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2025: ΠΑΜΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ
Σάββατο 14 Ιουνίου 2025: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «Η ΔΡΑΣΗ»
Κυριακή 15 Ιουνίου 2025: ΑΝΩ ΚΑΣΤΡΙΤΣΙ
Δευτέρα 16 Ιουνίου 2025: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΛΕΞΙΩΤΙΣΣΑ
Τετάρτη 18 Ιουνίου 2025: ΕΛΕΚΙΣΤΡΑ
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2025: 2Ο ΓΕΛ ΠΑΤΡΩΝ
Σάββατο 21 Ιουνίου 2025: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟΥ
Με ελεύθερη είσοδο.
