Γνώμες
Ο Αντώνης Καλομοιράκης είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορείς να αγνοήσεις...
Είτε τον βλέπεις στη σκηνή, είτε τον παρακολουθείς στην τηλεόραση, είτε διαβάζεις κείμενά του, έχει πάντα κάτι να πει — με τρόπο ευφυή, γλυκόπικρο και βαθιά ανθρώπινο.
Με φόντο το θέατρο, την τηλεόραση και την προσωπική του ματιά πάνω στη ζωή, ο ίδιος καταφέρνει να μιλάει για τα πιο δύσκολα θέματα με χιούμορ και τρυφερότητα.
Μετά έτσι τη μεγάλη επιτυχία του «Παρασκευή και 13» ο Αντώνης Καλομοιράκης μας συστήνει τη νέα του κωμωδία με τίτλο «ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός». Μια βουτιά στα βαθιά με γέλιο, χιούμορ και αγκαλιά για τη ζωή...
Η παράσταση θα ανέβει την Κυριακή 11 Μαΐου στο Επίκεντρο+, με τον ίδιο να περιγράφει στο patrasevents.gr όσα θα δούμε στη σκηνή, μιλώντας παράλληλα την πορεία του στο χώρο του θεάματος.
1) Έχετε γεννηθεί στο Ηράκλειο Κρήτης και ξεκινήσατε τα πρώτα σας θεατρικά βήματα στις Αρχάνες. Πώς νιώθετε ότι έχει επηρεάσει η Κρητική σας καταγωγή την καλλιτεχνική σας πορεία και τον τρόπο που προσεγγίζετε τους ρόλους σας;
Μεγάλωσα στην Κρήτη, κοντά στη φύση, στη θάλασσα και στο βουνό και εκεί διασώθηκε η φαντασία μου. Οι άνθρωποι της γης, με τον κόπο και την απλότητά τους, μου έμαθαν τι σημαίνει να αναζητώ την αλήθεια. Έμαθα να παρατηρώ, να νιώθω, να συγκινούμαι από το λίγο. Η φύση δεν με δίδαξε απλά, με διαμόρφωσε.Κι έτσι, έμαθα να εκτιμώ το δώρο της ζωής χωρίς να χρειάζεται εξήγηση. Κάθε φορά που καλούμαι να προσεγγίσω ένα ρόλο, η πρώτη ύλη είναι οι ρίζες μου.
2) Στην καινούρια σας παράσταση με τίτλο «Ένας Καταπληκτικός Καταθλιπτικός» μπλέκετε το χιούμορ με μια βαθιά προσωπική και υπαρξιακή θεματολογία. Πόσο δύσκολο είναι για εσάς να μιλάτε για την κατάθλιψη με τρόπο που να προκαλεί γέλιο αλλά και ενσυναίσθηση ταυτόχρονα;
Η κωμωδία για μένα είναι ένα μαχαίρι που κόβει απαλά. Δεν τραυματίζει αλλά αποκαλύπτει. Γι’ αυτό επιλέγω να μιλάμε για σοβαρά πράγματα με ανάλαφρο τρόπο. Γιατί πίσω από το γέλιο κρύβονται σοφίες που είναι ντυμένες με τα ελαφριά τους. Οταν η κωμωδία κουβαλά απελπισία, ταλαιπωρία, πόνο είναι πιο ενδιαφέρουσα. Μιλά για τη ζωή μας βαθιά και προσωπικά, χωρίς να το φωνάζει. Και κάπως έτσι, γελώντας, αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον.
3) Στην παράσταση «Παρασκευή & 13» συνδυάζετε το χιούμορ με την πρόληψη και τις προλήψεις. Έχετε κι εσείς κάποια προσωπική προληπτική συνήθεια ή κάποιο φυλαχτό που δεν αποχωρίζεστε ποτέ;
Χαχα... Είναι αυτό που μία δεν τα πιστεύεις, μία που τα κάνεις. Ξέρεις, οι καλλιτέχνες ζούμε σε μια διαρκή υπερδιέγερση, εκτεθειμένοι, ανήσυχοι, γεμάτοι αγωνία να πετύχουμε κάθε φορά το καλύτερο. Μερικές φορές -όσο προχώ και να είμαστε- παγιδευόμαστε στην ανάγκη να κάνουμε κάτι μεταφυσικό για να ξαναζήσουμε μια στιγμή που λειτούργησε, να βρούμε έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο να “δέσει” ξανά. Καμία φορά μπορεί να μας δεις να φοράμε φυλαχτά, να έχουν ένα συγκεκριμένο ρούχα μαζί μας, μια εικόνα, μια ζωγραφιά… είμαστε εύθραυστοι, γι’ αυτό.
4) Έχετε αναφέρει ότι εμπνέεστε από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ποια ήταν η πιο περίεργη ή αστεία κατάσταση που σας ενέπνευσε να γράψετε ένα έργο;
Συνήθως δεν είναι «μεγάλες» οι στιγμές που με εμπνέουν. Αλλά πιο μικρές, πιο συγκεκριμένες, που σε οδηγούν σε κάτι μεγαλύτερο. Η καθημερινότητα με εμπνέει. Η δυσκολία να πετύχεις το όνειρο σου. Η ρουτίνα. Οι κοινές ανάγκες που έχουμε όλοι.
5) Στο Καφέ της Χαράς υποδυθήκατε έναν αστυνομικό με ιδιαίτερο παρουσιαστικό. Αν είχατε τη δυνατότητα να δημιουργήσετε έναν δικό σας τηλεοπτικό χαρακτήρα, ποια θα ήταν τα πιο ακραία ή αλλόκοτα χαρακτηριστικά του;
Θα ήταν ενδεχομένως κάποιος που θα πάλευε να αλλάξει τη μοίρα του. Που είναι κάπως και θα ‘θέλε να είναι κάπως αλλιώς.
6) Αν μπορούσατε να γράψετε μια παράσταση βασισμένη αποκλειστικά σε αληθινές κουβέντες που έχετε ακούσει στο λεωφορείο, στην ουρά της τράπεζας ή στο σούπερ μάρκετ, τι τίτλο θα της δίνατε και ποια ατάκα θα ήταν το motto της;
Νομίζω θα την ονόμαζα: Άκου να δεις! Όσο για την ατάκα, θα προσαρμόζεται ανάλογα με τις σκηνές.
7) Ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, σίγουρα έχετε ζήσει πολλές στιγμές επί σκηνής και στα παρασκήνια. Ποια ήταν η πιο αστεία ή αμήχανη εμπειρία που σας έχει μείνει αξέχαστη;
Σίγουρα είναι οι στιγμές αποσυντονισμού. Μια φορά είπε μια λάθος ατάκα μια συνάδελφος, κάτι που έπρεπε να ειπωθεί πολύ αργότερα για να τελειώσει το έργο και το είπε σχεδόν από την αρχή. Έπρεπε να δεις τι πάθαμε! Τι κάναμε για να το σώσουμε! Απίστευτο γέλιο.
