Έμαθα το θλιβερό άγγελμα της εκδημίας του Κώστα Καββαθά, του εκδότη ο οποίος στιγμάτισε με έναν ανεξίτηλο τρόπο τα εφηβικά και μετεφηβικά μου χρόνια. Θα σταθώ στα δύο περιοδικά τα οποία εγώ διάβαζα –ή καλύτερα τα ξεκοκκάλιζα από το εξώφυλλο μέχρι και την τελευταία σελίδα– το RAM και τους 4τροχούς.
Ανακαλώ λοιπόν στη μνήμη μου αναμνήσεις από τα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’90, τότε που δεν υπήρχε το εύκολα προσβάσιμο διαδίκτυο και ως γνήσιος μιλένιαλ, περίμενα να βγουν τα αγαπημένα μου περιοδικά μία φορά τον μήνα και να ενημερωθώ για τα θέματα που με ενδιέφεραν. Ήταν τότε που ένας καινούργιος επεξεργαστής, μία νεώτερη έκδοση ενός λειτουργικού συστήματος ήταν ένα σημαντικό γεγονός και η τεχνολογία δημιουργούσε ακόμα συναίσθημα και όλοι ανέμεναν την επόμενη μεγάλη ανακάλυψη. Ο Καββαθάς λοιπόν μέσα από τις σελίδες του εξαιρετικού RAM μαζί με τους υπόλοιπους αρθρογράφους, παρακολουθούσε τον σφυγμό της τεχνολογίας, αλλά έθετε ταυτόχρονα καίριους προβληματισμούς για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η αλματώδης πρόοδος της τεχνολογίας στη ζωή του ανθρώπου και ήταν τότε που ακούσαμε τη λέξη «τεχνητή νοημοσύνη» και μας φαινόταν μάλλον επιστημονική φαντασία.  Ό,τι συμβαίνει σήμερα στον τομέα της τεχνολογίας, είχε τρόπον τινά «προφητευτεί» μέσα από τις σελίδες του RAM, ενώ οι ανησυχίες της εποχής εκείνης είναι επίκαιρες ακόμα και στο σήμερα.

Λίγο αργότερα, στις αρχές του 2000, καθώς προσεβλήθην από το μικρόβιο της αγάπης για το αυτοκίνητο, οι 4τροχοί ήταν για μένα μία αποκάλυψη· ένας χωρός στον οποίον η ενημέρωση για τα καινούργια μοντέλα, τις καινούργιες εκδόσεις, τα τεχνικά χαρακτηριστικά και τις καινοτομίες των εταιρειών δεν ήταν ο μοναδικός σκοπός. Στην Ελλάδα που βλέπαμε –και βλέπουμε– τον δρόμο ως ένα πεδίο μάχης, ο Καββαθάς προσπαθούσε απεγνωσμένα να ενσταλάξει μία στοιχειώδη οδηγική παιδεία στους Έλληνες. Είχαμε τη δυνατότητα να διαβάζουμε άρθρα από τις καλύτερες «πένες» της Ελλάδος, οι οποίοι με αφορμή την αυτοκίνηση, έκαναν εμβριθείς αναλύσεις για τον άνθρωπο, την κοινωνία, τη ζωή – ανάμεσά τους και ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος. Ένας κόσμος ολόκληρος ζωντάνευε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού, το αυτοκίνητο έπαυε να είναι απλώς ένα χρηστικό αντικείμενο ή ακόμα και ένα αντικείμενο θαυμασμού, γινόταν μία ευκαιρία να στοχαστούμε για τον άνθρωπο, τη σχέση του με την τεχνολογία, τον τρόπο που βλέπει τον δρόμο και την οδήγηση.


Θα μπορούσα να επεκταθώ ετί περαιτέρω. Όσο γράφω αυτές τις γραμμές, έρχονται συνεχώς αναμνήσεις στο μυαλό, αλλά προτιμώ να μην πλατειάσω. Κώστα Καββαθά, σε ευχαριστώ προσωπικά. Έβαλες ένα λιθαράκι στην προσωπική μου συγκρότηση, σε αυτό που είμαι στο σήμερα. Μου ενστάλαξες προβληματισμούς και ανησυχίες που συνεχώς βγαίνουν μπροστά στη ζωή μου. Ήσουν ο πρωτοπόρος μιας εποχής.

Αιωνία η μνήμη σου.

 (*Το όνομα είναι ψευδώνυμο. Τα στοιχεία του συγγραφέα είναι στη διάθεση της συντακτικής ομάδας.)