Γνώμες
Μετά από μια άκρως επιτυχημένη πορεία σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας, ο «Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο σαλός άγιος» επιστρέφει στην Πάτρα. Η παράσταση-φόρος τιμής στον σπουδαίο Έλληνα γλύπτη, Γιαννούλη Χαλεπά, σε κείμενο του Άγγελου Ανδρεόπουλου, μας καλεί να βυθιστούμε στην ψυχή του, μέσα από την ερμηνεία του Γιώργη Κοντοπόδη. Με
αφορμή τις δύο μοναδικές παραστάσεις στο θέατρο ACT, το Σάββατο 8 και τη Κυριακή 9 Φεβρουαρίου, συνομιλήσαμε με τον ηθοποιό για την εμπειρία του να ενσαρκώνει τον ταλαντούχο και βασανισμένο γλύπτη.
Ποια ήταν η αφετηρία για τη δημιουργία μιας παράστασης για τη ζωή του διάσημου γλύπτη;
Η αφετηρία για την παράσταση ήταν η πανδημία του covid, μετά την οποία η σκέψη με οδήγησε στο ότι πρέπει να βρεθώ μόνος μου επί σκηνής. Ένα τηλεφώνημα στον Άγγελο Ανδρεόπουλο, συγγραφέα του έργου, διάρκειας μικρότερης των 10 λεπτών, ήταν αυτό που οδήγησε στη δημιουργία της παράστασης για τη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά.
Βλέπετε, λοιπόν, πώς μια τραγωδία της ανθρώπινης ιστορίας μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για τη δημιουργία μιας πολύ όμορφης παράστασης, η οποία, πιστέψτε με, δεν ήξερα ότι θα με ακολουθούσε για χρόνια και ότι θα με ακολουθεί μάλλον για αρκετά,εύχομαι, ακόμα χρόνια.
Πόσο τον καθόρισε η ταραχώδης σχέση με την μητέρα του;
Η σχέση που έχει μία μητέρα με το παιδί της και ένα παιδί με τη μητέρα του είναι διαχρονικό θέμα για τους θεατρικούς συγγραφείς. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς δυστύχησε στο να έχει μία σχέση με τη μητέρα του, η οποία το μόνο που έκανε ήταν να τον πηγαίνει πίσω στη ζωή του, να του δημιουργεί περισσότερα δεινά... από την άλλη πρέπει να παραδεχτούμε ότι και αυτή η μητέρα, η Ειρήνη Χαλεπά, δε γνώριζε, ήθελε μόνο το καλύτερο για το παιδί της και αυτό προσπαθούσε να του προσφέρει, απλά με το δικό της τρόπο... από τη μία, δηλαδή, ιστορικά τη χαρακτηρίζουμε ως το μεγαλύτερο δυνάστη του από την άλλη δεν μπορούμε και να την κατηγορήσουμε, τουλάχιστον εγώ σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει, γιατί ό,τι έκανε, το έκανε από αγάπη, όπως όλες οι μητέρες... ασχέτως του αποτελέσματος.
Τι μήνυμα μας δίνει η ζωή του Χαλεπά;
Για μένα το μήνυμα που επιλέγω να κρατήσω από αυτόν τον πολυτάραχο βίο είναι η φράση «ποτέ δεν είναι αργά». Ένας άνθρωπος, ο οποίος σε όλη του τη ζωή πίστευε στα ιδανικά του, παρέμεινε πιστός σε αυτά, προχωρούσε βάση αυτών, παρά τις κακουχίες που του έφεραν, αλλά στο τέλος κατάφερε να δικαιωθεί. Η τελική ευθεία του ήταν σπαρμένη με ροδοπέταλα, οπότε το μάθημα που παίρνει κάποιος διαβάζοντας για τη ζωή ή βλέποντας την παράστασή μας για το βίο του Γιαννούλη Χαλεπά είναι αυτό ακριβώς.
Το να παίζεις ένα υπαρκτό πρόσωπο δυσκολεύει τη δουλειά του ηθοποιού;
Σου δημιουργεί μία έξτρα υποχρέωση, να αφηγηθείς τη ζωή του προσώπου αυτού με σεβασμό. Αυτό είναι κάτι που συνειδητοποίησα την πρώτη μέρα της παράστασης, στον Πύργο Τήνου, όταν παίξαμε στο προαύλιο χώρο του σπιτιού του Γιαννούλη Χαλεπά. Την ώρα που ξεκίναγε η παράσταση συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται για έναν ακόμα ρόλο, τον οποίο ούτως ή άλλως υποσυνείδητα θα είχα σκοπό να παρουσιάσω με σεβασμό, αλλά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα υπαρκτό πρόσωπο, μου επέβαλε ακόμα περισσότερο αυτή τη λέξη... και είναι μία λέξη που υπάρχει μέσα στο μυαλό μου κάθε μέρα, ακόμα και τώρα λίγο πριν βγω στη σκηνή. Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος μου σε κάθε παράσταση.
Συνεργάζεστε συχνά με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Λιακόπουλο.
Είμαι της άποψης ότι όταν βρίσκεις συνεργάτες με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς, δεν υπάρχει λόγος να πειραματίζεσαι. Με τον Αλέξανδρο δουλεύουμε αρκετά χρόνια, κάνοντας διαλείμματα φυσικά ο ένας από τις δουλειές του άλλου, αλλά βλέπω ότι πάντα όποτε δουλεύω μαζί του το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Αυτό σημαίνει ότι κάτι έχει λειτουργήσει στην επαφή μας επί σκηνής, οπότε και κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Πότε πήρες την απόφαση ότι η υποκριτική θα είναι το επάγγελμά σου;
Αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω. Μπορώ να σας πω απλά, ότι το Σεπτέμβριο του 1999 βρέθηκα να δίνω εξετάσεις, ώστε να εισαχθώ στη δραματική σχολή. Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να πει ότι τότε αποφάσισα, γιατί η υποκριτική δεν γνωρίζω αν είναι κάτι που αποφασίζεται ή αν καλλιεργείται και υπάρχει μέσα μας, μεγαλώνει και
θεριεύει και όσο πιο σύντομα καταλάβουμε ότι αυτό είναι που θέλουμε πραγματικά να ακολουθήσουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε.
Ο θεατής βλέπει το τελικό αποτέλεσμα μόνο. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς των ηθοποιών συντελείται αθέατα στις πρόβες. Πώς βιώνεις τη διαδικασία των προβών;
Επιθυμώ οι πρόβες να είναι πάντα μεγάλες σε διάστημα, καθώς όσο περισσότερο χρόνο έχεις με ένα ρόλο, τόσο περισσότερο τον γνωρίζεις. Ιδανική συνθήκη για μένα είναι να γίνει κάποια περίοδος προβών, να υπάρξει κάποια παύση και μετά να συνεχιστούν, ώστε οι οδηγίες που έχω λάβει να κατακάτσουν μέσα μου. Αυτό είναι για μένα η ιδανική περίπτωση των προβών. Ισχύει ότι ο θεατής δεν γνωρίζει την κόπωση που έχει υπάρξει προκειμένου να δει το τελικό αποτέλεσμα, αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλες τις δουλειές. Κανείς δεν ρωτάει πόσοι άνθρωποι χρειάστηκαν για να ραφτεί ένα ρούχο, πόσοι εργάστηκαν για να δημιουργηθεί μία ηλεκτρική συσκευή. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πάντα αυτό που μετράει αλλά και η περίοδος των προβών είναι για μένα πολύ δημιουργική διαδικασία και δεν σταματάει μέχρι και την τελευταία παράσταση.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σου πριν την πρεμιέρα μιας παράστασης;
Η κάθε παράσταση είναι μία ξεχωριστή μέρα κι αυτό που σκέφτομαι λίγο πριν βγω είναι «ας είναι ένα τσακ καλύτερα σήμερα από ότι ήταν χθες». Μ αρέσει πάντα να προοδεύει κάτι και να μη μένει στάσιμο.
Ποια είναι τα συναισθήματα στο οριστικό τέλος μιας παράστασης – και μέχρι να αρχίσει η επόμενη;
Από τη στιγμή που θα τελειώσει μία παράσταση και μέχρι την ώρα που θα έρθει η επόμενη, αυτό που κάνω είναι να επεξεργάζομαι τις πληροφορίες που έλαβα από το κοινό, να εντοπίσω πιθανά λάθη με στόχο τη βελτίωση της επόμενης, καθώς κάθε παράσταση είναι ένας παλλόμενος, ζωντανός οργανισμός κάθε βράδυ επί σκηνής, οπότε δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το αποτέλεσμα είναι αυτό που επιθυμούσαμε. Ο εντοπισμός των λαθών και η επεξεργασία τους, ώστε να μην ξαναγίνουν, είναι για μένα η πιο δημιουργική διαδικασία από τη μία παράσταση στην άλλη.
Τι σε χαλαρώνει μεταξύ των παραστάσεων, τι γεμίζει τις μπαταρίες σου;
Ηρεμία, σκέψη, συζήτηση με το ρόλο μου, χρόνος με τα σκυλιά μου, ξεκούραση... έτσι περνάει ο χρόνος μου από τη μία μέρα της παράστασης μέχρι την άλλη. Ο ρόλος είναι πάντα εκεί, σε ανύποπτο χρόνο έρχεται μπροστά μου, τον επεξεργάζομαι, τον σκέφτομαι, μέχρι να έρθει η ώρα αυτά που σκέφτομαι να τα πραγματοποιήσω ξανά στην τελευταία παράσταση, στην επόμενη παράσταση και πάει λέγοντας.
Θεωρείς απαραίτητο για την εξέλιξη ενός ηθοποιού να δοκιμάζει συνεχώς νέα πράγματα και να μην επαναλαμβάνεται;
Η επανάληψη είναι ένας ασφαλής τρόπος ώστε να οδηγηθείς ευκολότερα στην επιτυχία μίας παράστασης. Η δοκιμή νέων πραγμάτων είναι ένα τεράστιο ρίσκο που μπορεί να σε οδηγήσει είτε σε μία μεγαλύτερη επιτυχία από αυτήν που είχες κάνει είτε το αντίθετο. Δεν είμαι, ακόμα, σε φάση που έχω επιλέξει την επανάληψη και προσπαθώ διαρκώς να δοκιμάζω νέα πράγματα, νέους ρόλους, νέα είδη αλλά και η επανάληψη, πιστέψτε με, είναι πάρα πολύ δύσκολη, γιατί, όταν γίνεται από ψυχής, ακόμα και αυτή παύει να είναι ίδια και είναι κάτι καινούργιο. Αυτό είναι το ευχάριστο του θεάτρου, απόλυτη επανάληψη δεν υπάρχει ποτέ.
Μια παράσταση που έχεις δει στο παρελθόν και σε συγκίνησε πάρα πολύ;
Υπάρχει ένα έργο το οποίο λατρεύω. Ίσως ήταν η μόνη παράσταση που, ενώ συνήθως παρατηρώ διάφορα τεχνικά ζητήματα την ώρα που βλέπω ένα έργο, απλά παρατηρούσα τη σκηνή και τα μάτια μου έτρεχαν. Συνέβη πριν από αρκετά χρόνια με το έργο του Bernard Slade «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα» με τη Μαριάννα Τουμασάτου και τον Αλέξανδρο Σταύρου στο θέατρο, αν θυμάμαι καλά, «Αλέκος Αλεξανδράκης». Είχα καθηλωθεί, όπως όλοι οι θεατές, και βίωνα το παραμύθι που μου προσέφεραν αυτοί οι δύο ηθοποιοί και ακόμα και σήμερα τους ευγνωμονώ για αυτό.
ΘΕΑΤΡΟ ACT, Σκάλες Γεροκωστοπούλου 65, 26225, τηλ. 2610272037.
Κρατήσεις στο 6984417545.
ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ ΧΑΛΕΠΑΣ, Ο ΣΑΛόΣ άΓΙΟΣ
Δράμα του Άγγελου Ανδρεόπουλου
Σκηνοθεσία - φωτισμοί : Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Σκηνικό - εικαστική επιμέλεια : Μιχάλης Παπαδόπουλος
Φωτογραφίες : Πάρης Διονυσόπουλος
Μουσική σύνθεση: Άγγελος Ανδρεόπουλος
Δημιουργία Τρέηλερ : Θάνος Αγγέλης / Picon Photography
Στο ρόλο του Γιαννούλη Χαλεπά ο Γιώργης Κοντοπόδης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 8 Φεβρουαρίου στις 21.15, Κυριακή 9
Φεβρουαρίου στις 20.15.
*Τιμές εισιτηρίων : 15 ευρώ, 12 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, Α.Μ.Ε.Α, β’ διάζωμα)
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα).
Προπώληση:
https://www.ticketservices.gr/event/periodeia-koimomenos-xalepas-o-salos-
agios/?eventid=11856&showid=80029
