Τοπικά
Ο πρωτότυπος τίτλος της παράστασης είναι εμπνευσμένος από το δώρο που συνήθιζε να κάνει η Έλενα Τσαουσέσκου (η σύζυγος του κομμουνιστή δικτάτορα Τσαουσέσκου) σε κάθε ρουμανική οικογένεια ανήμερα των Χριστουγέννων. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο η πρόσβαση σε τέτοιου είδους «πολυτέλειες» ήταν απαγορευτική.
Ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος (συγγραφή και σκηνοθεσία) και η Ελένη Στεργίου (ηθοποιός) ευτύχησαν στο ερευνητικό τους ταξίδι στη Ρουμανία να ανακαλύψουν συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων από τα ταραγμένα χρόνια της κομμουνιστικής δικτατορίας του Τσαουσέσκου, η οποία έληξε ουσιαστικά τα Χριστούγεννα του 1989. Στην ερευνά τους αυτή μίλησαν και πήραν συνεντεύξεις από ανθρώπους που βίωσαν τα πράγματα από πρώτο χέρι. Δύο από αυτά τα πρόσωπα ήταν ο Βλαντ και η Άντρι, που αποτέλεσαν την βάση για τους ομώνυμους ρόλους του έργου. Ο τρίτος
χαρακτήρας της ιστορίας, ο Λουτσιάν, ο πιο κομβικός ρόλος, δεν βασίστηκε σε πραγματικό πρόσωπο, αλλά είναι μια εξαιρετική επινόηση του συγγραφέα. Ένας ρόλος αμφιλεγόμενος, σκοτεινός, που αποτελεί την ραχοκοκαλιά της αφήγησης. Η υπόθεση του έργου ξεκινά με τον Βλαντ να προσεγγίζει τον Λουτσιάν, διευθυντή εκδοτικού οίκου, ώστε να τον βοηθήσει να εκδώσει τις προσωπικές του μαρτυρίες και τα φρικτά γεγονότα που βίωσε κατά την δικτατορία. Ο Λουτσιάν αναζητά αντίστοιχα κείμενα, γιατί θέλει να συνθέσει ένα έργο που να φανερώσει την αλήθεια της τότε επανάστασης. Στο σπίτι του τον περιμένει η κοπέλα του, η Άντρι, η οποία του ανακοινώνει, προς μεγάλη του απογοήτευση, ότι θα πάει στα γραφεία της Σεκουριτάτε (η υπηρεσία κατασκοπείας στη Ρουμανία κατά την κομμουνιστική περίοδο) και θα ζητήσει να πάρει τον φάκελο που είχαν για αυτήν.
Η υπόθεση είναι συγκλονιστική και αποκαλυπτική και ταυτόχρονα σε αφήνει με το στόμα ανοικτό. Πράγματα που θα φαίνονταν υπερβολικά φανταστικά, αποδεικνύονται πέρα για πέρα αληθινά. Όπως η ιστορία με τους φακέλους, όπου κάθε Ρουμάνος έχει δικαίωμα να πάρει από τα γραφεία της Σεκουριτάτε τον φάκελο που είχαν για αυτόν και όμως οι περισσότεροι δεν πάνε, φοβούμενοι τι μπορεί να διαβάσουν σε αυτόν. Και βέβαια, όσο προχωρά η αφήγηση η μία
ανατροπή διαδέχεται την άλλη με συγκλονιστικό αντίκτυπο. Παράλληλα, μελετάται εξονυχιστικά μια κοινωνία δομημένη και στηριγμένη στο φόβο, ένα έθνος ανθρώπων που τρομάζουν να δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και προτιμούν να κλείνουν τα μάτια.
Το δύσκολο έργο της σκηνοθεσίας ενός αφηγηματικού έργου, με τόσες πληροφορίες, φέρνει με επιτυχία εις πέρας ο Κων/νος Μάρκελλος, σκηνοθετώντας ευρηματικά. Οι σκηνές εναλλάσσονται με κινηματογραφικούς ρυθμούς, δημιουργώντας μία διαρκής ένταση και αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος της παράστασης. Το σκηνικό (ένας καναπές, ένα παγκάκι, ένα γραφείο) είναι λιτό, αλλά εμπνευσμένο, δημιουργώντας πολλαπλούς χώρους και προωθώντας την δράση, σπάζοντας, παράλληλα, την μονοτονία της αφήγησης. Εξαιρετικά λειτούργησαν τα σκηνικά αντικείμενα, η παλιά τηλεόραση, τα ρουμανικά περιοδικά, ο απόρρητος φάκελος κ.α., μεταδίδοντας, έτσι, τις αναγκαίες πληροφορίες στο κοινό και δημιουργώντας μία οικειότητα με το περιβάλλον του έργου. Οι ομιλίες του Τσαουσέσκου, που ακούγονταν ανά διαστήματα, ήταν μια εύστοχη επιλογή, καθώς υπενθύμιζαν το πανταχού παρών πρόσωπο της ρουμανικής κομμουνιστικής δικτατορίας, σε μια περίοδο που κυριολεκτικά και οι τοίχοι είχαν αυτιά. Οι φωτισμοί αποτύπωσαν με ακρίβεια το κλίμα κάθε σκηνής, την ψυχρότητα του γραφείου, την μοναξιά στο παγκάκι, την ζεστασιά στο καναπέ του διαμερίσματος.
Μεγάλη η συμβολή τους στην εναλλαγή των σκηνών και στην υπογράμμιση των ιδιαίτερα φορτισμένων σκηνών.
Τρεις πολύ καλοί ηθοποιοί, καθοδηγημένοι λεπτομερειακά από τον σκηνοθέτη, πέτυχαν η ερμηνεία τους να είναι μια δισυπόστατη ακροβασία χιούμορ και ανθρώπινης αλήθειας. Η Ελένη Στεργίου, στον ρόλο της Άντρι, εντυπωσιάζει με την ένταση και το πάθος της, αλλά και με την εγκράτειά της, καθώς ο χαρακτήρας, που υποδύεται, βάζει μπροστά την δύναμη της λογικής, προσπαθώντας να βρει εξηγήσεις, για ό,τι εκτυλίσσεται γύρω της. Ο Ανδρέας Νατσιός, ως Βλαντ, μεταδίδει εύγλωττα όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις του ήρωα του, μερικές φορές με ένα απλό βλέμμα. Δίνει μια μετρημένη και θαυμάσια ερμηνεία, αφοπλιστικά άμεση και λιτή στα εκφραστικά μέσα της. Ο Γιώργος Παπαπαύλου εξαιρετικός και άψογος κινησιολογικά, χειρίζεται με γοητευτική σιγουριά και φινέτσα τις αποχρώσεις και τις μεταπτώσεις του Λουτσιάν, προσδίδοντας ένταση όπου χρειάζεται, φανερώνοντας μεγάλη σκηνική άνεση και προσφέροντας συνεχές παιχνίδι µε το έξοχο κωμικό τάιμινγκ που εκτοξεύει τις ατάκες του.
Ο θεατής ανακαλύπτει έκπληκτος πόσο κοντινοί μας είναι οι μέθοδοι της δικτατορίας του Τσαουσέσκου με τις σημερινές πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις στην Ελλάδα. Γεγονός που κάνει το έργο εξαιρετικά επίκαιρο και απαραίτητο.
Πρόκειται για μια παράσταση εξαιρετικής κι άγριας ομορφιάς, που θα αποτελέσει αξέχαστη εμπειρία για όποιον την επιλέξει.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Μουσική-Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιώργος Χρυσικός
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αργύρης Θέος
Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Φωτογραφίες-Αφίσα: Valeria Isaeva
Βίντεο-Trailer: Πέτρος Μακρής
Παίζουν (αλφαβητικά) οι: Ανδρέας Νάτσιος, Γιώργος Παπαπαύλου, Ελένη Στεργίου.
Στον ρόλο της Ιρίνα, ακούγεται η φωνή της Τζένης Σκαρλάτου.
Θέατρο ACT, Σκάλες Γεροκωστοπούλου
Πρόγραμμα παραστάσεων:
Παρασκευή 20/12 & Σάββατο 21/12 στις 21.15
Κυριακή 22/12 στις 20.15
Τιμές εισιτηρίων: 15€ (ολόκληρο), 12€ (μειωμένο).
Προπώληση:
https://www.ticketservices.gr/event/dyo-portokalia-gia-ta-xristougenna-
tour/?lang=el
Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.
