Ὅταν ψηφιζόταν τό νομοσχέδιο γιά τό «γάμο» τῶν gay, ἀκούγαμε πολλούς νά λένε: «ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη». Σημαίνει ἆραγε αὐτό, ὅτι ὁ Θεός ὡς ἀγάπη χαϊδεύει τόν ἄνθρωπο πού ποδοπατεῖ τίς ἐντολές Του;!
Καί βέβαια ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη· Παῦλος: δύσκολα θά βρισκόταν κάποιος νά ἔδιδε τή ζωή του γιά κάποιον καλό ἄνθρωπο· πόσο μᾶλλον γιά κακό! Αὐτήν τήν ὑπέρβαση ἔκανε ὁ Χριστός. Ἐμεῖς ἤμασταν οί ἁμαρτωλοί, Αὐτός σταυρώθηκε γιά μᾶς (Ρωμ.5:7). Τί ἄλλο νά ἔκανε;
Ἀγκάλιασε καί ἔβαλε στόν Παράδεισο τόν ἐκ δεξιῶν ληστή· ὅμως, δέν ἔκανε τό ἴδιο καί γιά τόν ἐξ ἀριστερῶν...! Δέχθηκε, ἀγκάλιασε τόν ἄσωτο υἱό, ὄχι ἐπειδή ἦταν ἄσωτος, ἀλλά ἐπειδή μετάνιωσε. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι στίς ἐκκλησίες, μετά τήν Κυριακή τοῦ ἀσώτου, δηλαδή, κατά τήν Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω, ἀκοῦμε τόν Κύριο νά λέει στούς σκληρόκαρδους· «φύγετε ἀπό κοντά Μου· καταραμένοι! Πηγαίνετε στό πῦρ τό αἰώνιο» (Μτ.25:41), στέλνοντας τό μήνυμα ὅτι ὁ Θεός ὡς ἀγάπη δέν καταργεῖ τήν Κόλαση!
Ἀγαπᾶ, ἀγκαλιάζει, ὅσους ζοῦν ἐν μετανοία. Τούς ἄλλους; Τούς λυπᾶται! «Ὁ τούς δικαίους ἀγαπῶν, τούς ἁμαρτωλούς ἐλεῶν». Καί τούς ἀπειλεῖ ἐν ἀγάπῃ πρός ἀφύπνισή τους· γιά τόν ὀκνηρό (ὄχι ἁμαρτωλό!) εἶπε: «ρίχτε τον στό σκότος τό ἐξώτερο· ἐκεῖ θά εἶναι ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων» (Μτ.25:30)· τό ἴδιο εἶπε καί γι'αὐτόν πού πῆγε στό γάμο, χωρίς νά ἔχει τή στολή τοῦ γάμου· «δέστε τον χειροπόδαρα· καί πάρτε τον καί ρίχτε τον στό σκότος τό ἐξώτερο· ἐκεῖ θά εἶναι κλαυθμός, ἐκεῖ θά εἶναι βρυγμός τῶν ὀδόντων» (Μτ.22:13). «Ἄν δέν μετανιῶστε ἔτσι (μέ θάνατο φρικτό!), θά πεθάνετε ὅλοι σας», εἶπε στούς Γαλιλαίους (Λκ.13:1-5)· «ὅσο γιά τούς ἐχθρούς Μου, πού δέν Μέ ἤθελαν γιά Βασιλιά τους (νά ἔχουν ὡς ὁδηγό τίς ἐντολές Μου) φέρτε τους, καί κατασφάξατε τους ἐδῶ μπροστά Μου» (Λκ.19:27). Ὁ Θεός δέν «ἀστειεύεται». Περιμένει μετάνοια. Διαφορετικά, οἱ ἀμετανόητοι θά γευθοῦν τούς καρπούς τῆς ἀμετανοησίας τους, ὅποιοι καί ἄν αὐτοί· θά θερίσουν, ὅ,τι σπέρνουν. Δικαιοσύνη!
Ἐπί ἐποχῆς Νῶε καί Γομόρρων οἱ ἄνθρωποι ἁμάρταναν, χωρίς διάθεση μετανοίας. Παρόλο πού δέν εἶχαν ἀκόμα δοθεῖ οἱ δέκα ἐντολές, ὁ Θεός ἄλλους τούς ἔπνιξε μέ τό φοβερό κατακλυσμό, καί ἄλλους τούς ἔκαψε μέ θειάφι καί φωτιά, χωρίς νά ἔχει ἁμαρτία (οἱ ἠθικοί κανόνες δέν εἶναι γιά τό Θεό!). Καί ἔλεγε μέ νόημα στούς Ἰουδαίους: «Μέχρι τώρα σιωποῦσα. Τί νομίζετε; Μήπως θά σιωπῶ γιά πάντα; Μήπως θά ἀνέχομαι γιά πάντα τίς ἁμαρτίες σας;» (Ἡσ.40: 14).
Ἔχουμε εἰσέλθει σέ μονόδρομο· ὁδηγούμαστε ἐνώπιον Δικαστηρίου, γιά νά ἀπολογηθοῦμε γιά τίς πράξεις μας· μέ Δικαστή τόν ἴδιο τό Θεό· ὅποιος μπορεῖ, ἄς ἀλλάξει δρόμο, καί ἄς ξεφύγει τό Δικαστήριο, ἀλλά κανένας δέν μπορεῖ. Ἅπαντες· μικροί, μεγάλοι, Πρωθυπουργοί, Ὑπουργοί, Ἀρχιερεῖς, Ἀρχιεπίσκοποι, καί πάντες οἱ λοιποί, θά δώσουμε λόγο γιά τίς ἐπιλογές μας. «Ἐκεῖ γάρ οὐδείς ὁ βοηθῶν, οὐ πλοῦτος, οὐ δύναμις, οὐ φίλοι, οὐ ἄρχοντες, ἀλλ'ἡ τῶν ἔργων ἐπίδειξις καί ἡ τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπία» (Παρακλητική, ἦχος βαρύς, Δευτέρα πρωί).
«Τό περίμενα, ἀλλά ὄχι τώρα», ἔγραφαν σέ ἕναν τάφο. «Τώρα, πρίν τό θάνατο, εἶναι ὁ καιρός τῆς σωτηρίας» (Β΄Κορ. 6:2). Ὅμως, ὁ ἄνθρωπος, παντοῦ καί πάντοτε, κοιτάει τό συμφέρον του, ἐκτός ἀπό τή μετά θάνατο ζωή· καί εἶναι στολισμένος μέ τή λογική...