Λένε, πώς όταν αρρωσταίνει ένα άτομο στην οικογένεια, τότε ολόκληρη η οικογένεια αρρωσταίνει. Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που σαν κεραυνός ο καρκίνος, χτύπησε την αδερφή μου. Ένα τηλέφωνο… και ξαφνικά έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου… «Έχω καρκίνο μαστού…και μετά σιωπή…».
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε για να καταλάβω τι άκουγα. Δεν ξέρω πώς έφτασα κοντά της.
Νομίζω ότι διακτινίστηκα. Μια αγκαλιά και ένα δάκρυ ήταν η υπόσχεση μου ότι θα ήμουν δίπλα της, συμπαραστάτης και βοηθός στον δύσκολο δρόμο της.
Αρχίζουν οι θεραπείες, τα δάκρυα, οι πόνοι, η απώλεια των μαλλιών, των βλεφαρίδων, η μεταμόρφωση της όμορφης αδερφής μου, οι εμετοί, η κούραση…και όμως, μέσα από όλη αυτήν την εξάντληση, βρίσκαμε χρόνο να γελάσουμε, να τραγουδήσουμε, να πάμε μια εκδρομή, να κάνουμε μια βόλτα. Λες και θέλαμε να ξεγελάσουμε την αρρώστια, να πούμε πώς τα παπούτσια μας μπορούν να την λιώσουν, να την εξαφανίσουν…και το έκαναν. Δέκα χρόνια γελάμε πίσω από την πλάτη της αρρώστιας. Όταν θεραπεύεται ένα άτομο από την οικογένεια, τότε όλη η οικογένεια χαμογελάει...τραγουδάει…θεραπεύεται.
Δεν θέλω να θυμάμαι τον πόνο, τα δάκρυα, την απελπισία. Θέλω να σκέφτομαι την αλλαγή που έφερε στη ζωή μας ο καρκίνος. Είδαμε την ζωή με άλλα μάτια, με άλλη άποψη και εκτιμήσαμε αυτά που θεωρούμε δεδομένα οι περισσότεροι άνθρωποι. Την υγεία, την οικογένεια, το χαμόγελο, την παρέα, την ομορφιά, την αγάπη…

Στην αδερφή μου, Ρένα Χυτοπούλου, την γελαστή, την αισιόδοξη, την αγαπημένη…