Πως γίνεται να μπεις στα παπούτσια του άλλου αν δεν έχεις βαδίσει το δρόμο του;

Αυτό κυριολεκτικά μου συνέβη, όταν λόγω ενός ατυχήματος, χρειάστηκε για κάποιες ημέρες να κινηθώ στην πόλη με πατερίτσες.

Ξεκίνησα την διαδρομή μου σε ένα σχετικά φαρδύ πεζοδρόμιο… Κι όμως χρειάστηκε πολλές φορές να κάνω ζιγκ ζαγκ, αφού όλο και κάποιο εμπόδιο ξεφύτρωνε… απαιτώντας για να τα διασχίσεις γνώσεις παρκούρ!

Σπασμένες πλάκες, κάδοι, φωτιστικά μέσα στη μέση, στάσεις. Όλα ατάκτως ειρημένα χωρίς σχέδιο και φυσικά χωρίς σεβασμό στον πεζό.   

Την ίδια ώρα, οι ράμπες πρόσβασης ΑμεΑ στα περισσότερα πεζοδρόμια έχουν υποστεί σημαντικές ζημιές ή δεν έχουν το ίδιο ύψος με τον δρόμο. Αν πάμε δε μια βόλτα εκτός κέντρου και μάλιστα στα νέα έργα αναπλάσεων (!) θα δούμε ράμπες εκτός προδιαγραφών που μόνο για τσουλήθρα κάνουν…

Ας αφήσουμε αυτό το χάλι της πόλης κι ας πάμε όμως στην αντιμετώπιση των υγιών πολιτών σε κάποιον συνάνθρωπο με πρόβλημα, όπου η κατανόηση και ο σεβασμός είναι άγνωστες έννοιες…

Αρκεί να σημειώσω ότι οι περισσότεροι με προσπερνούσαν ψιθυρίζοντας κάτι… και σίγουρα δεν με καλημέριζαν…

Όταν δε έφτασα στην Ερμού, όπου για άλλη μια φορά το φανάρι ήταν εκτός λειτουργίας, γεγονός που πλέον δεν εκπλήσσει κανέναν, δεν θέλετε να ξέρετε πόση ώρα περίμενα μέχρι να φιλοτιμηθεί κάποιος οδηγός να σταματήσει για να περάσω αγνοώντας εκείνους που κόρναραν σα να ήταν σε διαδήλωση… Το κερασάκι στην τούρτα ήταν βέβαια πάνω στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου, όπου ένα μηχανάκι μόνο που δεν με πάτησε με τον οδηγό μαινόμενο να λέει «Άντε μ… ανάπηρη. Προχώρα!» 

Είναι τρομακτικό το πως η συμπεριφορά των ανθρώπων αντικατοπτρίζει ακριβώς την ασχήμια της πόλης μας…

Η πόλη μας, λοιπόν είναι αφιλόξενη  για άτομα με αναπηρίες αλλά και ηλικιωμένους, μικρά παιδιά, εγκυμονούσες, ακόμη και άτομα που μεταφέρουν βάρη. Μια απλή μετακίνηση εξελίσσεται σε άθλο, με αποτέλεσμα όσοι δεν είναι απολύτως υγιείς να μην βγαίνουν καθόλου από το σπίτι τους, καταδικασμένοι στην απομόνωση...