Ένας Δον Κιχώτης χρειάζεται και τον Σάντσο Πάντσα του.

«Πράγματι. Τι θα ήταν ο Δον Κιχώτης χωρίς τον Σάντσο Πάντσα; Δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτόν. Είναι αυτός που τον προσγειώνει στη γη και ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του. Αν ο Δον Κιχώτης έφευγε μόνος του... θα τον χάναμε (γελάει). Οταν παλεύει με τους ανεμόμυλους, εκείνος νομίζει ότι είναι γίγαντες και ο σύντροφός του τον επαναφέρει την πραγματικότητα».

Και τι θα ήταν όμως ο Δον Κιχώτης και χωρίς τη Δουλτσινέα του, παρόλο που εκείνη δεν γνωρίζει τον έρωτά του.

«Βλέπει τη γειτονοπούλα του να εκτρέφει γουρούνια κι αυτός την εξιδανικεύει. Την ονομάζει Δουλτσινέα και φεύγει για να υπερασπιστεί τον έρωτα και την αλήθεια, με τη μορφή της αγαπημένης του να τον προστατεύει. Είναι ένα υπέροχο ταξίδι του μυαλού και της φαντασίας. Είμαι ευτυχής που το βιώνω επί σκηνής».

Τη σκηνοθεσία, πάνω στη θεατρική μεταφορά του Ακη Δήμου υπογράφει ο κ. Γιάννης Μπέζος

«0 Γιάννης είναι δεινός σκηνοθέτης. Είναι πολύ καλά προετοιμασμένος, έχει μελετήσει την εποχή και μπορεί να ανοιχτεί ιστορικά και φιλοσοφικά, να σου εξηγήσει την ατμόσφαιρα και να περάσει και στην πράξη με το χιούμορ, τη χαρά. Κι έχει κι ένα ακόμη καλό. Είναι ηθοποιός και καταλαβαίνει τους ηθοποιούς. Οταν δίνει μια σκηνοθετική οδηγία, λέει: "Σας προτείνω και μου λέτε" κι αυτό λίγοι το κάνουν. Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι χαμαιλέοντας. Είμαστε 11 άνθρωποι και πρέπει να διαιρεθεί σε 11 διαφορετικές προσωπικότητες και να τις κερδίσει για να χτίσει τους ρόλους. Το να επιβάλλει κανείς το δικό του και μόνο είναι λάθος»