Τι γίνεται αλήθεια με τις εξαρτήσεις στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ, αλλά και της μέριμνας του κράτους για να βοηθήσει τους ανθρώπους αυτούς που έχουν εθιστεί σε τέτοιου είδους ουσίες, έχοντας αυτοκαταστροφικές τάσεις που τους οδηγούν στην απομόνωση και στον θάνατο;

Στην Πάτρα μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα είχαμε τουλάχιστον δύο θανάτους πίσω από τους οποίους κρύβονται χρόνιες εξαρτήσεις από ναρκωτικά και αλκοόλ, ανεξάρτητα από τα όσα αναφέρουν τα επίσημα ιατρικά ανακοινωθέντα και τα αποτελέσματα των νεκροψιών.

Στην πρώτη περίπτωση ένας άνδρας με χρόνια εξάρτηση στο αλκοόλ, έχοντας φτάσει στο σημείο να μην μπορεί να περπατήσει και έχοντας προσβάλει όλα τα όργανα του, έπαθε κρίση, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και μετά από λίγες ώρες πέθανε με τους δικούς του να ενημερώνονται την επόμενη μέρα για τον θάνατο του αφού τον είχαν στα αζήτητα.

Έφυγε μόνος και αβοήθητος στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Στην δεύτερη περίπτωση ένας άνδρας βρέθηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του, έχοντας πέσει ξανά το τελευταίο διάστημα στον εφιάλτη της ηρωίνης και των ναρκωτικών, παρόλο που ήταν για χρόνια «καθαρός», έχοντας παρακολουθήσει προγράμματα και έχοντας κάνει στο μεσοδιάστημα την δική του οικογένεια.

Μια οικογένεια που αφήνει πλέον πίσω του. Και δεν είναι μόνοι αυτοί. Υπάρχουν δεκάδες άτομα που τυραννιούνται είτε στους δρόμους της Πάτρας, είτε πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών τους, έχοντας σοβαρό πρόβλημα εξάρτησης σε ουσίες και αλκοόλ.

Σε ένα κράτος πρόνοιας όλες αυτές οι καταστάσεις θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν, σε αντίστοιχα ιδρύματα και δομές, με εξειδικευμένους επιστήμονες. Στην Ελλάδα όμως των μνημονίων και των μετά-μνημονίων όσες δομές έχουν απομείνει είναι αποδεκατισμένες και οι εθισμένοι -με την ιδιοσυστασία τους φτιαγμένη έτσι και αλλιώς αυτοκαταστροφική- καταδικασμένοι σε αργό θάνατο.