Το Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας ξεκινά και μαζί με αυτό ξεκινούν και οι παραστάσεις που θα φιλοξενήσει κατά τη διάρκεια του.

Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, σε ότι έχει να κάνει με τις θεατρικές παραστάσεις, είναι η έλλειψη ενός θεάτρου που να μπορεί να αντικαταστήσει το Ρωμαϊκό Ωδείο, καθώς οι εργασίες για τη συντήρηση του μνημείου αυτού συνεχίζονται και το Εργοστάσιο Τέχνης ως έργο δεν έχει καν ξεκινήσει. 

Η λύση του λυόμενου Δημοτικού Θερινού Θέατρου στην οδό Ρίτσου, όπως αποδείχτηκε τα προηγούμενα χρόνια, δεν ήταν η κατάλληλη για να καλύψει το κενό αυτό. Δίπλα από το Παμπελοποννησιακό Στάδιο, με πλαστικές καρέκλες, χωρίς τις αναγκαίες υποδομές και φυσικά χωρίς την ανάλογη ηχητική που χρειάζεται να έχει ένας ανοικτός χώρος θεάτρου. 

Ακόμα και οι φιλότιμες παρεμβάσεις που έγιναν από την δημοτική αρχή το περσινό καλοκαίρι βάζοντας εξέδρες, βελτιώνοντας κάπως την ποιότητα των καθισμάτων και άλλα, δεν απέδωσαν και τόσο. Τα παράπονα των θεατών που πήγαιναν στις παραστάσεις ήταν πολλά, τόσο για το πρακτικό κομμάτι (ηχητική και οπτική αφού οι πίσω δυσκολεύονταν να δουν το έργο), όσο και για την αισθητική του (έξω από το χώρο υπήρχαν υπαίθριες ψησταριές με σουβλάκια, καλαμπόκια και άλλα ωραία). 

Το θεατράκι της οδού Ρίτσου ως χώρος δεν ανταποκρίνεται στο βεληνεκές του Διεθνούς Φεστιβάλ, εφόσον αυτό θέλει να φέρει στην Πάτρα μεγάλες παραγωγές και παραστάσεις κυρίως της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας. Αποτέλεσμα όλων αυτών, όπως φάνηκε την περασμένη χρονιά, ήταν η μείωση των παραστάσεων που ήρθαν στην Πάτρα, όσο και της μείωσης του κόσμου - θεατών. 

Κάτι που δυστυχώς θα συνεχιστεί και φέτος. Κι όλα αυτά, γιατί εδώ και τρία χρόνια, περίπου, η δημοτική αρχή δεν έχει φροντίσει να βρει ένα χώρο και να δημιουργήσει έναν ανοικτό μεγάλο θέατρο, όπως έχουν κάνει τόσες και τόσες πόλεις. Έναν χώρο που να μείνει στην Πάτρα και να μην είναι μια αναγκαστική λύση. Ή καλύτερα ένας συμβιβασμός στο όλο κενό.