Γνώμες
Κάθε χρόνο ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αραχωβιτίκων του Δήμου Πατρέων και η θεατρική ομάδα του χωριού, με βασικούς συντελεστές την Άντυ Γάτσου και τον Δημήτρη Μπούζη και ένα σύνολο ταλαντούχων ηθοποιών με μεγάλο ηλικιακό εύρος, διοργανώνουν μια μεγάλη γιορτή.
Ενταγμένο σε ένα σύνολο πολιτιστικών δραστηριοτήτων μέσω των οποίων εκφράζεται η δημιουργικότητα των κατοίκων του χωριού είτε πρόκειται για ενήλικες είτε για παιδιά, το θεατρικό δρώμενο της χρονιάς για τα Αραχωβίτικα, επιφυλάσσει κάθε φορά μια έκπληξη για το κοινό του χωριού αλλά και για τους συμμετέχοντες στην συγκεκριμένη δράση. Με πρωτοτυπία, χιούμορ, νοήματα διαχρονικά και επίκαιρα, κάθε καλοκαίρι οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής της Πάτρας αλλά και των περιχώρων, απολαμβάνουν ένα πολιτισμικό δρώμενο διαφορετικό από όσα έχουν, ίσως, συνηθίσει, μιας και η πολιτιστική ζωή στην Πάτρα είναι ήδη αρκετά πλούσια.
Ενώ η παράσταση, ταυτόχρονα με τις χορευτικές δράσεις και όλα τα δημιουργικά δρώμενα του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού, λαμβάνει χώρα το καλοκαίρι συνήθως, η προετοιμασία ξεκινάει πολύ νωρίτερα και συχνά διαρκεί για έναν χρόνο.
Το συγκεκριμένο κείμενο είναι η συνέντευξη των συντελεστών της θεατρικής ομάδας που δεν δίστασαν να μιλήσουν για το τι θα περιμένουμε για φέτος από αυτή την δράση που, όπως και να το κάνουμε, ξεχωρίζει.
Μετά από μύθους, παραμύθια, αρχαίες τραγωδίες, θέατρο παραλόγου, κλασικές κωμωδίες και θεατρικούς μονολόγους, η Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Αραχωβιτίκων προετοιμάζει για αυτή τη χρονιά μία μαύρη κωμωδία με μπόλικο γέλιο, αρκετό κλάμα, πολλές ανατροπές και άφθονα πρωτότυπα τραγούδια που γράφτηκαν αποκλειστικά για αυτή την παράσταση.
Η Σταματία Καλλιβωκά μίλησε με την Άντυ Γάτσου (σκηνοθέτη) και τον Δημήτρη Μπούζη (σεναριογράφο) και…
1. Περίγραψε με λίγα λόγια το φετινό έργο – σενάριο.
Δημήτρης:
Για να είμαι ειλικρινής, εκπρώτης όψεως η υπόθεση είναι κάτι κλισέ, κάτι το οποίο έχει γίνει κατά κόρων και θα συνεχίσει να γίνεται. Μία γυναίκα που πιστεύει ή μάλλον την κάνουν να πιστεύει ότι ο σύζυγος της την απατάει, κατά κάποιο τρόπο πείθεται πως το να τον σκοτώσει είναι η μόνη λύση ώστε να απαλλαγεί από τις ανασφάλειές της και τη ζήλεια της. Αυτό είναι μόνο το πρώτο μισό του έργου γιατί οι ανατροπές δίνουν και παίρνουν. Στην πορεία η ιστορία παίρνει άλλη τροπή. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι θυμίζει τα «Εγκλήματα» και ότι η Έφη (Αγγελική Καταπόδη) είναι η Σωσώ μα θα έκανε λάθος. Οι χαρακτήρες μας στην πλειονότητα δεν είναι τόσο σουρεάλ, τόσο «έντονοι» και υπερβολικοί όσο η Σωσώ ή η Κορίνα. Είναι, θα έλεγα, χαρακτήρες της διπλανής πόρτας . Θα μπορούσαν να ήταν ο γείτονας, ή ο κουνιάδος, ή ο αδερφός ή ένας φίλος μας. Με αυτό ήθελα να τονίσω πως οι σχέσεις και οι ιστορίες αυτές μπορούν να συμβούν καλώς ή κακώς στον καθένα μας όσο απίστευτο κι αν μπορεί να φαίνεται.
2. Ποια είναι τα πέντε βασικότερα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου θεατρικού έργου;
Άντυ:
Ακούγοντας αυτή την ερώτηση, στο μυαλό μου τη σπάω σε κομμάτια. Για μένα τα πέντε βασικά χαρακτηριστικά είναι:
α) Το είδος, που είναι η μαύρη κωμωδία
β) Τα πρωτότυπα τραγούδια που φτιάχνουμε, τα οποία επιμελούντε ο Δημήτρης, η Χριστιάννα Μωραΐτη και ο Διονύσης Γιακουμέλος
γ) Οι χορογραφίες και η γενική κινησιολογία που επειδή το έργο αποδίδεται κωμικά, υπάρχει έντονο το στοιχείο της κίνησης
δ) Ο χορός, στοιχείο που υπάρχει στα αρχαία δράματα όπου αλληλεπιδρά με τους βασικούς μας χαρακτήρες.
στ) Ο προβληματισμός. Όχι τόσο την ώρα που παρακολουθεί ο θεατής την παράσταση, αλλά αργότερα όταν αφιερώσει χρόνο να σκεφτεί και να αναλογιστεί τι ήθελε να θίξει η Θεατρική Ομάδα μέσω αυτού του έργου.
3. Αν μπορούσες να περιγράψεις με 3 λέξεις τα συναισθήματα που σου αφήνει η δραματοποίηση του κειμένου σου, ποιες θα ήταν αυτές;
Δημήτρης:
Τρεις μόνο; Δύσκολα μου βάζεις. Θα πω αισιοδοξία, αισιοδοξία πως όλα θα κυλήσουν τέλεια. Αυτό το λέω γιατί βλέπω στη σκηνή την ώρα των προβών ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα και μάλιστα ακόμα καλύτερα. Ό,τι είχα στο μυαλό μου, το μετέφερα στο χαρτί και αυτό μεταφέρεται πιστά και στη σκηνή. Σε αυτό ευθύνεται η επί 11 χρόνια συνεργασία μου με την Άντυ διότι γράφοντας το κείμενο είναι λες και φαντάζομαι πριν από εκείνη τι θα ήθελε να σκηνοθετήσει και με ποιο τρόπο, οπότε οι απόψεις μας συγκλίνουν 9/10 περιπτώσεις.
Επίσης αισθάνομαι ψυχαγωγημένος το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να πηγαίνεις να κάνεις κάτι που αγαπάς αλλά να καταλήγεις να σιχτιρίζεις. Δεν είμαστε έτσι. Περνάμε τόσο όμορφα στις πρόβες, τα παιδιά με κάνουν να ξεκαρδίζομαι στα γέλια, να κακαρίζω. Φέρνουν κάποιες υπέροχες ιδέες που πραγματικά ενώ πρέπει να υποδυθώ το πτώμα στη θέση κάποιου που λείπει, δε μπορώ να μείνω ακίνητος από τα γέλια. Σέρνομαι στο πλακάκια με κομμένη την ανάσα. Τέλος, θα πω ελπίδα. Ελπίδα πως οι κόποι μας θα δικαιωθούν και πως αυτή η παράσταση δε θα παιχτεί μόνο μία φορά αλλά και περισσότερες. Ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να την παρουσιάσουμε ξανά και ξανά, να ψυχαγωγήσουμε όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε.
Άντυ:
Εγώ θα έλεγα ελευθερία. Ελευθερίαέκφρασης, ελευθερία της πράξης και πιστεύω πως και τα παιδιά έχουν την ελευθερία να προτείνουν, να προσθέσουν. Ελευθερία στη μουσική, στις κινήσεις, στα βλέμματα, στη σκηνοθεσία, στον πειραματισμό.
Επόμενο συναίσθημα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η χαρά. Αισθάνομαι χαρούμενη που ασχολούμαι με αυτό το έργο και ταυτόχρονα βλέποντας πως και οι υπόλοιποι συντελεστές ασχολούνται με το ίδιο μεράκι όπως κι εγώ.
Τέλος, αισθάνομαι έναν προβληματισμό. Στο πως θα περάσουμε στο κοινό κάτι που θέλουμε να θίξουμε, αλλά διακριτικά, να μην είναι με έντονο ή απροκάλυπτο τρόπο.
4. Έχετε ξεκινήσει με τις πρόβες; Φέτος έχει συμμετοχή και αν ναι, ποιες είναι οι ηλικιακές ομάδες των πρωταγωνιστών;
Δημήτρης:
Οι πρόβες ξεκίνησαν από το Δεκέμβρη και αρχές Ιανουαρίου προχωρήσαμε επίσημα στην ανάγνωση του κειμένου.
Άντυ:
Φέτος έχουμε ηλικιακές ομάδες κατά κύριο λόγο από 20 έως 27 χρονών με 3 εξαιρέσεις. Τον Δημήτρη Τουβάκη που είναι 14 χρονών, τη Γιάννα Γιαννακοπούλου που είναι μερικά χρόνια μεγαλύτερη μας, δε θα πω πόσα όμως και ένα παιδάκι έκτης δημοτικού που φυλάμε το ρόλο του για έκπληξη. Η ομάδα έχει δέσει με τέτοιο τρόπο που δεν θεωρώ ότι αντιμετωπίζουμε ηλικιακό χάσμα, προσωπικά δε πιστευω πως γίνεται αισθητή η διαφορά ηλικίας και σίγουρα δεν έχει αποτελέσει πρόβλημα κατά τη διενέργεια των προβών μας.
«Το κοινό χρειάζεται σίγουρα την κωμωδία, χρειάζεται σίγουρα να γελάσει. Όμως, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θέλουμε να προβληματίσουμε και να προβληματιστούμε»
5. Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται το κοινό περισσότερο από ποτέ από μια θεατρική παράσταση στις μέρες μας;
Άντυ:
Μ’ αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση. Κυρίως γιατί με φέρνει σε δύσκολη θέση για το τι ακριβώς να απαντήσω. Θα πω λοιπόν κάτι τετριμμένο, το κοινό χρειάζεται σίγουρα την κωμωδία, χρειάζεται σίγουρα να γελάσει. Όμως, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, θέλουμε να προβληματίσουμε και να προβληματιστούμε. Χρειάζεται να πούμε πως κάποια πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα δεν είναι τελικά και τόσο αυτονόητα. Το να χάνεται μία ανθρώπινη ζωή δεν είναι αυτονόητο. «Έλα μωρέ, μια ζωή είναι θα χαθεί, σιγά». ‘Όχι, δεν είναι σιγά. Ένας άνθρωπος που έχει ανασφάλειες και ζηλεύει δεν είναι «Εεε μωρέ έτσι είναι, θα κάνει σκηνές ζηλοτυπίας». Όχι, δεν είναι αυτονόητο ότι θα κάνει σκηνές.
Δημήτρης:
Από πέρυσι θέλουμε να θίξουμε τις συνέπειες της έλλειψης επικοινωνίας απλά πιστεύω πως φέτος το κάνουμε πιο αισθητά. Μπορεί να μη το επισημαίνουμε στην παράσταση με έντονα φωτεινά γράμματα πως το πρόβλημα είναι η έλλειψη επικοινωνίας αλλά αν τη προσέξεις θα καταλάβεις ότι όλα από εκεί απορρέουν. Είναι αυτό που είπε η Άντυ πριν, δε θέλουμε να το πούμε με λόγια τελείως απροκάλυπτα. Δε θέλουμε να το συλλαβίσουμε, θέλουμε να αναρωτηθεί ο κόσμος, να βρει που χωλαίνει το πράγμα.
Άντυ:
Θέλουμε να περάσουμε στο θεατή τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν από την έλλειψη επικοινωνίας. Το κεντρικό μας ζευγάρι σταδιακά χωρίζει από την έλλειψη επικοινωνίας και δε θέλουμε κάτι τέτοιο. Δε θέλουμε να χωρίζουν οι άνθρωποι επειδή δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, θέλουμε να βρούμε τους τρόπους και τα μέσα να επικοινωνούν αποτελεσματικότερα.
Δημήτρης:
Σε πρώτο επίπεδο, θα νόμιζε κάποιος πως το πρόβλημα είναι η ζήλεια της συζύγου. Είναι όμως μόνο αυτό; Αν έκαναν την απόπειρα να μιλήσουν, αν εξέφραζαν τις ανησυχίες τους άφοβα αντί να τις κρατάνε μέσα τους, το ποτήρι δε θα ξεχείλιζε έτσι δεν είναι; Όταν κρατάς κάτι μέσα σου και δε το επικοινωνείς, σίγουρα δεν είναι υγιές και γεννάει τουλάχιστον παρεξηγήσεις.
6. Ποια είναι τα στοιχεία που διαφοροποιούν το φετινό έργο από εκείνα των προηγούμενων ετών;
Δημήτρης:
Νομίζω πως το διαφοροποιεί το ότι μεγαλώνουμε κι όσο μεγαλώνεις αντιλαμβάνεσαι πιο έντονα τα τεκταινόμενα, το τι γίνεται γύρω σου στον κόσμο και θες να το εκφράσεις. Έτσι μέσα από αυτό το έργο θίγω περισσότερα ζητήματα. Κυρίως την έλλειψη επικοινωνίας όπως αναλύσαμε προηγουμένως, την ζήλεια σε διάφορες μορφές της, θα μπορούσες να πεις και το στερεοτυπικό πρότυπο του Έλληνα δυνάστη άντρα προσκολλημένο σε παρωχημένες ιδέες και αντιλήψεις, αγγίζω λίγο την ξενοφοβία που από όσο θυμάμαι ήταν στο απόγειο της την περίοδο του 2003. Γιατί ξέχασα να αναφέρω, το έργο μας διαδραματίζεται το 2003 με 2004. 20 χρόνια πριν. Που κι αυτή η αναδρομή αν το καλοσκεφτείς, είναι κάτι το διαφορετικό.
«Είχαμε επίσης επιστροφές παλιών αγαπημένων προσώπων»
7. Η ομάδα συνεργατών παραμένει αυτή που ξέρουμε;
Άντυ:
Έχουμε σταθερά τον Διονύση Γιακουμέλο που από το 2019 εδραιώθηκε στο πλάι μας, τη Βαρβάρα Αργυροπούλου, την Ιωάννα Βασάκου, τον Κώστα Τσαούση και την Αγγελική Καταπόδη που συνεργαστήκαμε άψογα μαζί τους και πέρυσι.
Δημήτρης: Είχαμε επίσης επιστροφές παλιών αγαπημένων προσώπων όπως ο Ντίνος Χριστοδούλου και η Αρετή Αργυροπούλου καθώς και ευχάριστες καινούργιες προσθήκες όπως η Χριστιάννα Μωραΐτη, η Γιάννα Γιαννακοπούλου και ο Δημήτρης Τουβάκης. Ωστόσο, μας λείπει ο Μιχάλης Καταραχιάς που για προσωπικές του υποχρεώσεις δεν μπόρεσε να ειναι στην καλοκαιρινή μας παράσταση άλλα για αυτό δημιουργήσαμε κι ανεβάσαμε τον περασμένο Νοέμβριο τον θεατρικό μονόλογο “Το Ημερολόγιο ενός Τρελού” του Νικολάι Γκόγκολ, ώστε να συνεργαστούμε μαζί του εκεί.
8. Έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με την σκηνοθετική διεργασία σε σχέση με προηγούμενες φορές που ανεβάσατε παράσταση;
Άντυ:
Πιστεύω πως σημαντικό ρόλο στη σκηνοθεσία φέτος παίζει το γεγονός ότι έχουμε έμπειρους συνεργάτες που έχουν ήδη ανέβει στη σκηνή τουλάχιστον μία φορά κι έχουν περάσει την διαδικασία των προβών και μάλιστα με τον τρόπο που εμείς κάνουμε τις πρόβες. Βασικός παράγοντας είναι και ο προγραμματισμός για τον οποίο είμαι υπεύθυνη εγώ. Φροντίζουμε να χωρίζουμε το πρόγραμμα της πρόβας σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι αυτοσχεδιασμοί, ζεστάματα και γενικά όλες οι απαραίτητες ασκήσεις που θα χρειαστεί ο εκάστοτε ηθοποιός να ανασύρει κατά την διάρκεια του έργου και το δεύτερο είναι η πρόβα αυτή καθ’ αυτή που «σηκώνουμε» και δίνουμε σάρκα στις σκηνές από το κείμενο.
Έρχονται λοιπόν προετοιμασμένοι γιατί γνωρίζουν λόγου χάρη ότι σήμερα θα κάνουμε την Πράξη 4η, σκηνή 4η «Ρώσικη Πιατέλα».
«Άκουσα προσεκτικά τις ανησυχίες, τις κριτικές και τους προβληματισμούς των κοντινών μου συνεργατών και συμφωνούσα απόλυτα με όσα είχαν εντοπίσει και γι’ αυτό αποφάσισα να βάλω μπουρλότο συθέμελα και να το πιάσω από την αρχή. Άλλαξαν κυριολεκτικά ΟΛΑ»
9. Πώς ήταν το συναίσθημα του να γράφεις το συγκεκριμένο κείμενο; Με τι αφορμή σου προέκυψε;
Δημήτρης:
Ήταν μία ιδέα που είχα από το 2020, είχα γράψει αρκετά προσχέδια αλλά δεν άρεσαν σε κανέναν που τα διάβασε εκτός από μερικές στιγμές χιούμορ. Μα, μερικές καλές ατάκες δεν κάνουν ένα καλό έργο. Έτσι έμεινε στον πάγο για 3,5 ολόκληρα χρόνια και το ξεπάγωσα όταν ψάχναμε τι θα ανεβάσουμε μετά. Ξανά επισκεφτήκαμε και τα 3 προσχέδια, όλα τα εναλλακτικά τέλη που είχα γράψει αλλά όλοι, συμπεριλαμβανομένου και εμού δεν ήμασταν ικανοποιημένοι.
Άκουσα προσεκτικά τις ανησυχίες, τις κριτικές και τους προβληματισμούς των κοντινών μου συνεργατών και συμφωνούσα απόλυτα με όσα είχαν εντοπίσει και γι’ αυτό αποφάσισα να βάλω μπουρλότο συθέμελα και να το πιάσω από την αρχή. Άλλαξαν κυριολεκτικά ΟΛΑ.
Οι καλοί έγιναν κακοί, οι κακοί μετατράπηκαν σε καλοί, κάποιοι χαρακτήρες μειώθηκαν, άλλοι προστέθηκαν, η πλοκή έγινε πιο περίπλοκη και το φινάλε γλυκόπικρο… Απέκτησε μία πιο ”ώριμη” προσέγγιση και νιώθω περήφανος για το τελικό αποτέλεσμα του κειμένου καθώς και για τη σκηνοθετική προσέγγιση που πιστεύω πως θα δικαιώσει και με το παραπάνω το κείμενο.
«Πως επηρεάζεται η ψυχική τους υγεία μετά από κάθε απώλεια αλλά και οι διαπροσωπικές τους σχέσεις. Πάνω σε όλα τα προσωπικά θέματα που κουβαλάνε οι κεντρικοί μας χαρακτήρες, έχουν να επωμιστούν και το βάρος του θανάτου»
10. Τι πιστεύεις ότι κάνει αυτό το κείμενο να ξεχωρίζει;
Δημήτρης:
Θα δώσω τον λόγο στην Άντυ που είχε πολλές και κατά τη γνώμη μου δικαιολογημένες επιφυλάξεις.
Άντυ:
Πράγματι, στην αρχή ήμουν αρνητική με την βασική ιδέα του κειμένου αλλά έπειτα βρήκα μερικά διαμαντάκια διαβάζοντάς το. Προσωπικά πιστεύω πως αυτό που κάνει αυτό το κείμενο να ξεχωρίζει είναι πως συνδυάσαμε, για την ακρίβεια ο Δημήτρης συνδύασε περίτεχνα, την κωμωδία με ένα θέμα σκοτεινό που είναι ο θάνατος.
Το κείμενο μας δείχνει διαφορετικές προσεγγίσεις. Βλέπουμε χαρακτήρες που θεωρούν ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει και θρηνούν για τον άνθρωπο που χάθηκε και στον αντίποδα, βλέπουμε χαρακτήρες που αντιδρούν λες και δεν συνέβη τίποτα σπουδαίο. Αυτό άπτεται και στην κοινωνία όπως είναι σήμερα.
Βλέπουμε πως κάποιοι συνάνθρωποι μας προασπίζονται και μάχονται για την ανθρώπινη ζωή που χάνεται και πως κάποιοι άλλοι το περνάνε στα ψιλά γράμματα. Έχεις κάτι να προσθέσεις;
Δημήτρης:
Βασικά με κάλυψες απλά πάνω σε αυτό, πολύ σημαντικό είναι για μένα οι ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων. Πως επηρεάζεται η ψυχική τους υγεία μετά από κάθε απώλεια αλλά και οι διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Πάνω σε όλα τα προσωπικά θέματα που κουβαλάνε οι κεντρικοί μας χαρακτήρες, έχουν να επωμιστούν και το βάρος του θανάτου.
Μπορεί να μην έχω βιώσει κάποια απώλεια αγαπημένου μου προσώπου να με στιγματίσει αλλά μέσω του κειμένου κατάφερα να αποτυπώσω κάποιες δικές μου σκέψεις, ψυχολογικές καταρρεύσεις, προστριβές και διαμάχες.
«Η Φρόσω είναι ένας γκρι χαρακτήρας, γκρι προς το μαύρο, θα μπορούσε ακόμη να χαρακτηριστεί ίσως και η κακιά της ιστορίας μας, προσέγγισε το ρόλο με πολύ ευδιάθετο τόνο, έκανε τις κατάλληλες προτάσεις για το χαρακτήρα και κατάφερε να τον κατατάξει στους αγαπημένους μου»
11. Για τελευταίο κράτησα το αγαπημένο μου. Ποιος είναι ο πιο αγαπητός σου χαρακτήρας και γιατί;
Δημήτρης:
Δύσκολη απόφαση. Βασικά ενώ έχω την απάντηση στην άκρη της γλώσσας μου, έρχονται στο μυαλό μου και άλλοι χαρακτήρες και παλεύουν για την πρωτοκαθεδρία.
Για παράδειγμα, ένας αγαπημένος ρόλος είναι η Τούλα αλλά τα πρωτεία για μένα τα έχει ο ρόλος της Ουλιάνας (Ιωάννα Βασάκου).
Η Μολδαβή οικιακή βοηθός που είναι σαν το τρίτο μέλος της οικογένειας του ζευγαριού, πιστή και στη θρησκεία και στους αγαπημένους της, έτοιμη να πει την αλήθεια για να «αφυπνίσει», καλόκαρδη, με ενσυναίσθηση αλλά πάντα έτοιμη να ρίξει το καρφί της όταν δε συμπαθεί κάποιον κι αυτός ο κάποιος την προκαλεί.
Είναι θα λέγαμε, η κωμική νότα, η φωνή της λογικής, ο ώμος να κλάψεις, ο βράχος να στηριχτείς. Όλα αυτά σε έναν χαρακτήρα. Είναι λοιπόν δύσκολο να μην την αγαπώ ακόμα και να το ήθελα.
Άντυ:
Μπορώ να πω πλέον με βεβαιότητα πως ένας από τους πιο αγαπητούς μου χαρακτήρες είναι η Φρόσω (Βαρβάρα Αργυροπούλου). Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάζει ακόμα κι εμένα που το λέω και αυτό γιατί ως ρόλος όπως ήταν γραμμένος με είχε δυσκολέψει πάρα πολύ. Δυσκολευόμουν να βρω τους σκοπούς της Φρόσως, καταλάβαινα το σκοπό που υπηρετούσε στην ιστορία μας αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τα μοτίβα της, τις αξίες της, τις αρχές της.
Όμως όταν είδα τη Βαρβάρα να διαβάζει το συγκεκριμένο ρόλο και μάλιστα να τον αποδίδει επί σκηνής στις πρόβες, μπορώ να πω ότι τον λάτρεψα.
Η Φρόσω είναι ένας γκρι χαρακτήρας, γκρι προς το μαύρο, θα μπορούσε ακόμη να χαρακτηριστεί ίσως και η κακιά της ιστορίας μας, προσέγγισε το ρόλο με πολύ ευδιάθετο τόνο, έκανε τις κατάλληλες προτάσεις για το χαρακτήρα και κατάφερε να τον κατατάξει στους αγαπημένους μου.
Δημήτρης:
Όμως…;
Άντυ:
Όμως, η Φρόσω μπορεί να είναι αγαπητός ρόλος αλλά ο αγαπημένος μου ρόλος είναι ο ρόλος που ενσαρκώνω εγώ.
Δημήτρης:
Όλωςτυχαίως ο ρόλος σου είναι και ο αγαπημένος σου.
Άντυ:
Κατά έναν περίεργο τρόπο, ο Δημήτρης φτιάχνει χαρακτήρες και μου τους προσφέρει απλόχερα, οι οποίοι φαινομενικά δεν έχουν κάποιο κοινό με μένα, εγώ πάντα όμως βρίσκω κάποια κοινά στοιχεία.
Ένας λόγος που η Τούλα είναι η αγαπημένη μου είναι γιατί έχει πολύ έντονο το κωμικό στοιχείο κυρίως γιατί δεν έχει το αίσθημα του όνειδου, καμία ντροπή ή αξιοπρέπεια.
Η Τούλα ή αλλιώς Τουλάρα όπως την αποκαλούμε μεταξύ μας, είναι η ιδιωτική ερευνήτρια που έχει προσλάβει η Έφη (Αγγελική Καταπόδη) για να φέρει στοιχεία για την απιστία του συζύγου της Ηλία (Κώστα Τσαούση). Αυτό που λατρεύω είναι ότι ενώ όταν ακούμε ιδιωτικός ερευνητής, φανταζόμαστε μια φιγούρα που πρέπει και σχεδόν “οφείλει” να είναι διακριτική κι απαρατήρητη, η προσέγγιση της Τούλας είναι εκ διαμέτρου αντίθετη.
Για την ακρίβεια, μόνο αυτό δεν καταφέρνει να κάνει. Αγαπώ την πηγαία αισιοδοξία της, το ταμπεραμέντο της και την προσπάθειά της να ηρεμήσει την Έφη και να λειτουργήσει ως άγκυρα λογικής. Ωστόσο ούτε αυτό το καταφέρνει, αντιθέτως μάλιστα, η Έφη χάνει την ψυχραιμία της με την Τούλα όσο με κανέναν άλλο χαρακτήρα.
Η συνέντευξη κάπου εδώ έφτασε στο τέλος της, έχουμε όμως πολλά να πούμε ακόμα μέχρι το καλοκαίρι. Με αμέτρητες πρόβες, νέες ιδέες, σκηνικά, ενδυμασίες και διάχυτη την δημιουργικότητα σε όλο τον χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Αραχωβιτικων, αναμένουμε σίγουρα θετικές ανατροπές, αυτοσχεδιασμούς και μπόλικο γέλιο.
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω τον Δημήτρη και την Άντυ όχι μόνο για την «ζεστασιά» με την οποία μοιράστηκαν τις απόψεις τους μαζί μου αλλά και για την πολύχρονη ανιδιοτελή προσφορά τους στο χωριό που μεγαλώσαμε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους συντελεστές του Πολιτιστικού Συλλόγου καθώς και σε όλους τους εκπαιδευτές που με την όρεξη και την δημιουργική τους πινελιά ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο την πόλη του βουνού και της θάλασσας, την Πάτρα.
