Από την Όπερα της Στάρα Ζαγόρα και τη Βουλγαρία η 23χρονη πατρινή μπαλαρίνα, Γεωργία Νικολοπούλου, βρέθηκε στη Νάπολη και συγκεκριμένα στο Balleto Nazionale Italiano (Italian National Ballet), σε ένα από τα σημαντικότερα μπαλέτα της γειτονικής χώρας.

Κι από εκεί για δύο μήνες έκανε περιοδείες στην Γερμανία με συνεχόμενες παραστάσεις. Η ζωή της υπέροχης και ταλαντούχας αυτής χορεύτριας, ενός πλάσματος που μοιάζει να είναι βγαλμένο από κάποιο παραμύθι, είναι γεμάτη από χορό, μουσική και εμπειρίες.

Εμπειρίες που δύσκολα μπορεί να γευτεί μια χορεύτρια του κλασικού μπαλέτου στην χώρα μας. Για αυτό και θα συνεχίσει να είναι ανήσυχη, ταξιδεύοντας αν χρειαστεί από τόπο σε τόπο για να κάνει αυτό που αγαπάει.

Στην Πάτρα ήρθε μάλλον για λίγο. Και μας μίλησε για τις νέες της εμπειρίες στη Νάπολη, στην Γερμανία, τους ανθρώπους που συνάντησε και φυσικά για τον χορό.

«Τους προηγουμένους δυο μήνες αφότου επιλέχθηκα από οντισιόν είχα την ευκαιρία να είμαι μέλος του Balleto Nazionale Italiano με έδρα την Νάπολη. Οι πρόβες ξεκίνησαν στην Ιταλία και στην συνέχεια περιοδεύσαμε με παραστάσεις σε όλη την Γερμανία» τονίζει στο patrasevents.gr.

«Η συνεργασία μου με την Όπερα της Στάρα Ζαγόρα έληξε καθώς ένιωσα γεμάτη από ότι μου προσέφερε και επέλεξα να δοκιμάσω νέες εμπειρίες. Ωστόσο φεύγοντας ξέρω πως είναι μια πόρτα που θα είναι πάντα ανοιχτή, όπως μου επικοινώνησαν τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας».


Η 23χρονη μέσα από την συμμετοχή της στο μπαλέτο της Νάπολη είχε την ευκαιρία να αγαπήσει ξανά από την αρχή αυτό που έχει μάθει να κάνει από μικρή. 

«Οι εμπειρίες μου χορεύοντας δεν σταματούν ποτέ να μου δίνουν ενέργεια και ζωή» τονίζει. «Επρόκειτο για μια ακόμη φορά να αγαπήσω από την αρχή την όλη διαδικασία, των προβών, του ζεστάματος, της προετοιμασίας, της παράστασης και της αλληλεπίδρασης με το κοινό.

Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο, κάτι που θα μου μείνει είναι όταν άνοιξε για δεύτερη φορά η αυλαία απροειδοποίητα, ενώ ετοιμαζόμασταν να βγάλουμε την αναμνηστική φωτογραφία. Βρεθήκαμε προ εκπλήξεως, γελάσαμε και το κοινό όρθιο -κι ενώ ετοιμαζόταν να φύγει- ξεκίνησε να μας χαιρετά και να χειροκροτεί.

Επιπλέον, η συγκεκριμένη ομάδα διακατεχόταν και από πολύ όμορφο κλίμα μεταξύ των χορευτών και απαρτιζόταν από ανοιχτά, φιλικά, και ταλαντούχα άτομα, κάτι που απογείωσε την όλη εμπειρία, καθώς για εμένα οι συνεργάτες μου και το κλίμα στο εργασιακό περιβάλλον είναι κάτι που παίζει ιδιαίτερο ρόλο.

Είδα πολλά, άλλο θέατρο, άλλη πόλη κάθε μέρα. Φυσικά είναι κουραστικό είναι όμως γλυκιά η κούραση όταν κάνουμε κάτι που μας γεμίζει ό,τι κι αν είναι αυτό για τον καθένα. Σωστά;». 


Πολύ σωστά! Το εξωτερικό της ταιριάζει και ταιριάζει ακόμα περισσότερο σε αυτό που κάνει, δηλαδή στον κλασικό χορό και στις λυρικές παραστάσεις.

«Στο εξωτερικό υπάρχει καλλιτεχνική παιδεία. Το κοινό στην πλειοψηφία του γνωρίζει τα έργα, σε ποιο σημείο να χειροκροτήσει, πότε συνέβη κάτι στην πλοκή που εμπεριέχει χιούμορ και μπορεί να γελάσει.

Το θέατρο και το μπαλέτο είναι μια συχνή μορφή ψυχαγωγίας, μια συνηθισμένη έξοδος» τονίζει και συνεχίζει λέγοντας: «Αρχικά το να εργάζεσαι ως μπαλαρίνα είναι κάτι πιο σύνηθες από ότι στην Ελλάδα όπου η έκπληξη είναι μεγάλη καθώς δεν θεωρείται καν επάγγελμα πολλές φορές.

Αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν οι υποδομές, αρκετά καλλιτεχνικά δρώμενα για να το στηρίξουν, νοοτροπία, κουλτούρα και πολλά ακόμη με αποτέλεσμα να το ασκούν επαγγελματικά πολύ λίγα άτομα. Βλέπω μεγαλύτερη εκτίμηση και σεβασμό στους ανθρώπους του εξωτερικού, πιστεύω αναγνωρίζουν περισσότερο λόγω μεγαλύτερης γνώσης επί του αντικειμένου την δυσκολία του και το υψηλό επίπεδο που απαιτείται σωματικά και ψυχικά για να ανταπεξέλθεις.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κυρία περνώντας από την όπερα να έχει σταματήσει και να κάνει υποκλίσεις δείχνοντας την εκτίμησή της σε αυτό που κάνουμε. Και πολλά παρόμοια περιστατικά κάθε μέρα όταν μας κοιτούσαν από τις τζαμαρίες των στούντιο.


Υπήρχαν άτομα που ταξιδεύουν ακόμη και από άλλη χώρα για να μας δουν.  

Το χειροκρότημα ήταν πολύ θερμό, πολλοί θεατές μας επισκέπτονταν στα καμαρίνια, στη σκηνή, είχαμε παραστάσεις με σχολές χορού και σχολεία στο κοινό, βγάζαμε φωτογραφίες και ακούγαμε τα ένθερμα σχόλιά τους. Η ικανοποίηση και το χαμόγελο στα πρόσωπα τους με έκανε να νιώθω πόσο ιερή είναι η τέχνη και πως πραγματικά προσφέρουμε στον κόσμο αυτό».

Όλα αυτά στην Ελλάδα δύσκολα θα τα συναντήσει μια χορεύτρια της λυρικής σκηνής. Όμως το χειρότερο έχει να κάνει ότι κάποιοι αντιμετωπίζουν τους χορευτές ως εθελοντές. «Έξω δεν νοείται η εργασία ως χορεύτρια χωρίς αμοιβή. Κάτι που στην Ελλάδα μπορεί να ζητηθεί να το κάνεις εθελοντικά, χωρίς αμοιβή ή για προσωπική σου προβολή» τονίζει η 23χρονη.

«Δεν ξέρω να συμβαίνει αυτό όμως σε τομείς εκτός των τεχνών με αυτή την χροιά και σε τέτοιο βαθμό. Υπάρχει αυτή η μορφή εκμετάλλευσης στην Ελλάδα και μου έχει ζητηθεί και εμένα. Στο εξωτερικό υπάρχει η έννοια μιας σταθερής εργασίας ως χορεύτριας με μισθό κάτι που εδώ είναι δυσεύρετο».


Η ίδια πάντως πέρα από τον χορό έχει και τις σπουδές της στο Τμήμα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, σε ότι αφορά την επαγγελματική της αποκατάσταση και ένα επάγγελμα στο μέλλον που να μπορεί να βιοπορίζεται με αυτό.

«Η σχολή μου στο πανεπιστήμιο βρίσκεται σε αναμονή καθώς πρέπει να είμαι παρούσα στα εργαστήρια κάτι που δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να κάνω λόγω χορού. Γεμίζω εμπειρίες όσο έχω ακόμη τη δυνατότητα. Ωστόσο, επειδή πάντα μου άρεσε να είμαι πολυπράγμων και να αξιοποιώ τον χρόνο το διάστημα αυτό σπουδάζω ψυχολογία.

Είναι κάτι πιο θεωρητικό και μετά το σχολείο ανακάλυψα πως με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Τα κοντινά μου άτομα γνωρίζουν πως η αυτοβελτίωση με κάθε τρόπο (βιβλία ψυχολογίας, ταινίες, podcast κτλ) αλλά και η αλληλεπίδραση και η βαθύτερη επικοινωνία με ανθρώπους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και της προσωπικότητάς μου. Θα μπορούσε με χαρά να γίνει,  ίσως και ταυτόχρονα με το χορό, επάγγελμά μου στο κοντινό ή καις στο πιο μακρινό μέλλον».


Όσο για το έργο των ονείρων της στο οποίο θα ήθελε να πρωταγωνιστήσει κάποια στιγμή; «Το έργο των ονείρων μου είναι η Giselle, ένα από τα πρώτα ρομαντικά μπαλέτα, με την μουσική του Αντόλφ Αντάμ που λατρεύω, λιμπρέτο Ζιλ-Ανρί Βερνουά ντε Σεν Ζορζ και Θεόφιλου Γκοτιέ, χορογραφία Ζαν Κοραλί και Ζιλ Περό».

Και μας εξηγεί το γιατί: «Με κάνουν να το ξεχωρίζω οι σπουδαίες σκηνές υποκριτικής που εμπεριέχει σε συνδυασμό με το χορό, αλλά και όλο το λιμπρέτο. Θυμάμαι τον εαυτό μου ως κοριτσάκι του δημοτικού να ανατριχιάζει με την "Σκηνή της Τρέλας" στο τέλος του πρώτου act.  Επιπλέον έχει μεγάλη αντίθεση ανάμεσά στην πρώτη και δεύτερη σκηνή το οποίο δίνει ένα ευρύ εκφραστικό και κινησιολογικό φάσμα.

Από την απολυτή χαρά ενός νεαρού κοριτσιού στο χωριό, στρέφεται στο απόλυτο δράμα και η υπόθεση εκτυλίσσεται στον Κάτω Κόσμο. Θεωρώ πως η μικρή αθώα χωριατοπούλα πρέπει να αποδοθεί με πολύ αληθινό απλό τρόπο, κάτι που θα ένιωθα κοντά μου στο πως να το αποδώσω (όπως και η νεαρή Αυγή στην Ωραία Κοιμωμένη), και με μαγεύει να βλέπω τις ερμηνείες μεγάλων χορευτριών. Είναι για μένα ένα αριστούργημα και οι αγαπημένες μου στον ρόλο είναι η Evgenia Obratzova και η Marianela Nunez».


Η νεαρή πατρινή έχει τους ανθρώπους, αλλά και τους χορηγούς που τη στηρίζουν σε κάθε βήμα. «Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τις εταιρείες Sheddo (@sheddo.eu) και Merlet (merletdance) των οποίων είμαι ambassador τον τελευταίο ενάμιση χρόνο καθώς και με έχουν στηρίξει ιδιαίτερα με την ποιότητα των προϊόντων αλλά και την καλοσύνη, ευγένεια κι επαγγελματισμό των ανθρώπων του προσωπικού τους και την Ακαδημία Χορού της Ελένης Μπαλαφούτη στην Πάτρα για την διάθεσή των υπέροχων αιθουσών της».

Τέλος αξίζει να αναφέρουμε πως όσο βρίσκεται στην Πάτρα, παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα κλασσικού χορού για προχωρημένους σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και για αρχάριους.

(Οι πάνω φωτογραφίες της είναι από την πρόσφατη περιοδεία της στην Γερμανία. Οι κάτω από την σελίδα της στο instagram). 

Instagram: nicol_georgia