Γνώμες
Το όνομα του είναι πλέον γνωστό στο πανελλήνιο όχι μόνο για την συμμετοχή του στις τηλεοπτικές σειρές που έχει πάρει μέρος, αφήνοντας στον κάθε ρόλο που έχει παίξει τη δική του στόφα.
Είναι γνωστός και για τις θεατρικές δουλειές που έχει κάνει, δουλειές που τον έχουν αναδείξει σε έναν από τους πιο ταλαντούχους θεατρικούς ηθοποιούς της γενιάς του.
Ο Σωτήρης Δούβρης επιστρέφει ξανά στον… τόπο του εγκλήματος, εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα, στην γενέτειρα του στην Πάτρα, αυτή τη φορά ως νταλικέρης, σε ένα έργο που κεντρίζει το ενδιαφέρον μόνο και μόνο από τον πρόλογο του.
Πρόκειται για το Trans-Port της Ειρήνης Δερμιτζάκη που ανεβαίνει στο θέατρο «Επίκεντρο» την Πέμπτη στις 28 Δεκεμβρίου και την Παρασκευή στις 29 Δεκεμβρίου στις 9.15 μ.μ.
Το έργο θίγει και ταυτόχρονα «παντρεύει» διαφορετικά θέματα μεταξύ τους, καταλήγοντας όμως σε έναν παρανομαστή και ο Σωτήρης Δούβρης μιλάει στο patrasevents.gr για αυτό.
Η πλοκή του έργου είναι ενδιαφέρουσα, αλλά κάπως παράξενη. Τι θίγει κυρίως τη ξενοφοβία ή την ομοφοβία; Υπάρχει όμως ένας κοινός παρανομαστής που δένει και δύο αυτά ζητήματα. Η αποδοχή της διαφορετικότητας. Το αναδεικνύει αυτό η παράσταση;
Η παράσταση θίγει πάρα πολλά θέματα, με κυριότερα την τρανσοφοβία και την φοβία που μπορεί να έχει κάποιος απέναντι στους πρόσφυγες. Νομίζω ότι αναδεικνύει με πολύ όμορφο τρόπο ότι αν σηκώσεις όλες αυτές τις ταμπέλες και κοιτάξεις από κάτω, βρίσκεις ότι τελικά όλοι άνθρωποι είμαστε που “απλά θέλουμε να ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να φοβόμαστε”, όπως λέει και η Sabbah στο έργο.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο project για τον καθέναν μας. Είναι στη φύση μας να αισθανόμαστε ασφαλείς με αυτά που ξέρουμε μόνο και οτιδήποτε δεν μοιάζει με εμάς να το φοβόμαστε.
Θέλει χρόνο και θέλει να έχουμε συνέχεια στο μυαλό μας ότι το να συνυπάρχουν μαζί μας στον ίδιο κόσμο, άνθρωποι δυιαφορετικοί από εμάς, είναι θεμελιώδες δικαίωμά τους και κανείς, μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους το αρνηθεί.
Ένα άλλο θέμα που θίγεται στην παράσταση είναι αυτό της πατριαρχίας και πως αυτή καταπιέζει και τους άντρες εκτός από τις γυναίκες. Φανταστείτε μόνο έναν άνθρωπο με ευαισθησίες και ενσυναίσθηση, όπως στην ουσία είναι ο Θοδωρής του Trans-port, να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που για να είναι αποδεκτός πρέπει να κρύβει καλά αυτά τα στοιχεία και να είναι το μάτσο αρσενικό, που τον φοβούνται, που ξέρει πως να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα και που είναι δείγμα μη ανδρισμού το να μην χλευάσει το διαφορετικό από αυτόν.
Τι έχεις να πεις για την ξενοφοβία. Ως κοινωνία έχουμε κάνει βήματα προόδου σε σύγκριση με όταν βγάζανε την Χρυσή Αυγή στη Βουλή; Η ομοφοβία όμως υπάρχει στην κοινωνία. Το θέατρο έχει βοηθήσει θεωρείς στο να αποβληθούν ή έστω να μειωθούν ταμπού και προκαταλήψεις;
Στην ξενοφοβία νομίζω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Ακόμα ακούμε ανθρώπους να λένε φράσεις όπως “να γυρίσει πίσω στη χώρα του να πολεμήσει. Εδώ τι ήρθε να κάνει;” Και το λένε αυτό για οικογένειες που έφυγαν από εμπόλεμη ζώνη.
Το ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι στη βουλή, με αυτό το όνομα τουλάχιστον, δεν μου λέει κάτι. Έχουν δημιουργηθεί άλλα ακροδεξιά κόμματα που δεν έχουν προλάβει να γίνουν ακόμα Χρυσή Αυγή. Στο χέρι μας είναι να μην το επιτρέψουμε. Είναι δικαίωμά μας να ψηφίζουμε οποιαδήποτε πολιτική παράταξη μας εκφράζει, αλλά είναι και υποχρέωσή μας να αφανίσουμε τον φασισμό.
Η ομοφοβία, δηλαδή η φοβία απέναντι σε ομοφυλόφιλους ανθρώπους, θεωρώ ότι έχει εξαλειφθεί στο μεγαλύτερο ποσοστό, ευτυχώς. Η τρανσοφοβία όμως είναι ακόμα πολύ έντονη. Είναι σαν να έχουμε αποφασίσει ότι οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι μπορούν να υπάρχουν μαζί μας, ενώ τα τρανς άτομα δεν πρέπει να έχουν το ίδιο δικαίωμα.
Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί. Εμείς από τη μεριά μας παίζουμε αυτήν την παράσταση με την κρυφή ελπίδα να μπει και αυτή η σκέψη στο μυαλό του κόσμου. Γιατί το θέατρο μπορεί να το κάνει αυτό.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες road trip; Σου αρέσουν αυτού του είδους τα ταξίδια;
Μου αρέσουν πολύ τα road trip. Είναι πιο περιπετειώδη, δεν έχεις αυτήν την αίσθηση της βάσης που έχεις όταν μένεις σε μία πόλη και σε ένα ξενοδοχείο. Υπάρχει συνέχεια το αίσθημα της ανακάλυψης. Το περασμένο Πάσχα κάναμε ένα μικρό road trip με την οικογένειά μου από τη Ρώμη έως τη Φλωρεντία.
Παίζεις για ακόμα μια φορά μπροστά στο κοινό της γενέτειρα σου. Τι σε δένει και τι έχεις αφήσει πίσω σου από αυτή;
Είναι η πόλη που με μεγάλωσε και μου έδωσε το θεατρικό έναυσμα μέσα από τα πολλά ερασιτεχνικά σχήματά της, μέλος των οποίων υπήρξα κι εγώ. Μου αρέσει να έρχομαι εδώ με παραστάσεις και χαίρομαι πολύ όταν βρίσκουν ανταπόκριση. Νιώθω λίγο σαν παιδάκι που καταφέρνει κάτι και έρχεται να το δείξει στη μητέρα του με περηφάνια!
Πού αλλού θα σε δούμε μέσα στο επόμενο διάστημα;
Το καλοκαίρι που μας πέρασε παρουσιάσαμε το “Οι εξαιρετικές μου στιγμές” στο θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου στα πλαίσια του “Our festival”. Η επιτυχία του μας έκανε να θέλουμε να το επαναλάβουμε από Φεβρουάριο σε μη θεατρικό χώρο της Αθήνας.
Πρόκειται για μία συρραφή από τα ερωτικά διηγήματα και ποιήματα του Μάριου Χάκκα – που έχουν γραφτεί σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του, με όλες τις εικόνες, τις επιθυμίες και τους υπαρξιακούς προβληματισμούς του συγγραφέα, απόρροια των συναισθημάτων του και της ζωής του ολόκληρης. Κι όλα αυτά συμβαίνουν επί σκηνής από έναν ηθοποιό και τη συνοδεία της μουσικής ενός μουσικού οργάνου.
Όσο για την τηλεόραση; Θα σε δούμε πουθενά στη συνέχεια της σεζόν;
Από Ιανουάριο ξεκινάει η προβολή των καινούριων επεισοδίων του IQ160 στο Star. Είναι η σειρά που ξεκινήσαμε πέρσι, με πρωταγωνιστές τη Σμαράγδα Καρύδη και τον Νίκο Κουρή. Λόγω της μεγάλης περσινής της επιτυχίας συνεχίζουμε και φέτος με τον καινούριο κύκλο επεισοδίων.
