Κώστας Νταλιάνης: «Μακελειό στο Παρίσι»

Το «Μακελειό στο Παρίσι» αναφέρεται στη σφαγή 3.000 Ουγενότων (Γάλλων προτεσταντών) τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στο Παρίσι και πάνω από 30.000 σε ολόκληρη τη Γαλλία από καθολικούς, υποκινημένους από το Παλάτι. Δημιουργός του έργου είναι ο Κρίστοφερ Μάρλοου (1564 -1593), Άγγλος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, ηθοποιός και μεταφραστής, ο σπουδαιότερος πρόδρομος του Σαίξπηρ στην αγγλική δραματουργία, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε την εποχή των Ελισαβετιανών χρόνων. Το έργο του Μάρλοου, μπορεί να γίνει σκηνικός «καθρέφτης» της εκτροχιασμένης, εκφυλισμένης, σχιζοφρενούς εποχής μας, αν δε «διαβαστεί» ως ιστοριογράφημα του παρελθόντος. Εξάλλου, βίοι σαν των πρωταγωνιστών του συναντώνται συχνότατα στη σύγχρονη πολιτική «σκηνή».
Μια τέτοια τολμηρά εκσυγχρονιστική, ωμής αλήθειας, θεαματική ως θέαμα, «ανάγνωση» επιδίωξε η σκηνοθεσία του Χρήστου Στρέπκου, θέλοντας να «φωτογραφήσει», μέσα από τις ακρότητές της, τη διεφθαρμένη πολιτικά και ηθικά εποχή μας, χωρίς, όμως, να υπερβαίνει το θεατρικό μέτρο, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολικούς, αναίτιους, θεατρικά ασύμβατους ακόμα και αντιαισθητικούς «εκσυγχρονισμούς». Η νευρώδης σκηνοθεσία οργανώνει διεξοδικά τον δραματουργικό χρόνο και σχεδιάζει με χορογραφική σχολαστικότητα την κίνηση των ηθοποιών. Η σκηνή της σφαγής – άψογα χορογραφημένη - είναι από μόνη της ένα εικαστικό γεγονός. Το κυνηγητό, ο κατατρεγμός και τελικά η συνεχής επανάληψη της κίνησης του μαχαιρώματος, μεγεθύνουν το παράλογο της απάνθρωπης πράξης. Οι συνεχείς αντιθέσεις σε όλους τους τομείς - από το φως στο σκοτάδι, από το θερμό στο ψυχρό, από την αέναη κίνηση στη νεκρική ακινησία, από τη σιωπή στις φανφάρες, από το δράμα στην πρόζα - δημιουργούν την απαραίτητη καλλιτεχνική ένταση και κρατάνε ζωντανό το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Η πρωτότυπη μουσική του Σπήλιου Καστάνη, που ερμηνεύει επί σκηνής, προσδίδει έναν κινηματογραφικό ρυθμό στην παράσταση, επιτείνοντας την ένταση. Πολύ σημαντική η βαριά αλλά ταυτόχρονα σύγχρονη δημιουργική άποψη στα κοστούμια, το μακιγιάζ και τις κομμώσεις, που συνθέτουν ένα γοητευτικά «αναρχικό» κράμα από ύφη, τάσεις κι εποχές, όπου το πανκ φλερτάρει με την κομέντια ντελ άρτε. Μαζί με την μουσική παραπέμπουν σε ένα σόου τρόμου και λύσσας για εξουσία. Την πολύ απαιτητική κίνηση ανέλαβε να χορογραφήσει η Μαρία Κίκινα. Οι φωτισμοί από την Ευσταθία Δρακονταειδή διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο, καθ’ όσον εκτός από ατμόσφαιρα, αναδεικνύουν τις ποικίλες συναισθηματικές εναλλαγές και υπογραμμίζουν την ιστορία.
Τον άκρως απαιτητικό ρόλο του βασιλιά Καρόλου επωμίζεται ο Αλέξανδρος Κουκιάς, με ταιριαστά ιδιόρρυθμη εμφάνιση, πλάθοντας ένα όμορφο, ευάλωτο «φρικιό» περιτριγυρισμένο από τέρατα, που διεκδικεί με αφοπλιστική ευθύτητα το δικαίωμά του να αγαπάει όποιον θέλει, δίχως να βλέπει πού είναι το κακό σ’ αυτό. Με τα εξασκημένα εκφραστικά του μέσα ακολουθεί μια καθοδική πορεία μέσα από πλήθος συναισθημάτων: οδυνηρή αμφιβολία, θλίψη, πόνο, οργή και φόβο. Ερμηνεία ακριβοθώρητη με λεπτομέρεια στη διαταραγμένη ψυχοσύνθεση του ήρωα. Παράλληλα, σε βοηθητικό ρόλο κρατά με ιδιαίτερη ευκολία το κωμικό στοιχείο ζωντανό και λειτουργεί εξισορροπιστικά σε στιγμές μεγάλης φόρτισης, ανακουφίζοντας το θεατή από το βάρος των πράξεων και των αποφάσεων των ηρώων.
Ο Βασίλης Κόκκαλης ερμηνεύει τον αδερφό του Καρόλου, Ανζού και μετέπειτα βασιλιά Ερρίκο, ένα άρτια σκιαγραφημένο κι εξαπατημένο πρόσωπο που πληγώνεται βαθιά και πολλαπλά. Έντονος και στομφώδης ο ηθοποιός αποδίδει περίφημα την αμφιθυμία του ήρωα. Το βλέμμα του άλλοτε γεμάτο απόγνωση, άλλοτε άτεγκτο και άλλοτε κενό, μαρτυρά την ψυχολογία του που παραπαίει. Η άριστη κίνησή του, η βροντερή φωνή του, τα επιφωνήματά του δίνουν το στίγμα του χαρακτήρα και εισάγουν τον θεατή απόλυτα στον συναισθηματικό στρόβιλο του ήρωα. Από το κωμικό στο τραγικό, δεν χάνεται στον δύσκολο αυτό ρόλο και τον τοποθετεί αβίαστα στην κατηγορία του τραγικού ήρωα. Με την ερμηνεία του αυτή καταγράφεται για ακόμη μια φορά το ταλέντο και η υποκριτική δεινότητά του.
Η Ελένη Γεωργακοπούλου επιβλητική, με φλογερή ιδιοσυγκρασία, εκφραστικότητα κι έντονη παρουσία επιβάλλεται στη σκηνή ως Αικατερίνη των Μεδίκων, συνεπικουρούμενη από μια καλοσχεδιασμένη κινησιολογία, που σηματοδοτεί εύστοχα τον χαρακτήρα της.
Ο Φάνης Δίπλας, ηθοποιός με γερή θεατρική παιδεία κι εκφραστική δύναμη, κατέθεσε μια πληρέστατη ερμηνεία στο ρόλο του βασιλιά της Ναβάρας, αποδίδοντας τον ήρωα με άξονα τη στωϊκότητα και τη σιγουριά ενός ώριμου άνδρα. Η υποβλητική φωνή του γεμάτη εναλλαγές, οι εσωτερικοί μονόλογοι και η υποκριτική μαεστρία του δημιούργησαν έναν ισχυρό αντίθετο πόλο στο παζλ των χαρακτήρων.
Ο ταλαντούχος, ευπροσάρμοστος σε πολλά είδη θεάτρου, Νίκος Δερτιλής, ξεχωρίζει με την σκηνική αυτοτέλεια που προσδίδει στους ρόλους του. Ο ηθοποιός έχει το μεγάλο χάρισμα της σκηνικής αμεσότητας και της γοητευτικής φυσικότητας, ώστε να μπορεί με μια φράση ή ένα βλέμμα να κάνει τον εκάστοτε χαρακτήρα που υποδύεται συμπαθή στο κοινό.
Στο ρόλο του Δούκα του Γκιζ ο Χρήστος Στρέπκος, υιοθετώντας το προσωπείο του Ιάγου, αποδεικνύεται ο απόλυτος κυρίαρχος της σκηνής. Μας δίνει έναν εμμονικό, ραδιούργο, σατανικό, αδίστακτο, σκοτεινό, υποκριτή, ένα μηδενιστή που υφαίνει με μοναδική μαεστρία τον ιστό της δολοπλοκίας, αποδεικνύοντας μέσα από τη διεστραμμένη του οπτική
ότι οι άνθρωποι χειραγωγούνται εύκολα. Εκπληκτική η έναρξη, όπου ο Γκιζ, κρεμασμένος από την οροφή του θεάτρου, με την ανατριχιαστική φωνή του μονολογεί εξιστορώντας τα κίνητρά του, μια φωνή που περιέχει φθόνο, αλαζονεία, ματαιοδοξία κι εκδικητικότητα.
Εν τέλει, οι άνθρωποι θα ξανασηκωθούν και θα ξαναπέσουν πάλι, μέσα στον αέναο κύκλο της βίας, σαν σκοτεινή προφητεία του Μάρλοου για το διηνεκές της ανθρώπινης παραφροσύνης, μεταμφιεσμένης σε θρησκευτική διένεξη. Εμείς ως θεατές καλούμαστε να δούμε πίσω από τα πολιτικά παρασκήνια το θέατρο της πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας που υποδαυλίζει τη βία. Ένα κύκλο αίματος που και σήμερα πνίγει τον κόσμο μας, κάτι που με σκηνοθετική εμβρίθεια ανέδειξε η παράσταση.
Η Μηχανή Τέχνης σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Πάτρα το έργο Μακελειό στο Παρίσι στο θέατρο Λιθογραφείον.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία –Διασκευή: Χρήστος Στρέπκος
Σκηνικά – Κοστούμια: Κέννυ Μακλέλαν
Μουσική: Σπήλιος Καστάνης
Χορογραφία- Κίνηση: Μαρία Κίκινα

Φωτισμοί: Ευσταθία Δρακονταειδή
Την παράσταση συνοδεύει με τον κοντραμπάσο του ο Σπήλιος Καστάνης
Φωτογραφία: Βασίλης Ζαβέρδας
Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Κόκκαλης, Φάνης Δίπλας, Αλέξανδρος Κουκιάς, Ελένη Γεωργακοπούλου, Νίκος Δερτιλής, Χρήστος Στρέπκος

Μακελειό στο Παρίσi -Christopher Marlowe. Σκηνοθεσία : Χρήστος Στρέπκος

Επόμενες παραστάσεις:
Τετάρτη 20/12, 20.00
Πέμπτη 21/12, 21.30
Παρασκευή 22/12, 21.30
Σάββατο 23/12, 21.30
Τετάρτη 27/12, 20.00
Πέμπτη 28/12, 21.30
Παρασκευή 29/12, 21.30
Σάββατο 30/12, 21.30
Τετάρτη 3/1, 20.00
Πέμπτη 4/1, 21.30
Παρασκευή 5/1, 21.30
Σάββατο 6/1, 21.30
Κυριακή 7/1, 20.00

*Δεν θα πραγματοποιηθούν παραστάσεις Κυριακή 24 και 31 Δεκεμβρίου 2023.

Η παράσταση τελεί υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και επιχορηγείται.