Πάνω από 80 παιδιά με βάση την τελευταία καταγραφή που έχει γίνει από τον Δήμο της Πάτρας, διαμένουν στον καταυλισμό του Ριγανόκαμπου, κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ανάμεσα σε ποντίκια και τρωκτικά, μέσα σε παράγκες.

Ο αριθμός αυτός, έχοντας ως δεδομένο ότι οι άνθρωποι εκεί παντρεύονται από τα 14 και τα 15 τους, χωρίς να έχουν καμία ενημέρωση για την αντισύλληψη, μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερος.

Τα μικρά παιδιά του καταυλισμού, μαθαίνουν από νωρίς να κλέβουν και να ζουν στην παρανομία, μη έχοντας την δυνατότητα να κάνουν κάτι άλλο, αφού ακόμα και οι μεγαλύτεροι τους τα σπρώχνουν σε μία τέτοια κατεύθυνση.

Οι γονείς των 15, των 16 και των 17 ετών, έχοντας μεγαλώσει κάτω από τις ίδιες συνθήκες και αυτά, αδιαφορούν ή δεν έχουν την ωριμότητα για να αναλάβουν τον ρόλο του γονέα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις τα εγκαταλείπουν εντελώς.

Κάποιοι πάλι από τους γονείς προχωρούν σε νέες γεννήσεις μόνο και μόνο για να παίρνουν υψηλότερα επιδόματα, ενώ σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που ζουν κοντά στον καταυλισμό και γνωρίζουν τις καταστάσεις εκεί, υπάρχουν οικογένειες με 11 και 12 παιδιά.

Οικογένειες που την ίδια στιγμή έχουν αρνηθεί να πάνε σε διαμερίσματα και να αξιοποιήσουν το πρόγραμμα της μετεγκατάστασης, προφανώς για ευνόητους λόγους, στέλνοντας τα μικρότερα από αυτά για επαιτεία και τα μεγαλύτερα για να μαζεύουν σίδερα.

Μικρές συμμορίες ανηλίκων

Κάπως έτσι έχουν δημιουργηθεί, σύμφωνα με κατοίκους της περιοχής, μικρές συμμορίες ανηλίκων που με την καθοδήγηση των μεγαλύτερων ή και από μόνα τους, αλωνίζουν στα σπίτια και στα καταστήματα της Εγλυκάδας, του Ριγανόκαμπο και όχι μόνο. 

Τα περισσότερα από τα παιδιά στέλνονται  σχολείο μόνο και μόνο για να εξασφαλίζουν στους μεγαλύτερους τους το αντίστοιχο επίδομα, ενώ άλλα δεν πάνε καθόλου ή απουσιάζουν μονίμως, με την ανοχή συνήθως των σχολικών περιβαλλόντων τους που έτσι και αλλιώς δεν τα θέλουν.

Όλα τα παραπάνω η πολιτεία και οι φορείς τα γνωρίζουν. Όμως επί της ουσίας εθελοτυφλούν, χωρίς να κάνουν κάτι ουσιαστικό που να βοηθήσει τα παιδιά αυτά στο να αλλάξουν ζωή και να γίνουν χρήσιμα αργότερα για το κοινωνικό σύνολο.