Γιώργος Παπαστεφάνου: «Το θρίλερ και ο τρόμος βασίζεται στο timing» (pics)

Το «Strange Box» είναι από τις παραστάσεις που έχουν ανέβει στην Πάτρα και εξαρχής έκανε μια αίσθηση στο θεατρόφιλο κοινό.

Τους τρόμαξε; Σίγουρα. Μέσα από το παράξενο αυτό κουτί που ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου «Επίκεντρο +», βγήκαν τρομακτικές ιστορίες.

Έτσι τώρα που ολοκληρώνεται ο κύκλος των παραστάσεων (ανεβαίνει από 24 έως 26 Νοεμβρίου) αυτών, είπαμε να μιλήσουμε με τον δημιουργό του,  τον σκηνοθέτη Γιώργο Παπαστεφάνου. Έναν πραγματικά τρομακτικό τύπο.  Μη φοβάστε όμως εσείς. Δείξτε την γενναιότητα που πρέπει και διαβάστε την παραπάνω συνέντευξη. Κι από εκεί και μετά ότι ήθελε προκύψει…

Οι σκοτεινές σκέψεις γεννούν σκοτεινές ιστορίες ή οι σκοτεινές ιστορίες σκοτεινές σκέψεις;

Οι σκοτεινές σκέψεις προέρχονται από την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου. Το να αναγνωρίζει κάποιος την ύπαρξη τέτοιων σκέψεων είναι σαν να κοιτάει μες στο σκοτάδι του ανθρώπου. Οι σκοτεινές ιστορίες, νομίζω, γεννιούνται από την ανάγκη να ξορκίσουμε τις σκοτεινές σκέψεις.


Γιώργος Παπαστεφάνου: «Το θρίλερ και ο τρόμος βασίζεται στο timing» (pics)

Μίλησέ μας λίγο για το Strange Box. Τι σάς έκανε να κάνετε μια τέτοια παράσταση;

Το “Strange Box” προέκυψε από την αγάπη μας για τον κόσμο του Φανταστικού. Σε αυτά τα είδη (φαντασία, τρόμος, επιστημονική φαντασία, κλπ.) υπάρχει το στοιχείο της υπόθεσης, του “αν…” Δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά μία πιθανή ή απίθανη πραγματικότητα, η οποία συγγενεύει με την δική μας. Έτσι, υπάρχει η απόσταση ασφαλείας τόσο για τον δημιουργό, αλλά κυρίως για τον θεατή να εκφράσει τους φόβους του και τις αγωνίες του, χωρίς να φύγει από την παράσταση με το άγχος που θα τού άφηναν οι κυριολεκτικοί και πραγματικοί φόβοι της ζωής του.

Ο τρόμος και το φανταστικό λειτουργούν καθαρτικά. Το “Strange Box” βασίζεται στην ιδέα ότι όλες αυτές οι ιστορίες – άσχετα με το ποιος μπορεί να τις έχει γράψει – προέρχονται από έναν μυστηριώδη χώρο ή τόπο ή ακόμα και ένα κουτί. Είναι ιστορίες όπως είναι και τα όνειρα. Κανείς δεν ξέρει την ακριβή προέλευσή τους.

Το παράξενο κουτί έχει τις ιστορίες και δεν είμαστε παρά ο θίασος που θα τις παίξει. Αλλά το κουτί αποφασίζει. Από όπου και να έρχονται αυτές οι ιστορίες, πάντως, οφείλω να πω ότι τις έχουν γράψει σημαντικοί συγγραφείς, ο Poe και ο Lovecraft, εκτός από μία που είναι δική μου.


Γιώργος Παπαστεφάνου: «Το θρίλερ και ο τρόμος βασίζεται στο timing» (pics)

Πόσες ιστορίες κρύβει αυτό το...παράξενο κουτί εν τέλει;

Στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, μόνο το ίδιο γνωρίζει. Οι θεατές μας, πάντως, θα δουν τέσσερις.

Από την θεατρική λογοτεχνία πες μου έναν σκοτεινό ήρωα που σού έρχεται στο μυαλό και γιατί;

Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης στο φινάλε του έργου “Το κουτί της Πανδώρας” του Φ. Βέντεκιντ. Δεν είναι μεγάλος ρόλος, αλλά είναι ο πιο διάσημος serial killer όλων των εποχών. Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης είναι ο υποσυνείδητος φόβος κάθε πόλης. Πρόσωπο υπαρκτό, αλλά και αστικός μύθος, κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιος ήταν και ποια τα κίνητρά του, οι φόνοι ήταν όλοι αποτρόπαιοι.

Είναι ο μεγαλύτερος φόβος όλων μας. Πατάει με το ένα πόδι στην Ιστορία και με το άλλο στην μυθοπλασία. Στο πρόσωπό του, που μόνο τα θύματά του γνώριζαν, συγκεντρώνονται όλοι οι φόβοι, συνειδητοί και ασυνείδητοι.


Γιώργος Παπαστεφάνου: «Το θρίλερ και ο τρόμος βασίζεται στο timing» (pics)

Τι εννοείς όταν λες “Θέατρο του τρόμου”; Μπορεί να αποτελέσει ένα καινούριο είδος θεάτρου;

Λέγοντας “Θέατρο του τρόμου” εννοώ ένα θεατρικό είδος,που έχει τα εξής χαρακτηριστικά: πρώτον, οι ιστορίες που αποτελούν την πρώτη ύλη της παράστασης είτε προέρχονται από

την πλούσια λογοτεχνία τρόμου είτε – γιατί όχι; - μπορούν να είναι πρωτότυπα θεατρικά έργα με horror θεματολογία.

Δεύτερον, είναι ένα θέατρο χωρίς ταμπού. Όταν πρέπει να μιλήσουμε για τα πιο απωθημένα κομμάτια της ανθρώπινης ύπαρξης, η λογοκρισία – οποιασδήποτε μορφής – δεν έχει θέση.

Τρίτον, ισχύει οτιδήποτε ισχύει για κάθε μορφή θεάτρου. Δηλαδή κάνουμε θέατρο με την πιο ουσιαστική έννοια, χωρίς καλλιτεχνικές παραχωρήσεις. Τέταρτον, κάνουμε ένα απόλυτα λαϊκό είδος, άρα κάθε σεμνοτυφία και σνομπισμός δεν έχουν θέση.

Θα πει κάποιος “αυτά ισχύουν για κάθε είδος θεάτρου”, και θα πω ναι, φυσικά ισχύουν και η ανάγκη να επαναδιατυπωθούν ακουμπά στο ότι το “Θέατρο του τρόμου” ακόμα και αν δεν ανήκει στα “σοβαρά” είδη είναι εξίσου θέατρο με αυτά! Τώρα, αν μπορεί να αποτελέσει ένα καινούριο είδος θεάτρου, θα πω γενναία ναι μπορεί, ακριβώς, γιατί δεν είναι καινούριο. Οι ρίζες του πάνε βαθιά από τις τρομακτικές ιστορίες που αφηγούνταν οι άνθρωποι γύρω από μια φωτιά μέχρι τα θεάματα γκραν γκινιόλ στην Γαλλία του περασμένου αιώνα.

Για να μην μιλήσω για το The Rocky Horror Picture Show ή το Little Shop of Horrors, που είναι από τα μακροβιότερα μιούζικαλ. Το είδος υπάρχει – το μόνο που χρειάζεται είναι να το επανεφεύρουμε.


Γιώργος Παπαστεφάνου: «Το θρίλερ και ο τρόμος βασίζεται στο timing» (pics)

Ο ηθοποιός με τι τρομάζει πραγματικά με την ψευδαίσθηση του θεάτρου ή με την αλήθεια του;

Ο ηθοποιός είναι άνθρωπος. Και όλοι οι άνθρωποι με ένα πράγμα τρομάζουμε: την αλήθεια.

Το κοινό πώς αντιδράει βλέποντας την παράσταση; Τρομάζει;

Η όλη ατμόσφαιρα της παράστασης δεν τους αφήνει ασυγκίνητους, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Σε ποιον βαθμό τρομάζει, εξαρτάται και από το νευρικό σύστημα του κάθε ανθρώπου.

Τι είναι πιο δύσκολο πάνω στην σκηνή; Να κάνεις τον κόσμο να τρομάξει ή να γελάσει;

Μού αρέσει ιδιαίτερα αυτή ερώτηση, γιατί εδώ συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον. Και η κωμωδία και το θρίλερ βασίζονται στην κατάλληλη στιγμή. Στο timing. Είναι πολύ δύσκολο το timing και για αυτόν τον λόγο θα πω ότι και τα δύο είναι εξίσου δύσκολα.

Μια στιγμή νωρίτερα και το τρομακτικό δεν είναι πια τρομακτικό, μια στιγμή αργότερα και το αστείο έχει πάει περίπατο.


Γιώργος Παπαστεφάνου: «Το θρίλερ και ο τρόμος βασίζεται στο timing» (pics)

*Στην παράσταση παίζουν, Φιορέλα Μαστρόκαλου, Γιώργος Παπαστεφάνου, Λίλιαν Τσιούτσια και Ανδρέας Πλούμπης

(Οι φωτογραφίες είναι του Λάζαρου Κουρβέλα).