Σήμερα το μεσημέρι έβγαζα τα σκουπίδια σε μια σακούλα μεγάλου πολυκαταστήματος παιγνιδιών. Πηγαίνοντας στους κάδους, όπου δίπλα ήταν και το αυτοκίνητό μου βλέπω ένα κοριτσάκι. Θα ήταν περίπου 12 ετών και πάρα πολύ όμορφο να ψάχνει στα σκουπίδια.

Ήταν ένα γυφτάκι. Μόλις είδε τη σακούλα με πλησίασε και με ερώτησε με πολύ ΕΥΓΕΝΙΚΟ τρόπο τι περιέχει. Δυστυχώς είχε… σκουπίδια (και όχι παιγνίδια, όπως ίσως το παιδικό μυαλό της θα φαντάστηκε). “Παιδί μου” της αποκρίθηκα “μην ψάχνεις στα σκουπίδια είναι επικίνδυνο”, μία γελοία (τουλάχιστον) συμβουλή από την πλευρά μου… λες και θα είχε κάποιο νόημα ή θα την άκουγε. Ναι μίλησε ο σοφός (εγώ δηλαδή).
 
Μου δείχνει μία κρέμα, μάλλον κάποια φαρμακευτική αλοιφή, την οποίαν βρήκε εκεί μέσα και με ερώτησε εάν είναι κατάλληλη για το πρόσωπό της! Η μικρή της, έστω, φιλαρέσκεια, πολύ θεμιτή και φυσιολογική, την θεώρησε… καλλυντικό! Ούτε γνώριζα τι μπορεί να ήταν και τρομοκρατήθηκα…
 
“Ούτε για αστείο” της είπα· και πάλι ο σοφός μίλησε. Άφησα τα σκουπίδια στο κάδο (ήταν και γεμάτος) και κοίταξα πίσω μου με θλίψη. Έψαχνε στη σακούλα μου…Έστριψα στη γωνία και χάθηκε η εικόνα της, όπως και χάθηκε κάθε άλλη εικόνα για την πορεία της ζωής αυτού του κοριτσιού. Δεν χρειάζεται να μαντέψω…
 
Έρμαιο μιας αποτυχημένης κοινωνίας, η οποία δεν είναι ικανή να διαχειριστεί ένα τμήμα της και ασχολείται με άλλα γυαλιστερά “σκουπίδια”. Αποτυχία όλων μας και δική μου, διότι έπρεπε να αφήσω το γυφτάκι και να συνεχίσω τις “δουλειές” μου. Δεν υπάρχει χρόνος βλέπετε για τον “άνθρωπο”…
 
Μετά από 55 δευτερόλεπτα όμως ένοιωσα μια ανακούφιση: Πώς δεν κάνουμε ως κοινωνία σκέφτηκα και αισθάνθηκα “υπερήφανος”! Δεν το ονομάζουμε πλέον “γυφτάκι” αλλά “ρομά”! Τι λέτε τώρα;
 
Σημ. 1: Παρ΄ όλα αυτά πιστεύω ακράδαντα πως την ίδια ντροπή νοιώθουν πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας, οι οποίοι όμως δεν το εκφράζουν και δεν έχουν τη δυνατότητα να χειριστούν αυτού του είδους τις καταστάσεις. Δεν είναι καθόλου απλό.
 
Πιστεύω και στην κοινωνική μέριμνα, η οποία όπου μπορεί με τις δυνάμεις της επεμβαίνει (δεν μου αρέσει καθόλου η ισοπέδωση και ο μηδενισμός των πάντων).
 
Αλλά ένα κοριτσάκι (ούτε ρομά ούτε γυφτάκι, κοριτσάκι είναι) να ψάχνει στα σκουπίδια μια μαχαιριά στην καρδιά για όλους μας. Ξαναμίλησε ο σοφός…
(Ήθελα να το φωτογραφίσω, όπως έψαχνε στα σκουπίδια αλλά ντράπηκαν τα μούτρα μου)…
 
Σημ. 2: Αυτή η μουσική (στα σχόλια) πέρασε στο μυαλό μου μόλις έστριψα, από τον τίτλο του τραγουδιού, “Homage” κοινώς “Δήλωση Υποτέλειας”… Την υπέγραψα φεύγοντας…