Αποκλεισµένοι στα σπίτια τους είναι οι κάτοικοι στην Τριών Ναυάρχων εξαιτίας των εργασιών της ανάπλασης.

Ενδεικτική της ταλαιπωρίας τους, η ανοικτή επιστολή της συµπολίτισσας, Μαργαρίτας Αναστασοπούλου, η οποία εκφράζει την ανησυχία της για την αδυναµία πρόσβασης, καθώς όπως επισηµαίνει η ηλικιωµένη µητέρα της που κινείται µε αναπηρικό καροτσάκι αν υπάρξει ανάγκη, δεν µπορεί να προσεγγίσει στην είσοδο της κατοικίας τους

. Όπως αναφέρει «γνωρίζοντας ότι τα έργα ανάπλασης τηςΤριών Ναυάρχων θα επεκταθούν σύντοµα και στο τµήµα της οδού στο οποίο διαµένουµε, απευθύνθηκα στο αρµόδιο τµήµα του ∆ήµου (∆ιεύθυνση Αρχιτεκτονικού Έργου) προκειµένου να µεριµνήσουν ώστε να εξασφαλιστεί η δυνατότητα διέλευσης αναπηρικού καροτσιού.

Μου ζητήθηκε να κάνω αίτηση στην οποία θα εξηγώ το πρόβληµα και ότι στη συνέχεια οι ίδιοι θα διευθετήσουν το θέµα µε τον υπεύθυνο της εταιρείας που έχει αναλάβει το έργο. Έκανα την αίτηση, πήρα αριθµό πρωτοκόλλου (71094/2023), ζήτησα απάντηση εγγράφως, αρνήθηκαν να µου δώσουν ισχυριζόµενοι ότι δεν προβλέπεται κάτιτέτοιο προφορικά, ωστόσο, µε διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και ότιτο αίτηµά µου θα ικανοποιηθεί.

Ενάµιση µήνα µετά που ξεκινούν τα έργα στο τµήµα που µας αφορά τίποτα από όλα αυτά που συµφωνήθηκαν δεν τηρούνται στην πράξη. Αναγκάζοµαι να έρθω σε αντιπαράθεση µε έναν κύριο που εποπτεύει το έργο, ο οποίος µετά από άπειρα τηλεφωνήµατα ένθεν και ένθεν, δέχεται να µας αφήσει ανοιχτή τη διέλευση προς την οδό Κορίνθου.

Τη δεύτερη κιόλας ηµέρα «κατά λάθος» οι εργαζόµενοι καταστρέφουν και αυτό το κοµµάτι του πεζοδρόµου που διασφάλιζε τη διέλευσή µας. Μαζί µε το κοµµάτι αυτό κατέστρεψαν όχι µόνο τη δυνατότητα µια ανάπηρης γυναίκας να βγει από το σπίτι της για να πάει όπου αυτή νοµίζει, αλλά ουσιαστικά κατέστρεψαν και τη δυνατότητα µια ανάπηρης γυναίκας να σωθεί σε περίπτωση κινδύνου.

Μαζί µε το κομμάτι αυτό καταπάτησαν την αξιοπρέπειά της, τα λίγα δικαιώµατα που της είχαν µείνει και κυρίως την εξέθεσαν σε σωρεία κινδύνων για την οποία δεν αναλαµβάνει κανείς την ευθύνη. Μας πονάει να νιώθουµε ανήµποροι, όχι εξαιτίας της αναπηρίας,αλλά εξαιτίας της αδιαφορίας για το πώς θα ζήσουµε και εν τέλει για το πώς θα επιζήσουµε».