Μπορεί οι περισσότερες από τις παραστάσεις που φιλοξενούνται στο Δημοτικό Θερινό Θέατρο της οδού Ρίτσου, δίπλα από το Παμπελοποννησιακό Στάδιο, να είναι γεμάτες από θεατές.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν παράπονα για τον χώρο για την ακουστική ή και την οπτική του ακόμα, αλλά και για τις συνθήκες που υπάρχουν εκεί για να δει κανείς ένα θεατρικό έργο.

Απλά πλέον δεν ασχολούνται και πολλοί με το θέμα (σε σύγκριση με πέρυσι), ενώ κάποιες βελτιώσεις που έγιναν με την διαμόρφωση του χώρου έπαιξαν τον ρόλο τους στην καλυτέρευση της αισθητικής του.

Για παράδειγμα οι πλαστικές καρέκλες που υπάρχουν πλέον στον θέατρο δεν είναι της… λαϊκής όπως πέρυσι, έχουν χερούλι για να ακουμπάς και είναι κάπως καλύτερες και πιο βολικές για τους θεατές.

Είναι όμως πλαστικές. Οι κερκίδες είναι πλέον μεγαλύτερες σε χωρητικότητα θεατών, ωστόσο και πάλι υπάρχει θέμα αφού οι περισσότεροι θέλουν να κάτσουν σε αυτές για να έχουν μια καλύτερη οπτική.

Βλέπετε όσοι κάθονται στις πλαστικές καρέκλες των πίσω θέσεων υποφέρουν για να δουν ένα έργο και δεν είναι λίγες οι φορές που τα βάζουν με τους μπροστινούς τους λέγοντας τους να σκύψουν το κεφάλι τους.

Παράπονα έχουν υπάρξει και από παραγωγούς – συντελεστές παραστάσεων για το θέατρο τα οποία όμως δεν έχουν βγει προς τα έξω στο πλαίσιο της ευγένειας για την φιλοξενία στον χώρο. Εν κατακλείδι ο χώρος είναι βελτιωμένος, όμως θέατρο, πώς να το κάνουμε, δεν είναι…