"A SIGNAL THAT TRAVELS DOWN THROUGH YOUR HEART episode #1".

Αυτός είναι ο τίτλος της παράστασης του σύγχρονου χορού που θα δούμε στην Πάτρα και συγκεκριμένα στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων, την Κυριακή 28 και την Δευτέρα 29 Μαΐου, στις 20:00.

Πρόκειται για μια παράσταση που έχει εμπνευστεί η Πατρινή χορογράφος Εύα Γεωργιτσοπούλου, ένα κορίτσι που ξεκίνησε από την Πάτρα τα πρώτα της βήματα στον χορό και πλέον κάνει διεθνή καριέρα στο εξωτερικό, έχοντας χορέψει στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου και έχοντας σπουδαίες συνεργασίες, με σημαντικούς καλλιτέχνες.

Στο patrasevents.gr μας μεταφέρει στον κόσμο της παράστασης αυτής, δηλαδή, σε ένα κινητικό εγκώμιο στη ρομαντική αγάπη, όπου οι στερεοτυπικές αφηγήσεις για τον έρωτα υπολείπονται.


-Πώς αισθάνεσαι που επιστρέφεις μετά από εφτά χρόνια στη σκηνή του Απόλλων; Τι θυμάσαι από τότε και γενικότερα από το θέατρο της πόλης;

 Είμαι πολύ χαρούμενη που επιστρέφω στην πόλη μου με το συγκεκριμένο έργο. Όλα αυτά τα χρόνια είχα τη σκέψη να παρουσιάσω τη δουλειά μου στον τόπο μου αλλά δυστυχώς ήταν και παραμένει δύσκολο με βάση το πρόγραμμά μου.

Παρότι η Πάτρα έχει δυνατές ερασιτεχνικές σχολές χορού και ο κόσμος δείχνει ενδιαφέρον πάνω στην εκπαίδευση του χορού, θεωρώ πως ο σύγχρονος χορός επί σκηνής λείπει ουσιαστικά από την πόλη. Το κοινό της Πάτρας είναι θερμό και υποστηρικτικό απέναντι στις παραστατικές τέχνες και χαίρομαι που ο σύγχρονος χορός έχει αρχίσει να κάνει πιο συχνά την παρουσία του στην πόλη. 

-Τι είναι για σένα ρομαντισμός και πώς μπορεί να έχει εξελιχθεί αυτός στην εποχή των social media και της πληροφορικής;

 Ο ρομαντισμός σήμερα φυσικά και παραμένει στενά συνδεδεμένος με την εξατομίκευση. Ειδικά όταν μιλάμε για τη μάστιγα των social media. Είναι μια τεράστια βάση δεδομένων βασισμένη στην παθητικότητα , την προσωπική έκφραση και την αυτοπροβολή.

Προσωπικά και καλλιτεχνικά όμως θεωρώ πως δεν υπάρχει κάτι πιο ρομαντικό σήμερα από την αγάπη που βρίσκει κανείς στην αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη. Πιστεύω πως το να βλέπεις τη μεγαλύτερη εικόνα της κοινωνίας μας και να παλεύεις για κάτι καλύτερο σε κάνει ρομαντικό. Για να το θέσω και πιο απλά, το να βάζεις ορισμένες φορές τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα είναι στις μέρες μας ρομαντικό. 


-Σε τόσο μικρή ηλικία έχει παίξει σε μεγάλες σκηνές του εξωτερικού. Τι βρίσκει εκεί ένας επαγγελματίας χορευτής που δεν βρίσκει στην χώρα μας;

Είμαι πολύ τυχερή να έχω τέτοιες έμπειρες στην επαγγελματική μου πορεία. Αυτό αφορά τις συνεργασίες μου τόσο στη Γερμανία όσο και την Ελλάδα.

Το εξωτερικό έχει δυο αδιαμφισβήτητα καλά. Πρώτον δίνονται χρήματα στο σύγχρονο χορό και δεύτερον δίνεται μεγάλη κοινωνική σημασία στην τέχνη του χορού. Συνεπώς, το αντίθετο από την Ελλάδα. Φυσικά και δεν πλουτίζουμε ή δεν καλοπερνάμε. Αυτή είναι παλιομοδίτικη αντίληψη.

Παντού δουλεύεις για να ζεις όταν είσαι καλλιτέχνης, με ελάχιστες εξαιρέσεις φυσικά. Δεν παύει όμως να είναι μεγάλο ατού το να ζεις καθημερινά σε μια χώρα όπου το οχτάωρό σου δεν υποτιμάται και η δουλειά σου έχει μακροπρόθεσμη εργασιακή προοπτική. Δυστυχώς στην Ελλάδα πάμε από το κακό στο χειρότερο σε ο,τι αφορά τις υποδομές για το σύγχρονο χορό και τους εργαζομένους του.

-Ο έρωτας είναι εκτός των άλλων ένας τρόπος για να αντιλαμβάνεται κανείς  τον κόσμο; Και αν ναι τότε ο χορός τι ρόλο έχει μέσα στον κόσμο αυτόν;

 Θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο όμορφος κόσμος (ακόμη κι όταν επιφανειακός) από αυτόν που αντιλαμβάνονται ή πλάθουν οι ερωτευμένοι.

Ο χορός βρίσκει το ρόλο του παντού. Δεν υπάρχει μικρόκοσμος ή μακρόκοσμος στον οποίο ο χορός δεν επιβιώνει και δεν εξελίσσεται. Όπου υπάρχει μέρος και σύνολο, ο χορός παραμένει μια αντισυμβατική γλώσσα επικοινωνίας για όλους ανεξαιρέτως. Τουλάχιστον κατά την άποψη μου. Τί πιο ρομαντικό άλλωστε από το να μιλάς με τα μάτια και το σώμα;


-Με δύο λόγια: Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα της παράστασης που θα δούμε;

 Το έργο έρευνα τη ρομαντική αγάπη στο σήμερα, πέραν των παραδοσιακών παραμυθένιων και στερεοτυπικών αφηγήσεων. Δεν είναι μια ιστορία αγάπης μεταξύ άνδρα και γυναίκας αλλά μια εξερεύνηση της αγάπης που πηγάζει από τη γυναίκα και μια αναζήτηση του τί βρίσκεται στο πυρήνα της αγάπης αυτής.

Τι μπορούν να μας διδάξουν οι γυναίκες για την αγάπη και τί δεσμούς δημιουργούν; Παραμένω πιστή στο ότι αυτή η μορφή αγάπης που αναζητά συνεχώς νέες διεξόδους είναι εκείνη που μας φέρνει πιο κοντά στην αλληλεγγύη και ίσως τελικά πιο κοντά σε μια πιο βαθιά μορφή αγάπης για τον εαυτό μας».