Γνώμες
H "SuperWoman" προσγειώνεται στην Πάτρα και πρόκειται για μια παράσταση που έχει βασικούς συντελεστές της τρία παιδιά με άρρηκτες σχέσεις με την πόλη μας.
Τον απόφοιτο του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας Γιώργο Κομνηνόγλου που την εμπνεύστηκε, επιμελήθηκε τα κείμενα της, την ηθοποιό Άννα Ζιάκκα που θα την δούμε πάνω στη σκηνή ως σούπερ γούμαν και τον πατρινό μουσικό Διονύση Μαράτο που έγραψε τη μουσική και θα τον δούμε κανονικά να παίζει πάνω στη σανίδα.
Η παράσταση παίζεται στο θέατρο Επίκεντρο+ στις 22, στις 23, αλλά και στις 29 και 30 Μαΐου και παρουσιάζεται από την θεατρική ομάδα «Μετακίνηση», ενώ είναι βασισμένη στο «Το Ξύπνημα» των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε.
Πρόκειται για μια κωμική παράσταση στο πλαίσιο του ανερχόμενου bar theatre και ουσιαστικά αναφέρεται σε όλες τις υπερβάσεις που είναι αναγκασμένη να κάνει μια γυναίκα και γενικότερα ο σύγχρονος άνθρωπος, την βαρβαρότητα και την αδικία που βιώνει, αλλά και το κλειδί που χρειάζεται κανείς για να φτάσει στην ευτυχία.
Για όλα αυτά και άλλα πολλά μας μιλάει ο Γιώργος Κομνηνόγλου.
- Τι είναι για σας σούπερ γούμαν;
Είναι κάθε γυναίκα που με αυτοπεποίθηση αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής. Είναι ανεξάρτητη, αυτόνομη και οπλισμένη με αποφασιστικότητα προκειμένου να επιτύχει τους στόχους που θέτει. Απογοητεύεται, χαμογελά, τολμά, αποτυγχάνει και προσπαθεί ξανά για ακόμα μια φορά.
- Η καθημερινότητα της σύγχρονης γυναίκας, το σύστημα και η εποχή της δίνουν τη δυνατότητα για υπερβάσεις;
Σίγουρα της δίνουν το κίνητρο. Αισθάνομαι πως στην εποχή και στις συνθήκες που ζούμε η υπέρβαση, προσωπική και συλλογική, έχει γίνει αναγκαία καθημερινότητα.
- Τι είναι για σας υπέρβαση, όχι μόνο για μια γυναίκα, αλλά και για ένα άνθρωπο. Πείτε μου παραδείγματα…
Υπέρβαση είναι να ξεπερνάς τα όρια που νομίζεις ότι είχες. Να κοιτάς τον εαυτό σου έξω από το σώμα σου και να συνειδητοποιείς το ψυχικό σθένος σου, το μεγαλείο σου. Προϋποθέτει σκληρή δουλειά, αφοσίωση, αυτοσυγκέντρωση και θυσίες.
Για μένα η πιο γλυκιά υπέρβαση είναι όταν μετά από μια ψυχικά και σωματικά εξουθενωτική ημέρα βρίσκεις τη δύναμη και την όρεξη να αφιερώσεις χρόνο και ενέργεια σε κάποιον πέρα από τον εαυτό σου. Είναι υπερβατικό, καθώς είσαι πάνω-πέρα από εσένα, διαθέσιμος για κάποιον άλλον.
- Υπάρχουν τελικά στην εποχή μας σούπερ ήρωες και αν όχι τους έχουμε ανάγκη και γιατί;
Ακόμα και από τις ταινίες και τα βιβλία φαντασίας μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πως ένας σουπερ ήρωας κάνει την εμφάνιση του όταν είναι απόλυτα απαραίτητος, προκειμένου να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κακό, μια επερχόμενη απειλή με καθαρή μορφή.
Οι σύγχρονες απειλές δεν έχουν πάντα καθαρή μορφή και είναι δύσκολο να τις ονοματίσεις. Ίσως και για αυτό είναι δύσκολο να έχουμε και ξεκάθαρους κοινωνικά σουπερήρωες στο σήμερα. Θα ήθελα να πιστεύω πως όλοι μαζί ενωμένοι μπορούμε να σμιλεύσουμε το σώμα και το πνεύμα ενός κολοσσιαίου σουπερήρωα που θα αντιμετωπίσει τα σύγχρονα τέρατα. Ισχύς εν τη ενώσει.
- Από τον τίτλο της παράστασης καταλαβαίνει κανείς ότι έχει πολλά στοιχεία ενός σύγχρονου μοντερνισμού. Ισχύει αυτό;
Είναι μια παράσταση που μιλάει για τον άνθρωπο που ζει στο σήμερα, με τις ανάγκες, τις αγωνίες, τους προβληματισμούς και τις αδικίες του σήμερα. Πολλά βέβαια από τα θέματα που θίγονται είναι διαχρονικά. Έτσι οφείλει να είναι το θέατρο. Σύγχρονο και συνάμα διαχρονικό.
- Το έργο από ότι καταλαβαίνουμε έχει και πολλά κωμικά στοιχεία. Με τι τρόπο τα επεξεργάζεται για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό της παράστασης;
Το κωμικό στοιχείο και το χιούμορ εν γένη κρύβει πολλούς μηχανισμούς και σκοπιμότητες. Είναι μηχανισμός άμυνας, σημάδι αμηχανίας και τρόπος να αντιμετωπίζεις με φως και αισιοδοξία όλα τα σκοτάδια. Είναι τρόπος επικοινωνίας, και το δικό μας μέσω για να πούμε πολλά. Αστεία και λιγότερο αστεία.
- Ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα που πιστεύετε ότι βγάζει η παράσταση προς το θεατή και θέλει να περάσει προς τα έξω;
Ότι παρόλο τις δυσκολίες, η ευτυχία τελικά έχει πρόσωπο, ίσως παραπάνω από ένα, και είναι πιο απλή από όσο νομίζουμε.
- Αλήθεια αυτή η μορφή θεάτρου του bar theatre ανθεί πράγματι στην Αθήνα και ποια είναι τα πλεονεκτήματα σε σχέση με το κοινό;
Απουσιάζει θεωρώ η σοβαροφάνεια και η κάποιες φορές άσκοπη επισημότητα του θεάτρου. Ο κόσμος έχει συνδέσει την έννοια του bar ως έναν τόπο χαλάρωσης και διασκέδασης. Βγαίνει όπως λέει για να ξεσκάσει. Κάπως έτσι καταλήγει να είναι πιο ανοιχτός σε ερεθίσματα. Σε αυτή την συνθήκη στοχεύουμε και εμείς να υπάρξουμε. Κάπως έτσι θα επικοινωνηθούν ευκολότερα οι σκέψεις και οι προβληματισμοί μας. Θα γίνουν κοινή σκέψη και κοινή εμπειρία.
