Γνώμες
Μια από τις παραστάσεις που έχουν αγαπηθεί από το κοινό, έρχεται για ακόμα μία φορά στην Πάτρα, στην σκηνή του πολυχώρου «Μηχανουργείο», την Παρασκευή στις 10 Μαρτίου.
Ο λόγος για το "Lemon". Η παράσταση όταν είχε έρθει και πάλι στην Πάτρα ήταν sold out, ενώ έχει αγαπηθεί σε αυτά τα πέντε χρόνια που ταξιδεύει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, από το κοινό.
Ταυτόχρονα έχει δεχθεί εγκωμιαστικές κριτικές. Η παράσταση αποτελεί μια θεατρική μεταφορά της κινηματογραφικής ταινίας “Ο θρύλος του 1900” σε σκηνοθεσία Τζουζέπε Τορνατόρε.
Το ταξίδι του "Lemon" ξεκίνησε το 2018 και μέχρι σήμερα μετρά πάνω από 130 παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, ενώ την έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 14.000 θεατές ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα. Ο Μελαχρινός Βελέντζας που ενσαρκώνει τον ρόλο του πιανίστα (πρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιώργο Δρίβα), μιλάει στο patrasevents.gr.
Πέντε χρόνια ταξιδεύετε με το καράβι του Lemon. Τι έχετε δει μέσα από αυτό το ταξίδι σας;
Όταν ξεκίνησε το ταξίδι αυτής της ιστορίας το 2018, είχα το όραμα για μια παράσταση που θα παρουσιάζεται και σε θέατρα και σε μη αμιγώς θεατρικούς χώρους. Έχουμε παίξει εν πλω, σε καρνάγια, σε λιμενοβραχίονα, σε κτήμα λεμονιών για να δοκιμάσουμε κάθε φορά διαφορετικές συνθήκες θέασης και αφήγησης.
Και γιατί θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές. Έχουμε συναντήσει θεατές απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την Ελλάδα που μας τιμούν με την παρουσία τους θέλοντας κι εκείνοι να ανακαλύψουν μία διαφορετική καλλιτεχνική πρόταση.
Αυτό λοιπόν που έχω διαπιστώσει είναι πως τα πράγματα μπορούν να συμβούν και να βρουν τον δρόμο τους όταν έχεις υπομονή, μεράκι και αγάπη γι’ αυτό που προτείνεις, σεβασμό για τους θεατές. Και κυρίως όταν έχεις πάρει την απόφαση να δώσεις χρόνο σε αυτό που κάνεις.
Ζούμε σε εποχές όπου όλα κινούνται με εκκωφαντική ταχύτητα. Χρειάζεται αντίσταση σε αυτή την ταχύτητα για να θυμηθούμε ανθρώπινες αξίες και ποιότητες που τις έχουμε πραγματικά ανάγκη, όπως είναι η ανάγκη να δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο στα πράγματα.
-Τι εννοείτε με τον όρο χειροποίητη καλλιτεχνική παράσταση;
Σχετίζεται τόσο με τον τρόπο που παρουσιάζεται η παράσταση όσο και με τις παράλληλες καλλιτεχνικές δράσεις που την πλαισιώνουν. Αφενός λοιπόν, ο site-specific χαρακτήρας της παράστασης επιτρέπει τη δημιουργία ενός πρωτότυπου διαλόγου ανάμεσα στον τόπο και το έργο παράγοντας κάθε φορά μία διαφορετική θεατρική εμπειρία.
Αφετέρου, οι δράσεις πριν την πραγματοποίηση της παράστασης τοποθετούν το έργο και εκτός σκηνής: η piano street performance, η επικοινωνία της παράστασης με τα λεμονάκια που φέρουν φράσεις του έργου και τα οποία εγκαταλείπουμε σε σημεία κοντά στα μέρη όπου παίζουμε, η δράση #theatroxwriskinito όπου οι θεατές έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την παράσταση χωρίς το κινητό τους τηλέφωνο, η παράλληλη φωτογραφική έκθεση με τα μέρη όπου έχουμε ταξιδέψει.
Όλα αυτά αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του Lemon φέρνοντας στο επίκεντρο την ιστορία του έργου και ακόμη περισσότερο μία συνολική αφήγηση εντός κι εκτός σκηνής.
-Ποιο είναι το ιδιαίτερο στοιχείο της παράστασης που την κάνει να διαφέρει;
Νομίζω το σύνολο όλων των παραπάνω που οδηγούν στην εμπειρία του θεατή. Και κυρίως το γεγονός πως μιλάμε για μία παράσταση που συνεχώς εξελίσσεται και ποτέ δεν είναι η ίδια τόσο λόγω του ό,τι παρουσιάζεται σε διαφορετική συνθήκη κάθε φορά όσο και λόγω του ό,τι αντιμετωπίζουμε κάθε μας παράσταση σα να κάνουμε πρεμιέρα: με το ίδιο μεράκι, την ίδια φροντίδα και κυρίως την ίδια αγωνία και περιέργεια για τη συνάντησή μας με τους θεατές. Η διάρκεια στο χρόνο και η εξέλιξη αυτού που κάνουμε είναι για εμάς το ζητούμενο.
-Κατά πόσο μπορεί να συμμετέχει ενεργά ο θεατής στο όλο έργο;
Νομίζω πως είναι ανάγκη να θυμηθούμε πως ο θεατής παρατηρεί, επιλέγει, συγκρίνει, ερμηνεύει. Συνδέει αυτό που βλέπει με πολλά άλλα πράγματα που έχει δει σε άλλες σκηνές, σε άλλους τόπους.
Είναι σημαντικό για εμένα, ο θεατής να είναι ενεργός ερμηνευτής του θεάματος που του παρουσιάζεται. Γι’ αυτό και προτείνουμε στους θεατές τη δράση #theatroxwriskinito κατά την οποία μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση χωρίς το κινητό τους τηλέφωνο.
-Ο πιανίστας έχει στοιχεία που σου μοιάζουν ως χαρακτήρας; Καταφέρνει στο τέλος να συλλάβει τον χρόνο;
Ο 1900 αφιερώνεται στο περιορισμένο κλαβιέ των 88 του πλήκτρων. Και μέσα σε αυτό, κάνοντας άπειρους συνδυασμούς, γίνεται απέραντος με όχημα τη φαντασία του.
Πιστεύω πως μόνο όταν εστιάσεις και συγκεντρωθείς σε αυτό που επιλέγεις, τότε μόνο μπορείς να πας σε βάθος και να ανακαλύψεις τις πολλές διαφορετικές πλευρές ενός πράγματος.
Με άλλα λόγια, ο περιορισμός κάποιες φορές λειτουργεί ευεργετικά αφού ενεργοποιεί και αναπτύσσει μέσα μας δυνατότητες που παραμένουν ανενεργές.
Από την άλλη, ως υπάρξεις λειτουργούμε παράλληλα με τον χρόνο. Ο χρόνος και η ζωή θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά από εμάς. Αυτή η συνειδητοποίηση νομίζω είναι βοηθητική στο να είμαστε γειωμένοι στα πράγματα και να νιώθουμε όμορφα με τις μικρές στιγμές, χωρίς μεγαλομανίες και υπέρμετρες προσδοκίες.
-Για σένα, με τη δική σου ματιά, ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα της παράστασης;
Επιστροφή στις βασικές μας ανάγκες. Όχι στην κανονικότητα. Το τι έχουμε ανάγκη δεν είναι ούτε κανονικό, ούτε περίεργο, ούτε ιδιαίτερο. Είναι αυτό που είναι. Ως έχει.
Ο 1900 για τους άλλους ήταν «ιδιαίτερος». Για τον ίδιο ήταν σε αρμονία με τη μητέρα-θάλασσα. Για τους άλλους, ήταν ο σπουδαιότερος πιανίστας του κόσμου. Για τον ίδιο, ήταν μια σταγόνα στον Ωκεανό. Είμαστε οι επιλογές μας. Ποιος μπορεί να μας κρίνει γι’ αυτές;
