"Του Κώστα Νταλιάνη"

1.Ας ξεκινήσουμε ανάποδα, κοιτάζοντας πίσω αντί για μπροστά - αν και είσαι πολύ μικρή ακόμα για απολογισμούς… Ποιους θεωρείς σημαντικότερους σταθμούς της επαγγελματικής σου πορείας ως τώρα;

Είμαι και δεν είναι μικρή. Είναι και δεν είναι νωρίς. Θα σου κάνω μια μικρή λίστα, αν μου επιτρέπεις.
1.Popaganda (έγινα δημοσιογράφος εκεί)
2.H Πόλη Ζει (αγάπησα στ’ αλήθεια την δημοσιογραφία εκεί)
3.Andro (έμαθε πολύς κόσμος ότι είμαι δημοσιογράφος)
4.Ραδιόφωνο Ατλαντίς (καθημερινή, πρωινή εκπομπή για έξι μήνες!)
5.Αρχοντικό του Σαράντη με Ντένια Κουρούση και Θοδωρή Παπαδόπουλο (τραγούδησα για πρώτη φορά με μεγάλη ορχήστρα)
6.Χαμάμ με Βασίλη Λέκκα (τραγούδησα για πρώτη φορά με την ολόδική μου φωνή)
7. Cashmere bar (η πρώτη μου δουλειά στα 19, στο πόστο της υποδοχής, από εκεί ξεκίνησαν όλα)

2.Μικρή τι όνειρα είχες; Ποια από αυτά κατάφερες κιόλας να πραγματοποιήσεις;

Είχα όνειρο να γίνω δημοσιογράφος και συγγραφέας. Και μου άρεσε να τραγουδάω-μπάντα κατασκήνωσης, χορωδία, λάιβ με τον πρώτο μου έρωτα. Όλα αυτά τα έκανα. Και είμαι ευγνώμων που συνεχίζω. Αλλά περισσότερο ευγνώμων είμαι που ήρθαν όνειρα που δεν είχα μικρή: να έχω τα ζωάκια μου, να πάω Αμερική, να συνεργαστώ επαγγελματικά με τον κολλητό μου, να βλέπω τη μούρη μου σε γιγαντοαφίσα και τα κείμενά μου ανεβασμένα στο θέατρο…

3.Έχεις, με σημαντική απήχηση, μια στήλη για το σεξ στο Andro.gr. Μάλιστα, έκανες και ένα σύντομο τηλεοπτικό πέρασμα από το πρωινό του Star με αυτήν την θεματική. Τελικά, ο Φρόιντ συνεχίζει να επιβεβαιώνεται πως όλα γυρίζουν γύρω από το σεξ στην κοινωνία μας;

Το Σταρ είναι λίγο πονεμένη ιστορία-γιατί κι η τηλεόραση ήταν και είναι μες στα όνειρα! Δεν κάθισε καλά, ήμουν σε λίγες εκπομπές, η σεξ στήλη εκεί δεν έστρωσε, δεν περπάτησε, την αφαίρεσαν από την εκπομπή. Όσο για την στήλη στο Andro, οφείλω στον Κίμωνα Φραγκάκη πολλά, γιατί είναι ό, τι κοντινότερο σε επαγγελματική επιτυχία έχω γνωρίσει. Μέσω των κειμένων, προσεγγίζω χιλιάδες αναγνώστες. Λαμβάνω εκατοντάδες μηνύματα. Υπάρχει γκελ. Και κάθε κείμενό μου θέλω να είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Προσπαθώ να προσεγγίσω το σεξ ως μια συνθήκη εντελώς ενωμένη με την ποίηση, την διανόηση, την κτηνώδη και θεϊκή συγχρόνως φύση του ανθρώπου. Χωρίς συμβουλές και τέτοια. Μέσω προσωπικών βιωμάτων, λίγη φαντασία και ακονισμένα ένστικτα επί χάρτου. Διότι, ναι, φυσικά και όλα γυρίζουν γύρω από το σεξ. Το θέμα είναι το εξής: το σεξ γύρω από πού γυρίζει;

4.Υπάρχει πιστεύεις σχέση ανάμεσα στην επανάσταση – με την κοινωνική έννοια πρωτίστως – και στο σεξ; Ο έρωτας δημιουργεί επαναστάσεις ή καταστέλλει;

Αυτό που λέμε «Αγάπη, Κ...λα κι Επανάσταση» μου θυμίζει η ερώτηση. Ωραία ερώτηση, αν και αρκετά κουλτουριάρικη για μένα. Όλα σχετίζονται μεταξύ τους και τίποτα δεν σχετίζεται με τίποτα. Η κοινωνική επανάσταση απαιτεί δύναμη ψυχής, το σεξ είναι μια, σε πρώτη ανάγνωση, σωματική κατάσταση. Η ορμή για την επανάσταση μου θυμίζει την ορμή για την κατάκτηση ενός κορμιού. Αλλά δεν θα παρομοίαζα, αν με ρωτάς, ένα εξεγερμένο πλήθος με έναν φαλλό εν στύσει. Νομίζω ότι το μόνο πιο καυλωτικό πράγμα από το σεξ είναι η επανάσταση. Και το μόνο πιο επαναστατικό πράγμα από την κοινωνική πάλη και ζύμωση είναι ο έρωτας. Ο έρωτας, όμως, ε; Όχι το σεξ.

5.Έχεις μια δυναμική και αυθόρμητη προσωπικότητα. Είναι εύκολο να μείνεις ο εαυτός σου σε ένα περιβάλλον, όπως είναι το τηλεοπτικό, που διαπνέεται από πολιτική ορθότητα; Έχεις συλλάβει τον εαυτό σου να συγκρατείται δημοσίως για να μην παρεξηγηθείς, να μη χαλάσεις την εικόνα σου;

Είμαι ο εαυτός μου από την ώρα που ξυπνάω μέχρι εκείνη που κοιμάμαι. Είμαι εγώ κι είμαι πολλά πράγματα. Ευγενική, απότομη, έντονη, σιωπηλή, ευσυγκίνητη, ανθεκτική, ευάλωτη, παιδιάστικη, ώριμη…Νομίζω στα 30 μου έχω κατακτήσει ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας που λέγεται Κοινωνική Ένταξη. Προσαρμόζομαι, σέβομαι, μαθαίνω από παντού και, κάπως έτσι, ζω. Όσο κλισέ κι αν τυχόν ακουστεί, εκκινώ πάντα από την αγάπη και τον σεβασμό. Αν ο άλλος με κάνει και τον ξεαγαπήσω, κρίμα. Δεν θα περιμένω να πάρω κάτι από τον άλλο για να δείξω την καρδιά μου. Αυτό μπορεί να παραξενεύει κάποιους και δη σε επαγγελματικά περιβάλλοντα, αλλά εγώ τέτοιο Ζωάκι είμαι, αυτή είναι η Ράτσα μου. Καταγωγή και προορισμός μου η Αγάπη κι η Αλήθεια. Σιγά να μην τα φυλάω αυτά τα Ιερά μόνο για όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού πίσω μου. Η Αγάπη κι η Αλήθεια είναι λάβαρο, φυλαχτό και φάρμακο. Άρα, όχι, δεν έχω να συγκρατήσω κάτι. Ας χαλάσει η εικόνα μου-πάνω σε χαλάσματα δομήθηκε, άλλωστε. Κι αυτό μπορεί να είναι το δυνατό της, τελικά, σημείο.

6.Με τα δεδομένα που έχει διαμορφώσει η πολιτική ορθότητα, που θεωρείς ότι σταματά το φλέρτ και αρχίζει η παρενόχληση στο χώρο εργασίας;

Το φλερτ μπορεί και να περιττεύει, ρε παιδί μου, από το περιβάλλον εργασίας, ακριβώς για να μην παρεξηγηθεί ποτέ και να αποφευχθούν μανούρες αχρείαστες. Αλλά αισθάνομαι ότι κάθε σώφρον άτομο αναγνωρίζει τις προθέσεις, τα όρια και τους κανόνες του ερωτικού παιχνιδιού. Παρενόχληση είναι εκεί που ο άλλος ή η άλλη θίγεται, στο δηλοί, κι εσύ τον χαβά σου. Παρενόχληση δεν είναι να πεις στη συνάδελφο πόσο της πάει το νέο κούρεμα ή στον συνάδελφο τι σέξυ που είναι τα μούσια του.

7. Τι να περιμένουμε να διαβάσουμε στο τελευταίο σου, προς έκδοση, βιβλίο, με τον τίτλο «Ο Τάσος πέθανε. Ένας αντιεπιτάφιος»; Τι ελπίζεις να αποκομίσει κάποιος διαβάζοντας το;

Σε ευχαριστώ πολύ που το ρωτάς αυτό. Είναι ό, τι πιο προσωπικό έχω γράψει ποτέ μου. Γράφτηκε, δε, στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου, απύθμενα ερωτευμένη και στα αστέρια ιπτάμενη, αν και πραγματεύεται τον θάνατο του αγαπημένου μου Τάσου Γκόβα. Υπήρξαμε φίλοι, ψηλαφίσαμε με ερωτισμό την σχέση μας αυτή, ακούσαμε και παίξαμε ωραίες μουσικές, μέχρι που χαθήκαμε γιατί ο Τάσος…πέθανε. Ένα καλοκαιρινό πρωινό μάς την έκανε. Γράφω ορμώμενη από αυτό το παράξενο πένθος. Για το κενό που σου αφήνει, για το γόνιμο αυτό τραύμα που η ρίζα του ξεκινά από πιο βαθιά, πιο μέσα. Θέλω όσες και όσοι έχουν χάσει κάποιον δικό τους να βρουν μαξιλάρι σε αυτό το βιβλιαράκι. Κάπως έτσι το σκέφτομαι. Κάτσε να βγει πρώτα και τα ξαναλέμε…

8. Μίλησέ μας και για το θεατρικό σου έργο που ανεβαίνει στο Altera Pars με τίτλο «Το καλύτερο πράγμα στον κόσμο είναι να πέφτεις για ύπνο τα ξημερώματα»

Αυτός ο διάολος, το θέατρο! Αυτή η μαγεία του να βλέπεις το κείμενό σου σαρκωμένο επί σκηνής, με φώτα, με φάτσες ανθρώπων υπέροχων να λένε, να παίζουν, να ζουν τις ίδιες σου τις σκέψεις, τις πιο ακριβές σου λέξεις. Τέσσερις ήρωες ζουν στην ίδια πόλη, ξενυχτάνε σε αυτή για διαφορετικούς λόγους, γκρινιάζουν για τη ζωή, υμνούν τη ζωή, υπερβάλλουν, πετάνε και καμιά σοφία…Ξέρεις, ό, τι μας πιάνει μετά το τρίτο ποτό. Ή πριν πάμε για βρώμικο. Ή σε μια ώρα μοναξιάς μας, μια νύχτα δύσκολη. Είμαι ευτυχής για την συνεργασία μου με τον σκηνοθέτη Αντώνη Μόργκαν Κωνσταντουδάκη και την εξαιρετική ομάδα. Τους ηθοποιούς μας, τον Χάρη Μαυρουδή, την Μιχαέλα Δάβιου, την Άντα Κουγιά, τον Γιώργο Λιάκο, την Αγγελική Αγγελάκη. Τον ενδυματολόγο μας και σκηνογράφο, τον Γιώργο Τρικκαλιώτη. Βεβαίως, τον Μανώλη Φάμελλο που μας έγραψε μουσική. Τον Παναγιώτη Γιαννούτσο που φωτογράφισε και έφτιαξε την αφίσα. Ξεκινάμε την Πέμπτη 2/3 στο μαγικό Altera Pars στον Κεραμεικό. Έχω αγωνία, έχω στεναγμούς όμορφους μέσα μου για όλο αυτό το πράγμα.


9.Ποια εσωτερική ανάγκη σε ωθεί στην καταγραφή της προσωπικής σου καθημερινότητας και πώς καταφέρνεις να μετατρέψεις το προσωπικό σε συλλογικό;

Από παιδί το έκανα, μάλλον γι’ αυτό είμαι προορισμένη, μου βγαίνει αβίαστα, το γράψιμο είναι η μισή μου ζωή και μέσα από το κόσκινό του έχω περάσει την ψυχή μου, τους έρωτές μου, τα ζόρια μου, τα όνειρά μου. Δεν ξέρω αν μετατρέπω το προσωπικό σε συλλογικό. Μάλλον όχι ακόμα. Αλλά δεν ξέρω κι αν είναι στόχος μου ακριβώς…

10.Πόσο «εσύ» είναι οι ήρωες στα κείμενά σου τα λογοτεχνικά;

Έτσι κι έτσι. Κανείς δεν είναι καραμπινάτα εγώ. Καραμπινάτα εγώ είμαι μόνο εγώ, στην πραγματική ζωή. Όλοι όμως φέρουν κομμάτια μου και όλοι φέρουν κομμάτια ενός ιδεώδους που θαυμάζω. Η μπέσα, το πάθος, η γενναιότητα. Δεν έχω γράψει ακόμα κάποιον «κακό». Μάλλον, γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχουν κακοί και καλοί άνθρωποι.

11.Ποιου λογοτεχνικού είδους αναγνώσματα προτιμάς; Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που ξεχωρίζεις για το στυλ της γραφής τους;

Λατρεύω να διαβάζω ποίηση, μυθιστορήματα και διηγήματα. Υπάρχουν συγγραφείς που αγαπάω, όχι μόνο για το στιλ γραφής τους, αλλά για την ιστορία της ζωής τους, το περιεχόμενο της ψυχής τους που επέλεξαν να μας χαρίσουν για πάντα ως παρακαταθήκη. Νίκος Καζαντζάκης, Πολ Όστερ, Μαρία Λαϊνά, Ορχάν Παμούκ, Μαλβίνα Κάραλη, Δημήτρης Τσεκούρας, Κώστας Καρυωτάκης, Ρόζαμουντ Πίλτσερ, Σώτη Τριανταφύλλου, Εσμεράλδα Γκέκα, Γλυκερία Μπασδέκη. Νεκροί, ζωντανοί, νέοι, μεγαλύτεροι…όλοι μάγοι μες στο κεφάλι μου. Διαμορφωτές μου. Πατέρες και μητέρες πολλών συνειδήσεών μου.

12.Ποιος ήρωας λογοτεχνίας θα ήθελες να ήσουν και γιατί;

Κανένας, γιατί ζω την ζωή μου πιο λογοτεχνικά από ό, τι επιτρέπεται. Αλλά γουστάρω με τρέλα την Μπλανς Ντιμπουά του Τενεσή Ουίλιαμς και, στα κρυφά, την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ. Νομίζω, βέβαια, πως είμαι πιο ευτυχισμένη από αυτές τις δύο κυρίες.

13.Ποιο κλασικό βιβλίο διάβασες πρόσφατα για πρώτη φορά;

Το Κουτσό, του Κορτάσαρ. Σοκ.

14.Χρησιμοποιείς Facebook, Instagram κ.τ.λ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;

Καραχρησιμοποιώ, μου αρέσουν, σπάω πλάκα, γνωρίζω φέτες της ζωής και του κόσμου. Εμπλουτίζουν, αν θες να εμπλουτίζουν. Εμποδίζουν, αν χρειάζεται να εμποδίσουν.


15.Η πόλη, οι χώροι που κινείσαι, παίζουν σημαντικό ρόλο στο έργο σου; Τι είναι για σένα η Αθήνα;

Η πόλη του φωτός και του σκότους σε ίσες αναλογίες. Η πόλη των ερώτων μου, των στιγμών μου. Τα σπίτια μου, οι άνθρωποί μου, η πατρίδα μου η αληθινή-περισσότερο κι από την ίδια την Ελλάδα. Είμαι Αθηναίισσα. Και βέβαια, παίζει σημαντικό ρόλο αυτή η γεωγραφία στα έργα και στα γραπτά. Άλλοτε ως φόντο, άλλοτε σε πρωταγωνιστική θέση.

16.Τι από τα δύο θα έλεγες ότι ισχύει περισσότερο στις ιστορίες σου: κάποιοι χαρακτήρες αρχίζουν να μοιάζουν σε εσένα καθώς τους γράφεις ή οι χαρακτήρες αυτοί μεταβάλλουν το ποιος είσαι όταν ξεκινάς την πορεία τους;

Το δεύτερο, με σιγουριά. Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον!

17.Είσαι αισιόδοξος άνθρωπος; Πιστεύεις στα happy ends;

Πιστεύω στα Ωραία τέλη. Όχι κατ΄ανάγκην στα χαρούμενα. Η χαρά δεν έχει πάντα σχέση με την ομορφιά. Κι αυτό που λέω καθόλου δεν αναιρεί το ότι είμαι αισιόδοξη, γιατί αλλιώς ζωή δεν τραβιέται.

18.Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές και ποια τραγούδια «παίζουν» συχνά αυτή την περίοδο στην καθημερινότητά σου;

Από τα ροκ των εφηβικών χρόνων που μου έβαζε να ακούω η μαμά μου, μέχρι τα έντεχνα της ενηλικίωσης και τα ρεμπέτικα της νιότης, όλες οι μουσικές είναι αγαπημένες. Ένα μπουκέτο τρελό κρατώ στ’ ακουστικά μου: Μπάουι, Τσιτσάνης, Δεληβοριάς, Εντίθ Πιάφ, Καζαντζίδης, Μητροπάνος, Stereo Nova… Εδώ και ένα χρόνο είμαι κολλημένη με τον τελευταίο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά, το ΑΝΙΜΕ.

19.Ποιο είναι το μουσικό άλμπουμ που έχεις ακούσει τις περισσότερες φορές;

Όλα των Linkin Park, όλα της Celine Dion, το ΑΝΙΜΕ του Δεληβοριά.


20.Ποιο μουσικό – εν ζωή ή όχι - θα ήθελες να είχες παρέα ένα βράδυ σε ένα μπαρ;

Μα, τον Μάρκο Βαμβακάρη. Την αρχή του αστικού, λαϊκού τραγουδιού μας. Μ’ όλα τα πετεινά τ’ ουρανού δοσμένα στην ψυχή του, να φτερουγίζει και να γεννά μελωδίες αξεπέραστες.

21.Πώς δημιουργήθηκε η μπάντα «Ένα τζουκ μποξ στον ουρανό»; Πώς νιώθεις όταν βρίσκεσαι στη σκηνή να τραγουδάς με την μπάντα και από κάτω το κοινό να σε ακολουθεί ψυχικά;

Θωμάς Φώτης. Ο φίλος, ο αδερφός, ο σύμμαχος, ο συμπαίκτης. Απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας και της Αθήνας, εδώ και 7 χρόνια, παίζουμε και τραγουδάμε παρέα σε αρκετές διαφορετικές γλώσσες και ρυθμούς. Έχουμε κάνει, τελευταία, και μερικά καλά λάιβ με τον εξαιρετικό πιανίστα, τον Θοδωρή Μπρουτζάκη. Νιώθω καταπληκτικά να τραγουδάω, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν το κοινό ακολουθεί ψυχικά. Πιο πολύ, ενώνουμε τις ερεβώδεις μοναξιές μας σε κάτι πιο μεγάλο από αυτές. Την αγάπη για τα τραγούδια, τη νύχτα.

22.Το όνομα της μπάντας είναι δική σου επινόηση;

Ναι, μωρέ. Σοβαροί άνθρωποι μουσικοί δεν θα σκέφτονταν εύκολα ένα τέτοιο πανηγύρι για τίτλο. Αλλά κολλάει πολύ, πίστεψέ με.

23.Πως προέκυψε η αγάπη για το ρεµπέτικο;

Δύσκολη ερώτηση. Όπως λέει ο καλός μου ο Κώστας Λαδόπουλος, το ρεμπέτικο είναι βάκιλλος, μικρόβιο, αρρώστια που κολλάς και είναι ανίατη. Κάπου στα 19 με βρήκε, όταν πρωτόπιασα μικρόφωνο στο Σαρακήνικο, στο Γκάζι. Και φούντωσε μες στον Πειναλέοντα στα Εξάρχεια, εκείνες τις θεϊκές μας Τετάρτες με τον Βασίλη Νταλλή και το Νικόλα Σκαφίδα που αγγίζουν ουρανό με τα παιξίματά τους. Χωρίς να παίζουν μόνο ρεμπέτικα. Το ρεμπέτικο, άλλωστε, όπως και το ροκ είναι στάση ζωής περισσότερο, παρά μουσικό είδος. Ένας αισθητικός δρόμος, μια αγωγή.

24.Τι αποκόμισες από τη μουσική συνεργασία σου με τον Βασίλη Λέκκα;

Πάρα πολλά. Νιώθω ευλογημένη γι’ αυτήν την συνεργασία. Ο Βασίλης με άκουσε να τραγουδάω και μου’ πε να έρθω μαζί του. Και πήγα, όχι αβασάνιστα. Με έκανε καλύτερη τραγουδίστρια, με έσπρωξε να κάνω δική μου δισκογραφία. Τον κοιτώ να τραγουδά πλάι μου και πλουτίζω. Μου κάνει δεύτερες φωνές και πετάω, ευφραίνομαι. Εύχομαι να συνεχίσουμε, να κάνουμε κι άλλα μαζί. Είναι κεφάλαιο για το ελληνικό τραγούδι και ένας σπάνιος, πανέξυπνος και ευγενής άνθρωπος.

25.Νιώθεις πως ο κόσμος διψάει για συναυλίες και θέατρα φέτος;

Πολύ. Δεδομένοι κι αυτονόητοι οι λόγοι. Μα πιο πολύ, ο κόσμος διψά για δικαιοσύνη, για μια δαγκωνιά χαράς ακόμα, για αλήθεια, για αγάπη. Να μην ξεπαραδιάζεται στα τέλη του μήνα. Να μπορεί να νιώθει ελεύθερος. Να μην έχει τόσα ψυχοσωματικά.

26. Εσύ για ποιο πράγμα διψάς περισσότερο, τελικά;

Για την ίδια την δίψα, Κώστα. Γι’ αυτό. Ανέκαθεν και για πάντα, γι’ αυτό.