Το βραβευμένο έργο του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο «Αριζόνα» ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου «Όροφως» για δυο μοναδικές παραστάσεις, Δευτέρα 12 & Τρίτη 13 Δεκεμβρίου. Το έργο αναφέρεται σε ένα ζευγάρι Αμερικανών, το οποίο συμμετέχει σε μια οργάνωση πολιτών για την αποτροπή εισόδου παράνομων μεταναστών στη χώρα. Κάτω, όμως, από τον καυτό ήλιο της Αριζόνα, ο Τζωρτζ και η Μάργκαρετ δεν βρίσκονται αντιμέτωποι με τους «εισβολείς μετανάστες» αλλά με την δική τους συναισθηματική έρημο, τη σχέση τους και τη ζωή τους, με αποτέλεσμα τα πράγματα να πάρουν απρόβλεπτη τροπή. Η ηθοποιός Νικολέτα Παπαδοπούλου μιλά στο patrasevents.gr για την παράσταση «Αριζόνα», τα θέματα που θίγει και το πώς μας επηρεάζουν.

Ποιοι είναι οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες του έργου και τι αντιπροσωπεύει ο καθένας τους;

Ο Τζωρτζ και η Μάργκαρετ είναι οι δυο χαρακτήρες του έργου. Πρόκειται για ένα συντηρητικό ανδρόγυνο που ζει στην Αμερική και ακολουθεί το πατριαρχικό μοτίβο, άνδρας αρχηγός-γυναίκα ακολουθεί πιστά. Οι δυο τους εκπροσωπούν την «μάζα», το σύνολο των ανθρώπων που χάνεται μέσα στα στερεότυπα που του επιβάλλει η κοινωνία και το κράτος.

Πώς προσέγγισες τον ρόλο σου; Είναι ένας ρόλος που θα μπορούσε με λάθος χειρισμό να γίνει στερεοτυπικός.

Ο Παντελής Δεντάκης, ο σκηνοθέτης της παράστασης, διάβασε τον ρόλο ως μια γυναίκα που μέσα στην άγνοια της προσπαθεί να φωτίσει τα σκοτάδια που την περιβάλλουν. Η γραμμή ανάμεσα στην ελαφρότητα και την ευθύνη των πράξεων της είναι λεπτή και ισορροπεί σε μεγάλο βαθμό και τον χειρισμό του συγκεκριμένου ρόλου ξεφεύγοντας από τα στερεοτυπικά πρότυπα. 

Βρήκες κοινά σημεία με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;

Χαίρομαι που δεν βρίσκω κοινά και ταυτόχρονα αγαπώ και νοιάζομαι ειλικρινά την Μάργκαρετ. Και παλεύω μαζί της κάθε φορά σαν να μην ξέρω τι θα συμβεί και εύχομαι μέχρι και την τελευταία στιγμή να βρει την δύναμη και να αντιδράσει και να διεκδικήσει την ζωή της.


Στο κείμενο του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο, ο Τζώρτζ παίρνει το όπλο για να προστατέψει τη χώρα του από τους Μεξικανούς που επιχειρούν να περάσουν παράνομα τα σύνορα. Μπορείς να μπεις στην ψυχοσύνθεση ενός τέτοιου χαρακτήρα, να βρεις αιτίες και ίσως ελαφρυντικά;

Μπορώ να πω ότι η άγνοια, η έλλειψη παιδείας, το «βόλεμα», ο φόβος, η πλύση εγκεφάλου θα μπορούσαν να είναι ελαφρυντικά σε αυτήν την απαξιωτικήστάση απέναντι στην ίδια τη ζωή. Και μετά σκέφτομαι πως καθένας μας πιστεύει αυτό που κρίνει ότι είναι συμβατό με το είναι του. Άρα, ποια δικαιολογία χωράει στο να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του ανώτερο από κάποιον άλλο; Και ποιος κάνει αυτόν τον διαχωρισμό τελικά; Μου φαίνεται εξαιρετικά τρομακτικό το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας.

Επηρεάστηκες από τυχόν αληθινές ιστορίες μεταναστών που έχεις ακούσει;

Φυσικά. Οι εικόνες ανθρώπων να προσπαθούν να περάσουν μια γραμμή που λέγεται σύνορο και μπορεί να χάσουν τη ζωή τους περνώντας είναι τόσο σκληρές.

Γιατί πιστεύεις ότι ο συγγραφέας, αν και Ισπανός, προτίμησε να τοποθετήσει το έργο στην Αριζόνα;

Νομίζω πως το έργο είναι μια ιδέα σχετικά με την ισότητα της ύπαρξης και οι ιδέες δεν έχουν όνομα και γεωγραφικό πλαίσιο. Σίγουρα τα όσα έχει περάσει το Μεξικό και οι Ισπανόφωνοι πολίτες αφορούν άμεσα την Ισπανία όμως θεωρώ πως είναι απλά ένα μέρος αλλά μιλά γιο όλον τον κόσμο. Δυστυχώς η βίαιη και ρατσιστική συμπεριφορά υπάρχει παντού. 

Πως χρησιμοποιείται το χιούμορ και η υπερβολή στο έργο;

Το έργο αφορά στο σοβαρότατο κοινωνικό ζήτημα του ρατσισμού, των μεταναστών και της ισότητας. Έχουμε έναν χειριστικά άξεστο και βίαιο άνδρα και μια γυναίκα άβουλη και αδύναμη να αντισταθεί σε οτιδήποτε. Το χιούμορ είναι η ανάσα και χαρίζει στον θεατή την απόσταση που χρειάζεται για να δει καθαρά την ουσία του κειμένου. Εξάλλου το χιούμορ βρίσκεται παντού, ακόμα και στα σκοτάδια. 

Υπάρχουν αναλογίες μεταξύ του έργου και την ελληνικής κατάστασης στο θέμα των παράνομων μεταναστών;

Κάθε κοινωνία οφείλει κατά τη γνώμη μου να σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη. Να είμαστε ίσος απέναντι σε ίσο. Ακόμα και αν ο φόβος για το διαφορετικό μας κρατά σε αντίσταση. Μετανάστης ως λέξη κουβαλά έναν τεράστιο κόσμο. Αν καταλάβουμε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι και δική μας «ταμπέλα» ίσως αρχίσουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Σε κάθε κοινωνία, σε κάθε μέρος του κόσμου.

Κατά πόσο σχετίζεται η οικονομική κρίση με την κρίση αξιών που παρατηρούμε;

Σίγουρα η οικονομία επηρεάζει την κρίση αλλά οι αξίες ξεκινούν από τα πιστεύω μας και την κοσμοθεωρία μας. 

Με ποιους τρόπους οι μεταναστευτικές ροές έχουν διαφοροποιήσει την έννοια του «άλλου» και την αντιμετώπισή του από τις δυτικές κοινωνίες;

Θα ήθελα να εστιάσω σε κάτι όμορφο και να απαντήσω με ένα φωτεινό παράδειγμα. Ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στην πόλη μου, την Θεσσαλονίκη, φιλοξένησε μια οικογένεια μεταναστών από την Συρία. Μια οικογένεια με μικρά παιδιά. Έτρωγαν, τα παιδιά έπαιζαν με τα παιδιά του και τα βράδια κοιμόταν. Μια απλή καθημερινότητα. Όταν υπάρχει αυτή η πλευρά η τόσο γαλήνια και τόσο ανθρώπινη εγώ ηρεμώ λίγο. Και ελπίζω. 

Το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει κάνει την ελληνική κοινωνία μία πιο συμπεριληπτική κοινωνία ή έχει εντείνει φαινόμενα φοβικά απέναντι σε ό,τι ορίζεται ως διαφορετικό;

Στην αρχή μπορεί να είναι ο φόβος. Αλλά τι ακριβώς φοβόμαστε; Και ποιος ορίζει τι είναι διαφορετικό; Άνθρωποι είμαστε όλοι. Έχουμε ανάγκες κοινές, ο τρόπος μπορεί να διαφέρει αλλά οι στόχοι μας μοιάζουν και συναντιούνται. Αρκεί να έχουμε μάτια ανοιχτά για να το δούμε.


Πέρα από το θέατρο, ασχολείσαι με την παραγωγή (dinosfilmtheatre.com) και με τη βιοτεχνία ρούχων (trax.gr). Πώς προέκυψε και πώς μπορείς να ανταποκρίνεσαι στις χρονικές απαιτήσεις όλων των δραστηριοτήτων;

Δε ξέρω αν μπορώ! Αναρωτιέμαι κι εγώ. Μου αρέσει οτιδήποτε δημιουργικό. Οτιδήποτε μπορεί να ξεκινήσει από το μηδέν, από μια πρώτη ύλη, από μια ιδέα και να γίνει κάτι ολόκληρο. Είναι δύσκολο να μην σκορπίζεσαι όταν κάνεις πολλά και διαφορετικά αλλά ταυτόχρονα είναι και εξαιρετικά δημιουργικό. 

Έχεις έρθει ξανά στην Πάτρα με θεατρική παράσταση; Έχεις άποψη για το θεατρικό κόσμο της πόλης;

Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι. Και χαίρομαι πάρα πολύ που έχουμε έρθει στην όμορφη Πάτρα και στο ζεστό θέατρο «όροφως»και θα μοιραστούμε το ταξίδι μας στην «Αριζόνα» μαζί σας.

θέατρο «όροφως»

Όθωνος Αμαλίας 112, Πάτρα

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου, 21:00 &

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου, 21:00

Εισιτήρια: 15 € (κανονικό), 12 € (φοιτητικό, άνεργοι, ΑΜΕΑ)

Προπώληση: ticketmaster.gr

Πληροφορίες: 2611 810 983 & 6939 835 990

Διάρκεια παράστασης: 60’

Συντελεστές παράστασης

Συγγραφέας: Juan Carlos

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λουβάρη Φασόη

Σκηνικό: Νίκος Δεντάκης

Κοστούμια: Χρήστος Παρασκευόπουλος, ΤόνιαΠλατσά

Μουσική: Γιώργος Μυζήθρας

Φώτα: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης

Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Υπεύθυνος παραγωγής: Νίκος Κοσβυράς

Παραγωγή: Dinos Film

Παίζουν: Σταύρος Καραγιάννης, Νικολέτα Παπαδοπούλου