Η Βιργίνια Κοσμάτου είναι ένα κορίτσι που μόλις τελείωσε την Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.

Από σπουδάστρια που ήταν ετοιμάζεται να βγει επαγγελματικά πλέον για τα καλά στο σανίδι. Ένα κορίτσι με ταλέντο από τις πληροφορίες που πήραμε. Με όνειρα και φιλοδοξίες.

Στο patrasevents.gr μιλάει για την αγάπη της για το θέατρο και το σανίδι, αλλά και για τα σχέδια της.

-Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στο να σπουδάσεις στην Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας;

Από τα 14 μου κιόλας, ως έφηβη, ήμουν μέλος του θεατρικού εφηβικού εργαστήριού του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας. Σκεφτείτε όταν πρώτο πήγα στο θεατρικό εργαστήρι, η δραματική σχόλη δεν είχε καν δημιουργηθεί.

Οι αίθουσες που κάναμε μάθημα, δεν είχαν ολοκληρωθεί ακόμη. Υπήρχε μονό μια μικρή αίθουσα στον κάτω όροφο, και το θέατρο Μπάρι, το οποίο φυσικά δεν είχε την παραμικρή σχέση με σήμερα. Μπαινοβγαίνοντας λοιπόν σε αυτό το κτήριο, επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, με είχε απορροφήσει τόσο πολύ η ενέργεια αυτού του χώρου, (με την καλή έννοια), που πλέον το ένοιωθα σαν δεύτερο σπίτι μου.

Θυμάμαι κάθε εβδομάδα, ανυπομονούσα και περίμενα διακαώς να έρθει η μέρα του μαθήματος. Μου ήταν τόσο οικείο το περιβάλλον, και ως ένα παιδί που κατάγεται από την Πάτρα, ήταν συνειδητή η επιλογή μου να επιλέξω την συγκεκριμένη σχόλη.

Ήταν κάτι το οποίο είχα αποφασίσει από τότε κιόλας, και η ανυπομονησία μου να τελειώσω το σχολείο και να δώσω εξετάσεις στο ΔΗ. ΠΕ.ΘΕ ήταν το μόνο πράγμα το οποίο κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον μου, έτσι ώστε να υπομείνω την πληκτική καθημερινότητα του σχολείου.


-Μίλησε μου για τις εμπειρίες που πήρες μέσα από τις σπουδές σου σε αυτή;                                                       

Ειλικρινά δεν ξέρω από που να πρώτο ξεκινήσω. Πολλές οι εμπειρίες, όπως και οι  αναμνήσεις. Μιλάμε για 3 ολόκληρα χρόνια, και για ένα πρόγραμμα σπουδών όπου τα ωράρια των μαθημάτων μαζί με τις πρόβες, πολλές φορές ξεπερνάνε τις 10 ώρες ημερησίως.

Από τις 9 το πρωί, μέχρι το βράδυ, όσο κρατήσει... Όπως είναι λογικό, δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος για προσωπική ζωή, και έτσι διαμορφώνεται,  μια άλλη πραγματικότητα, η οποία δεν έχει την παραμικρή σχέση με την κανονική. Δηλαδή αυτήν της έξω ζωής. Η ζωή μου για 3 χρόνια ήταν αυτό και μόνο.

Δεν είχα επαφή με τον έξω κόσμο, και η πίεση σε συνδυασμό με το άγχος ήταν μεγάλη. Δεν είναι κάτι εύκολο, και για εμένα όποιος θέλει να το κάνει αυτό, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος και να διαθέτει ωριμότητα. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, τότε καλύτερα να μην το κάνει. Εάν θέλει να το κάνει κανείς σωστά, και να έχει κάποια εξέλιξη, χρειάζεται αφοσίωση, και θυσίες, σε σημείο καλογηρικής, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν και τα καλά της υπόθεσης. Μέσα από την εμπειρία της δραματικής σχολής λοιπόν, νοιώθω ότι μπήκα και βγήκα ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Όταν μπήκα στη σχολή, μου έλειπαν δυο πολύ βασικά συστατικά. Το ένα είναι η υπομονή, και το δεύτερο η πειθαρχία. Η υπομονή, γιατί σε μια τέτοια συνθήκη, καθημερινής τριβής με τόσες  διαφορετικές προσωπικότητες από εσένα, καλείσαι να συνεργαστείς, και να λειτουργήσεις στα πλαίσια μιας ομάδας. Αυτό, είναι απόλυτα λογικό κάποιες φορές να φέρει εντάσεις, διαφωνίες, αλλά και συγκρούσεις, που είναι πιθανό να οδηγήσουν σε ρήξη.

Έμαθα λοιπόν να μπορώ να επιβιώνω σε μία τέτοια συνθήκη, να διαχειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις, καλλιεργήθηκε το αίσθημα της υπομονής μου, και έμαθα να πατάω έναν διακόπτη, έτσι ώστε να ξεχωρίζω τα προσωπικά ζητήματα με τους συμμαθητές μου, και να μην τα μεταφέρω την ώρα του μαθήματος ή της πρόβας.

Επάνω στην σκηνή, πρέπει να αγαπάς όλους σου τους συναδέλφους, να αναπνέεις, και να είσαι εκεί γι αυτούς, χωρίς να επηρεάζεσαι από εξωτερικούς παράγοντες. Είναι δύσκολο και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, για να το καταφέρεις. Πρέπει να είσαι πάντα πρόθυμος και ανοιχτός στους άλλους.

Η πειθαρχία με δυσκόλεψε τον πρώτο καιρό περισσότερο από όλα, καθώς ήμουν ένα παιδί, που ποτέ μου δεν είχα μάθει να λειτουργώ με πρόγραμμα. Κυρίως το πρωινό ξύπνημα. Μου πήρε αρκετό καιρό για να καταλάβω, ότι έχει ιδιαίτερη σημασία να είσαι ακριβής στην ώρα σου, ίσως και νωρίτερα. Όταν το μάθημα ξεκινάει (π.χ. στις 10 έχει μεγάλη διαφορά με το να πηγαίνεις 10:05). Είναι ένα χαζό παράδειγμα, όμως μέσα από αυτό συνειδητοποίησα, πως εξαρτόμαστε ο ένας από τον άλλον.

Πως αν έστω και ένας λείψει ή δεν είναι στην ώρα του, ισοπεδώνει μια ολόκληρη ομάδα. Είναι μια ομαδική δουλειά. Είναι σαν μια αλυσίδα. Αν λείπει έστω και ένας κρίκος, δεν θα υπάρξει πότε αλυσίδα. Και αυτό είναι όχι απλά άδικο για τους άλλους, αλλά καταστροφικό.

Παίρνεις στον λαιμό σου ανθρώπους και δεν σέβεσαι ούτε τον κόπο τους, ούτε τον χρόνο, ούτε τα χρήματα τους αλλά ούτε και τις αντοχές τους. Δεν μπορείς να παίζεις με τους ανθρώπους.

Πριν που αναφέρθηκα σε ωριμότητα, εννοούσα περισσότερο  υπευθυνότητα. Έμαθα να παίρνω την ευθύνη όχι μόνο του εαυτού μου, αλλά παραδόξως και των άλλων. Έμαθα να μην βάζω τον εαυτό μου πάνω από όλα, και να σκέφτομαι πρώτα το συμφέρον της ομάδας. Έχει άλλη αξία το μαζί από το εγώ!

Με το εγώ δεν κατάφερε ποτέ κανείς τίποτα. Όλα αυτά λοιπόν που με δίδαξε η εμπειρία μου στη σχολή, συνέβαλαν στην θετική εξέλιξη του χαρακτήρα μου, και εκτός αυτού ήταν ένα μεγάλο μάθημα και για την ίδια την ζωή.

Μπορεί οι δυσκολίες, και η κόπωση, η σωματική αλλά και η ψυχική να είναι μεγάλη, όμως βγαίνοντας από αυτό τον μικρόκοσμο η χαρά και το αίσθημα της ικανοποίησης ότι τα κατάφερες και άντεξες, είναι πολύ μεγαλύτερα. 


-Τι είπαν οι δικοί όταν τους είπες ότι θέλεις να ακολουθήσεις μία Δραματική Σχολή;

Νομίζω ότι το είχαν καταλάβει. Είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή τι ήθελα να κάνω. Ως παιδί, ήμουν πολύ κατασταλαγμένη και είχα το θάρρος, να υποστηρίζω με ωριμότητα αλλά και επιχειρήματα τις αποφάσεις και τις επιλογές μου.

Εγώ η ιδία είχα ζητήσει να πηγαίνω στο εφηβικό εργαστήρι, έτσι ώστε να έχω μια πρώτη επαφή με την υποκριτική, με την προοπτική να δώσω εξετάσεις στην Δραματική Σχολή όταν ενηλικιωθώ. Με κάποιον τρόπο, ήταν σαν να τους  το επέβαλα.

Επομένως ήξεραν ότι αυτό θα αποτελέσει μονόδρομο για εμένα, και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, από το να το αποδεχτούν. Το μόνο στο οποίο επέμεινε η μητέρα μου, χωρίς όμως ιδιαίτερη πίεση, ήταν στο να δώσω πανελλήνιες, έτσι ώστε να έχω και μια εναλλακτική, καθώς το επάγγελμα του ηθοποιού, είναι κάτι το οποίο δεν έχει σταθερές οικονομικές απολαβές. Αυτό δηλαδή που σκέφτεται ο μέσος Έλληνας γονιός για τα παιδιά του.

Δυστυχώς, δεν την άκουσα σε αυτό και είναι κάτι στο οποίο τελικά είχε δίκιο, καθώς η οικονομική ανασφάλεια είναι κάτι που το τελευταίο διάστημα σαν συναίσθημα, μου έχει χτυπήσει την πόρτα.

Παρόλα αυτά η μητέρα μου ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτική καθώς το θέατρο είναι κάτι το οποίο της αρέσει πολύ, και δεν σας κρύβω ότι συμμετέχει και η ίδια ενεργά σε διάφορες θεατρικές ομάδες κατά καιρούς. Αλλά και να μην της άρεσε η επιλογή μου, πάλι θα με στήριζε, καθώς μιλάμε για έναν άνθρωπο ανοιχτόμυαλο, και ελεύθερο. Με αυτή την αντίληψη λοιπόν, μεγάλωσα και εγώ.

Κάθε γονιός θέλει το παιδί του να είναι ευτυχισμένο, επομένως είναι βασική προϋπόθεση να ακούει αλλά και να κατανοεί τις ανάγκες του, και να στηρίζει τις επιλογές του. Ευτυχώς η δικιά μου η μαμά, είναι ένας τέτοιος γονιός, και είμαι ευγνώμων για αυτό. Εάν δεν είχα την στήριξη της, ίσως και να μην ήμουν ο άνθρωπος στον οποίο έχω εξελιχθεί σήμερα. Της χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ!


Πέρα από το θέατρο έχεις και κάποια άλλη εναλλακτική που έχεις ακολουθήσει σε ότι αφορά τα επαγγελματικά σου;

Δεν έχω σπουδάσει κάτι άλλο. Όπως προανέφερα ήταν συνειδητή η επιλογή της δραματικής σχολής, όμως υπάρχει κάτι το οποίο αγαπώ πολύ. Αυτό είναι τα παιδιά, και η ενασχόληση μαζί τους. Στο παρελθόν έχω δουλέψει με παιδιά και έχω ασχοληθεί ενεργά με το κομμάτι της δημιουργικής απασχόλησης.

Θα με ενδιέφερε λοιπόν το θεατρικό παιχνίδι. Τι καλύτερο από το να συνδυάσω την τέχνη μου με την αγάπη μου για τα παιδιά !!! Έχοντας λοιπόν αντίστοιχη εμπειρία, πιστεύω πως είναι κάτι το οποίο θα μπορούσα να κάνω αρκετά καλά.

-Έχοντας τελειώσει πλέον τη σχολή τι σχεδιάζεις να κάνεις όσον αφορά τη συνέχιση των σπουδών σου πάνω στο θέατρο;

Σκοπεύω να συνεχίσω τα μαθήματα φωνητικής και χορού, αλλά και να παρακολουθήσω οποιοδήποτε σεμινάριο υποκριτικής το όποιο θα  μπορούσε να εμπλουτίσει τις γνώσεις μου. Θεωρώ πως η γνώση είναι δύναμη, και είναι κάτι το οποίο δεν έχει τέλος. Είναι μια διαρκής διαδικασία. Όσο ζούμε μαθαίνουμε.

Επομένως όσα περισσότερα εφόδια προσθέτει ένας καλλιτέχνης στη φαρέτρα του, τόσο μεγαλύτερο όπλο είναι για εκείνον. Ειδικά στις μέρες μας όπου ένας ηθοποιός, θα πρέπει να είναι πολυεργαλείο. Το επίπεδο των ακροάσεων και τα ζητούμενα είναι αρκετά υψηλά. Πέραν αυτού όμως το βασικό κίνητρο για εμένα είναι η προσωπική μου καλλιέργεια και η εξέλιξη μου, σε αυτή την τέχνη.


-Ποια είναι η μέχρι τώρα εμπειρία σου πάνω στη σκηνή και που έχεις παίξει;

Η εμπειρία μου στην σκηνή μέχρι στιγμής ήταν στα πλαίσια  των θεατρικών εργαστηρίων που παρακολουθούσα. Στο εφηβικό εργαστήρι του ΔΗΠΕΘΕ, όπου είχαμε κάνει δυο παραστάσεις στο θέατρο Απόλλων.

Η πρώτη μου παράσταση με τίτλο «Τα χέρια μου κάνω φτερά»  σε σκηνοθεσία της κυρίας Γιούλης Δούβου, και την επόμενη χρονιά ήταν το έργο "Όταν δεν πιστεύεις στα όνειρά σου" σε σκηνοθεσία  Ρουμπίνης Μοσχωχωρίτη. Στην συνέχεια ακολούθησαν αρκετές παρουσιάσεις με το καλλιτεχνικό εργαστήρι του Βασίλη Κόκκαλη στις Γραμμές Τέχνης, στο οποίο ήμουνα τρία χρόνια.

Έχω παίξει με την θεατρική ομάδα «Το τρίτο κουδούνι» στη παράσταση ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ, σε σκηνοθεσία Ευδοκίας Στάμου, στο θέατρο αγορά, και στην συνέχεια συμμετείχα στην μουσικοθεατρική παράσταση «Φως», όπου το σενάριο και η σκηνοθεσία ήταν του Γιώργου Σώλου.

Τέλος, οι διπλωματικές παραστάσεις της Δραματικής Σχολής  «Πέρσες» του Αισχύλου, σκηνοθεσία του κύριου του κύριου Λουκά Θάνου, στο θέατρο Μπάρι, και Ο καθένας του κύριου Θάνου Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Απόλλων.

-Τι είναι το θέατρο για σένα και η υποκριτική γενικότερα;

Το θέατρο και η υποκριτική για εμένα είναι μία πηγαία ανάγκη, εδώ και αρκετά χρόνια τώρα, την οποία δεν μπορώ να  εξηγήσω. Και δεν νομίζω ότι θα είχε και νόημα, αν μπορούσα να δώσω εξήγηση. Απλώς ακολουθώ το ένστικτο μου, που μου λέει ότι δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς αυτό.


-Πώς αισθάνεσαι όταν παίζεις πάνω στη σκηνή. Ποια είναι τα βασικά σου συναισθήματα εκεί;

Η αλήθεια είναι πως πριν ανέβω στη σκηνή, κάποιες φορές, νοιώθω ένα σφίξιμο  στο στομάχι, και την καρδιά μου, να χτυπάει ελαφρώς πιο γρήγορα. Θα έλεγα πως είναι ευχάριστο. Όμως όλα αυτά πριν ανέβω.

Με το που ανέβω δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα, καθώς αυτόματα μηδενίζονται όλα όσα με απασχολούν, και ενεργοποιούνται αλλά συστήματα που ούτε καν είχα φανταστεί. Παραδίνομαι απλά σε αυτό που κάνω, και δεν σκέφτομαι. Έτσι δεν υπάρχει ο χρόνος για να εκτιμήσω το πως αισθάνομαι.

-Η Πάτρα είναι τελικά μία πόλη που δίνει ευκαιρίες στους νέους ηθοποιούς;

Θεωρώ πως ναι. Βλέπω αρκετούς συμμαθητές μου από προηγούμενα έτη, να δραστηριοποιούνται στην Πάτρα, και αυτό είναι κάτι το οποίο με χαροποιεί ιδιαίτερα. Είναι πολύ σημαντικό να αξιοποιούνται καλλιτέχνες, και για την αναβάθμιση και την ανάδειξη του πολιτισμού αυτού του τόπου. Εξάλλου η Πάτρα είναι μια πόλη, η όποια έχει παράδοση στο θέατρο.


-Πες μου ένα όνειρο που έχεις για τον δρόμο που αποφάσισες να ακολουθήσεις και μία κρυφή σου φιλοδοξία 

Όσον αφορά τα όνειρα, τίποτα περισσότερο, από το να μπορώ να παίζω και να καταφέρω να βιοπορίζομαι από αυτό το επάγγελμα. Να υπάρχω σε δουλειές, τις οποίες χαίρομαι, και το περιβάλλον εργασίας είναι υγιές. Να υπάρχει σεβασμός και κατανόηση απέναντι στους ηθοποιούς. Πράγματα απλά, που δυστυχώς ενώ θα έπρεπε, δεν είναι δεδομένα. Αυτό λοιπόν εύχομαι και σε όλους τους νέους ηθοποιούς.

Τώρα όσον αφορά τις φιλοδοξίες, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι η Επίδαυρος, όμως  προς το παρόν δε θα πω τίποτα περισσότερο. Προσπαθώ να είμαι λιτή σε ότι αφορά τις φιλοδοξίες μου, γιατί είναι μια παγίδα και θέλει προσοχή.

Επιπλέον τις φιλοδοξίες, τις έχω συνδέσει απολυτά με την λέξη δουλειά. Οπότε το μόνο που έχω να κάνω, είναι να συνεχίσω να δουλεύω και από κει και πέρα αφήνω τη ζωή, να μου τα φέρει όπως εκείνη θέλει. Πάντα στο τέλος αυτό γίνεται, και είναι και αρκετά λυτρωτικό.


-Όλα αυτά που έχουν ειπωθεί τα τελευταία δύο χρόνια για το metoo πώς ακούγονται σε ένα νέο κορίτσι;

Παραδόξως δεν με φόβισε απολύτως τίποτα, αντιθέτως πείσμωσα ακόμα περισσότερο. Ίσω  η άγνοια κινδύνου, και το γεγονός ότι δεν έχω εργασιακή εμπειρία, να έπαιξαν το ρόλο τους. Δεν θα πρέπει να αποτελέσει τίποτα ανασταλτικό παράγοντα για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο.

Το θέατρο είναι κάτι πολύ όμορφο και έχει και φωτεινές πλευρές. Όπως προανέφερα, πράγματα τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα, δυστυχώς δεν είναι. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι πλέον ανοίγουν στόματα και έτσι πρέπει να γίνεται. Επιπλέον είναι σημαντικό εάν κάποιος δεν σε σέβεται, να σέβεσαι εσύ πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου, και να τον  αντιμετωπίζεις έτσι όπως του αξίζει!

Είμαι αισιόδοξη όσο σκέφτομαι ότι βγαίνουν νέοι άνθρωποι στο επάγγελμα με διαφορετικές αντιλήψεις. Το μέλλον ανήκει στη νέα γενιά, η οποία πραγματικά προσπαθεί κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, για το καλύτερο.

-Πέρα από το θέατρο, τι προτιμάς κινηματογράφο ή τηλεόραση;

Για να είμαι ειλικρινής, όσον αφορά τον κινηματογράφο, έχω περιορισμένες γνώσεις, και είναι μέσα στο πρόγραμμα μου να δω αρκετές ταινίες, κλασσικού ρεπερτορίου και όχι μόνο.

Τώρα αν με ρωτάτε εγώ που θα προτιμούσα να παίζω, θα απαντήσω πως με ενδιαφέρει κάθε μέσο στο οποίο υπάρχει υποκριτική. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα, αλλά τα βρίσκω εξίσου δημιουργικά και τα δύο.


-Πες μου ένα κλασικό θεατρικό συγγραφέα που αγαπά και ένα έργο που ήθελες να παίξεις κάποια στιγμή (και γιατί και στα δύο).

Τον Ίψεν. Θεωρώ πως το περιεχόμενο των έργων του είναι πάντα διαχρονικό. Θεωρώ πως ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Αποδομούσε την οικογένεια και σχολίαζε πράγματα τα οποία βρισκόταν κάτω από την επιφάνεια.

Γι’ αυτό άλλωστε είχε μπει στο στόχαστρο αρκετές φορές. Επιπλέον είναι ένας συγγραφέας ο οποίος έχει προσπαθήσει, να προσεγγίσει την γυναικεία ψυχολογία, αρκετές φορές, και έχει αναδείξει την γυναίκα σε πολλά από τα έργα του. Αυτό είναι κάτι το οποίο με γοητεύει.

Ένα έργο στο οποίο θα ήθελα να παίξω, είναι το γνωστό σε όλους « Κουκλόσπιτο ή  αλλιώς Νόρα. Επίσης ένα έργο στο οποίο ο Ίψεν, αποτυπώνει τη θέση της γυναίκας.

Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει θέματα ηθικής, ισότητας φυλών, και ελευθερίας όσον αφορά την γυναίκα. Αποτυπώνεται όλη η πατριαρχεία εκείνης της εποχής. Με όλα αυτά που συμβαίνουνε σήμερα στις γυναίκες, θεωρώ πως αυτό το έργο, είναι αρκετά επαναστατικό απέναντι στην πατριαρχεία. Είναι η κραυγή μιας γυναίκας.