Τα θυμάστε τα δύο γήπεδα των Παράκτιων Μεσογειακών Αγώνων που φιλοξενήθηκαν στην Πάτρα; Αναφερόμαστε στα δύο γήπεδα που ήταν στο Νότιο Πάρκο για τα παιχνίδια άμμου.

Τα γήπεδα αυτά, πέρα από την άμμο που είχαν, η οποία είχε μεταφερθεί από το εξωτερικό είχαν και μεγάλες κερκίδες στις οποίες χωρούσαν περισσότεροι από 1.500 θεατές. Οι κερκίδες αυτές θα μπορούσαν να είχαν εγκατασταθεί στο θερινό δημοτικό θέατρο της Πάτρας και να έλυναν το ζήτημα το αμφιθεατρικό και της πλαστικής καρέκλας.

Γιατί όμως ο δήμος δεν φρόντισε να εγκαταστήσει τις κερκίδες αυτές στο δημοτικό θερινό θέατρο που έφτιαξε στην οδό Ρίτσου από τη στιγμή που έκλεισε το Ρωμαϊκό Ωδείο και που θα έπρεπε αναγκαστικά να διαμορφώσει έναν χώρο για να φιλοξενήσει τις εκδηλώσεις και τις παραστάσεις του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας;

Η απάντηση είναι απλή: Ο δήμος δεν έχει στην διάθεση του ούτε τις κερκίδες του ενός γηπέδου, ούτε τις κερκίδες του άλλου. Βλέπετε, οι υπεύθυνοι των αγώνων και κυρίως η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, παρά τις τότε υποσχέσεις που έδιναν, δεν φρόντισαν να αγοράσουν για την πόλη ούτε τις κερκίδες των δύο αυτών γηπέδων.

Έτσι πέρα από τα γήπεδα που δεν έμειναν στο Νότιο Πάρκο, δεν έμειναν ούτε οι υποδομές τους. Μόνο η άμμος και αυτή δεν γνωρίζουμε ακριβώς που βρίσκεται. Τίποτα δεν άφησαν έτσι πίσω τους οι Παράκτιοι Μεσογειακοί Αγώνες.

Ούτε τις κερκίδες που θα μπορούσαν να είχαν συνθέσει ένα μεγάλο θερινό δημοτικό θέατρο για πάνω από 1.500 θεατές. Κι κυρίως τίποτα δεν πρόσφεραν στην Πάτρα μέσα από αυτούς τους αγώνες ως ελάχιστη δωρεά οι αρμόδιοι της διοργάνωσης.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην πλαστική καρέκλα του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας. Έτσι για τα λέμε όλα…