Έχουν γραφτεί αρκετά θέματα για τα χορτάρια, τα ακούρευτα χόρτα, τα γκαζόν, τις καλαμιές και όλα τα σχετικά που πραγματικά υπάρχουν σε πολλά σημεία της Πάτρας, πλατείες και κοινόχρηστους χώρους.

Τόσο στις ηλεκτρονικές σελίδες, όσο και στα social media. Όμως από την άλλη το όλο φαινόμενο δεν είναι μόνο της Πάτρας. Αρκεί να κάνει κάποιος μια βόλτα όχι σε μακρινούς δήμους άλλων περιφερειακών ενοτήτων, αλλά στους κοντινούς δήμους της Αχαΐας.

Στο Αίγιο, στα Καλάβρυτα, στον Ερύμανθο και γενικότερα σε όλη την Περιφέρεια. Παντού υπάρχουν κοινόχρηστοι χώροι και πλατείες που θυμίζουν «ζούγκλα».

Μόνο τελευταίως μετά τις προσλήψεις που έγιναν από τα κοινωφελή προγράμματα του ΟΑΕΔ και ξεκίνησαν οι συμβασιούχοι να εργάζονται, άρχισαν οι δήμοι να κουρεύουν και να φροντίζουν τους χώρους τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι όχι γιατί πριν δεν ήθελαν, αλλά γιατί πολύ απλά πριν δεν μπορούσαν.

Για πιο λόγο; Δεν υπάρχουν εργαζόμενοι και έμψυχο δυναμικό καθώς έχουν να γίνουν μόνιμες προσλήψεις σε δήμους από το 2009 και ενώ στο μεσοδιάστημα ένα σημαντικό ποσοστό εργαζομένων πρόλαβε και είχε βγει στη σύνταξη.

Τα κενά αυτά ποτέ δεν αντικαταστάθηκαν σε μια μόνιμη βάση και έτσι οι δήμοι (και όχι μόνο ο δήμος της Πάτρας) στηρίζονται πλέον σχεδόν αποκλειστικά για τις εξωτερικές εργασίες στους συμβασιούχους του ΟΑΕΔ.  

Συμβασιούχοι που δεν μπορούν ασφαλώς να κάνουν τις βαριές εργασίες, παρά μόνο τις βοηθητικές, αφού υπάρχουν ειδικοί όροι στις συμβάσεις που δεσμεύουν τους δήμους.

Οπότε οφείλουμε να αναγνωρίσουμε αυτή την αλήθεια που ισχυρίζεται η δημοτική αρχή της Πάτρας και ας έχει γίνει λίγο γραφική για το ζήτημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποτελεί δικαιολογία για αυτή την εικόνα που έχει η πόλη. 

Τα χόρτα, οι καλαμιές και η όλη εικόνα που υπάρχει στις πόλεις (μικρές και μεγάλες), έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την χρόνια εγκατάλειψη των δήμων από το κράτος, μεταφέροντας τους παράλληλα ολοένα και περισσότερες αρμοδιότητες και ευθύνες, χωρίς ενίσχυση του προσωπικού και των κονδυλίων…