Όχι μόνο ξεκίνησαν με sold out οι «Εκκλησιάζουσες» του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, αλλά το κοινό σε κάθε παράσταση δεν σταματάει μετά το τέλος της να χειροκροτεί και να τραγουδάει μαζί με τους συντελεστές της, τους ηθοποιούς, τους χορευτές, τα μέλη της χορωδίας και τους μουσικούς.

Τα sold out για την θεατρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, που στηρίζεται στην κλασική κωμωδία του Αριστοφάνη, έχοντας όμως μια άλλη οπτική ματιά που τη συνδέει με τη «Μια κωμωδία» του Ιάκωβου Καμπενέλλη, συνεχίζονται και μετά την πρεμιέρα.

Η παράσταση που αποτελείται από τέσσερις ηθοποιούς, οχτώ χορευτές (πέντε γυναίκες και τρεις άνδρες) και από μια πολυμελή χορωδία, αλλά και μουσικούς, είναι γεγονός ότι έχει διχάσει την κριτική.

Ορισμένες την ρίχνουν στα… τάρταρα, άλλες την αποθεώνουν δημιουργώντας έτσι μία αμφισημία. Όμως το κοινό φαίνεται ότι την έχει αγαπήσει ήδη μέσα σε ελάχιστες μέρες, με το Δημοτικό Θέατρο να γεμίζει κάθε βράδυ από κόσμο και η παράσταση να ανεβαίνει χωρίς κενές θέσεις στους θεατές.

Πρόκειται για ένα έργο που στηρίζεται σε όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν την αρχαία κωμωδία, την καυστικότητα, την σάτιρα, την ανατροπή τα οποία όμως διανθίζονται μέσα από την παρουσία του μπαλέτου, αλλά και της ζωντανής χορωδίας – μουσικής επί σκηνής που στην τελική της χαρίζουν μια λυρικότητα που ξεχειλίζει από συναισθήματα.  

Έτσι, η αρχαία κωμωδία και η καυστικότητα της «παντρεύεται» με τον ρομαντισμό, δημιουργώντας ένα θεατρικό, χορευτικό και χορωδιακό σύνολο που δένει αρμονικά μεταξύ του χαράζοντας στον θεατή μια ποικιλία συναισθημάτων πάνω στο κλασικό και διαχρονικό θέμα των δύο φύλων.


Μέσα από όλο αυτό βγαίνει το ουσιαστικό νόημα των ανθρωπίνων σχέσεων και της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν είναι άλλο από την αγάπη. Η αγάπη που κατορθώνει εντέλει να κερδίζει κάθε μορφή εξουσίας και να ανυψώνεται μέσα από τη λυρική ματιά του σκηνοθέτη Λουκά Θάνου πάνω από πολιτικά συστήματα, σαν το αρχέγονο στοιχείο που θα πρέπει να δένει την κάθε κοινωνία.

Πέρα έτσι από το πολυεπίπεδο των συναισθημάτων που αφήνει στο θεατή το έργο μένει και ένα τελικό μήνυμα, αλλά και ένα συμπέρασμα που προβάλλεται σαν ένα ξεχωριστό κομμάτι του έργου, στο τέλος της παράστασης, συγκλίνοντας στο ύφος της παράβασης της αρχαίας κωμωδίας, με τον δημιουργό να παρουσιάζει ταυτόχρονα με όλα αυτά την δική του άποψη πάνω στο θέμα του κράτους, της βίας και της εξουσίας.

Μια παράσταση που σε τελική ανάλυση μένει στον θεατή και για αυτό σε κάθε φινάλε της αποθεώνει τους ηθοποιούς, τους χορευτές, τους χορωδούς και τους μουσικούς, με όλους αυτούς να έχουν αφομοιώσει το όλο νόημα, δίνοντας έτσι τον καλύτερο τους εαυτό.