H Σταματία Καλλιβωκά σχολιάζει την ταινία "Scream"

Περιγραφή: Το requel της ταινίας “Scream” που δεν εμφανίζεται με τον τίτλο “Scream 5” αλλά κρατά την αρχική ονομασία, βασίζεται στην επεξηγηματικότητα και τον μεταμοντέρνο σαρκασμό, όσο παράλληλα διατηρεί την σεναριακή γραμμή πορείας των ταινιών τρόμου της δεκαετίας του 1990. Με διάχυτη την ειρωνεία και τον σχολιασμό, οι θεατές διχάζονται για το αν τελικά η πλοκή είναι εσκεμμένα στραμμένη στο παράδοξο του συνδυασμού κριτικής και επαναληψιμότητας.

Είδος: Τρόμος

Διάρκεια: 114 λεπτά

Σκηνοθεσία: Matt Bettinelli Olpin, Tyler Gillet

Σενάριο: James Vanderbilt, Guy Busick, Kevin Williamson (χαρακτήρες)

Πρωταγωνιστούν: Neve Campbell, Courtney Cox, David Arquette

Έτος Παραγωγής: 2022

Είκοσι-πέντε χρόνια μετά την πρώτη ταινία “Scream”, υπό σκηνοθεσία Wes Craven, ο χαρακτήρας Ghostface ήρθε φέτος στις κινηματογραφικές αίθουσες, στην ομώνυμη ταινία των Matt Bettinelli και OlpinTyler Gillett.

Βασικό στοιχείο της νέας αυτής παραγωγής είναι ο χιουμοριστικός σχολιασμός γνωστών ταινιών τρόμου. Το παράδοξο όμως είναι πως ταυτόχρονα με τον σαρκασμό για τις ταινίες, εκτυλίσσεται μια υπόθεση που η κεντρική ιδέα της θυμίζει ακριβώς αυτές.

Με σενάριο επεξηγηματικό βασισμένο στον μεταμοντέρνο σαρκασμό, οι παλιοί χαρακτήρες δίνουν την σκυτάλη στους νέους, για να ψάξουν εκείνοι να βρουν ποιος είναι τελικά ο δολοφόνος που κρύβεται πίσω από την λευκή μάσκα.

Απομακρυσμένη από το κινηματογραφικό μοτίβο μιας περασμένης εποχής και ενταγμένη σε μια νεότερη, η ταινία αυτή ακολουθεί πανομοιότυπους σεναριακούς κανόνες τους οποίους συνδυάζει με περιττό σχολιασμό, φρέσκο χιούμορ και μέτριες ερμηνείες.

Τα μοναδικά στοιχεία που θυμίζουν την ταινία του 1996 είναι το δυναμικό ξεκίνημα με το τηλεφώνημα του Ghostface σε μία εκ των πρωταγωνιστριών, όσο καραδοκεί έξω από το σπίτι της, καθώς και η αναφορά στους κανόνες συμπεριφοράς σε περίπτωση τέτοιας απειλής.

Η πρωτοτυπία υπάρχει σε ορισμένα σημεία, ειδικά στην αρχή, με την αυτοαναφορικότητα, και στο τέλος με την ανατροπή. Θα μπορούσαν όμως να υπάρξουν περισσότερα καινοτόμα στοιχεία, στη θέση του υπερβολικού σχολιασμού.

Η εμφάνιση των πρωταγωνιστών από το παρελθόν είναι μια προσπάθεια για να θυμηθούμε κάτι από τα παλιά, όσο υποδεχόμαστε, ως θεατές, νεότερους χαρακτήρες με διαφορετικές αντιδράσεις και διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Ενώ είναι μια ταινία που θυμίζει κάτι από τα παλιά και έχει ορισμένα σημεία με πετυχημένες ατάκες, χάνει σε σενάριο και σε ερμηνείες. Η πλοκή δεν εντάσσεται στο πλαίσιο μιας νέας εποχής ταινιών τρόμου, αντίθετα, βασίζεται σε γνώριμες σεναριακές τακτικές, οι οποίες διακόπτονται από χιουμοριστικά σχόλια.

Λόγια και ερμηνείες οδηγούν τους θεατές στην γνώση του τι θα δουν στην συνέχεια και αυτό είναι σαν να διακόπτει την δράση σε ορισμένα σημεία.

Τον υπερβολικό σχολιασμό διαδέχεται το slasher και μετά μπαίνει η ατάκα, με κάποιες ανατροπές στο ενδιάμεσο και ένα καλό τέλος με όχι και τόσο δυνατές ερμηνείες.

Ενώ είναι μια προσπάθεια που μπορεί να διαθέτει πολλά στοιχεία από ό,τι πρεσβεύουν οι ταινίες “Scream” ,δεν θυμίζει όμως την αρχική παραγωγή μα ούτε και κάτι καινούριο. Κινείται στο μεταίχμιο δύο διαφορετικών εποχών και αυτό μπορεί είτε να θεωρηθεί προσόν, είτε μειονέκτημα.