Το ό,τι οι κοινωνίες έχουν περάσει σε ένα άλλο στάδιο δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη να το καταλάβεις, εκτός εάν ανήκεις στο… άλλο στάδιο.

Αλλά δεν σε απασχολεί αυτό. Σε απασχολεί ο σφιχτός εναγκαλισμός ενός πύθωνα προβλημάτων, τα οποία σε περιορίζουν σε αφόρητο βαθμό. Δεν το βιώνουν όλοι, ούτε και στον ίδιο βαθμό. Είναι όμως ΟΛΟΙ σε έναν συγκεκριμένο βιότοπο και όταν κάτι δεν λειτουργεί καλά επηρεάζει το σύνολο.

Το χειρότερο όμως από όλα αυτά είναι η βαθμιαία και συνεπής καταρράκωση του ηθικού. Εμπρός στο αδιέξοδο πραγματικά γιγαντώνονται όλες οι μαύρες σκέψεις· επέρχεται συνεπεία τούτου και η απογοήτευση, χειρότερα το μίσος ή ο φθόνος ακόμα και στο φυσιολογικό, η αντιπαλότητα και η αδρανοποίηση.

Τέλεια! Έχασες!

Ποια είναι η στάση σου όταν συμβαίνει ο εναγκαλισμός, όταν ο έλεγχος σου έχει φύγει, όταν δεν έχεις παρά ελάχιστες δυνατότητες κινήσεων; Είσαι περίπου σαν μία καθιστή πάπια έτοιμη να γίνει τρόπαιο του κυνηγού ή κάποιου άλλου αρπακτικού πτηνού. Κι όμως! Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και να αφήσουμε λίγο τις θεωρίες πως ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς. Όχι, δεν τα ανοίγεις. Έχουν βαρύνει τόσο πολύ και δεν έχεις διάθεση να το κάνεις. Στην ουσία “σκοτίστηκες” και δεν έχεις και άδικο.

Ούτε προσωπικά μου αρέσουν αυτές οι θεωρήσεις του τύπου “γμτ” να μη γίνει το δικό τους ή του ποτέ μην εγκαταλείπεις και τα συναφή. Στη ζωή ανήκουν και οι νίκες και οι ήττες και πολλά ακόμα, τα οποία δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Πίσω να μην κάνεις!

Αλλά θα επιμείνω. Εσύ τι κάνεις;

Το πρώτο και βασικότερο είναι να ΜΗΝ χάσεις το μυαλό σου. Άπαξ και συμβεί αυτό, τότε τρέξε όσο θέλεις, δεν πιάνεται. Όλη σου την ενέργεια λοιπόν οφείλεις να την εστιάσεις σε αυτό το σκοπό. Τούτο όμως δεν σημαίνει πως είσαι και “καλά”. Άνθρωπος είσαι και η διαχείριση των καταστάσεων σου προκαλεί πολύ μεγάλη πίεση. Και ο πύθωνας δεν αστειεύεται, σε σφίγγει. Αλλά άλλο υπό πίεση με το μυαλό σου και άλλο υπό πίεση και φευγάτος.

Το δεύτερο είναι το απρόβλεπτο και να ξεχάσεις την απολυτότητα της μοιρολατρίας και το σκεπτικό του άσπρο-μαύρο. Τι εννοώ; Ναι όντως μπορεί να “μην μπορείς να κάνεις τίποτα”, δε διαφωνώ. Αλλά όλα είναι σε μία κίνηση και μπορεί τελικά κάτι άλλο να σε αποδεσμεύσει από τον εναγκαλισμό του πύθωνα.

Μπορεί ένα πεινασμένο λιοντάρι να θελήσει τον πύθωνα (ναι τρώγονται μεταξύ τους). Μπορεί ο πύθωνας να αδρανήσει στιγμιαία και να ξεγλιστρήσεις. Μπορεί πολλά να συμβούν έστω και εάν οι πιθανότητες είναι μικρές. Υπάρχουν και δεν εξαρτώνται και από εσένα.

Εάν έχεις όμως αποδεχτεί το τέλος, ακόμα και με το μυαλό σου στη θέση του, δεν θα εκμεταλλευτείς τη στιγμή. Εάν φυσικά το έχεις χάσει, τότε και να σε αφήσει θα επιστρέψεις στο στόμα του.

Αυτή η παράλογη εν τω μεταξύ σκέψη της δυαδικότητας, η οποία τόσο πολύ δείχνει να επικρατεί μου είναι ακατανόητη: ή αυτό ή το άλλο και να το γράψω διαφορετικά ή μηδέν ή εκατό, μόνο πως στο ενδιάμεσο αγνοούνται… 99 διαφορετικοί αριθμοί.

Τέλος να κάνεις “κάτι”. Την ώρα όπου ο πύθωνας προσπαθεί να σε καταπιεί άρχισε να μελετάς την οδοντοστοιχία του και να σκέφτεσαι το επόμενο διδακτορικό σου. Μπορεί και ο πύθωνας ξαφνικά να αποκτήσει επιστημονικά ενδιαφέροντα και  να θελήσει να σπουδάσετε μαζί.

Εάν τώρα τίποτα από όλα αυτά δεν συμβεί ο πύθωνας θα χαρεί ένα ωραίο γεύμα. Αυτή είναι η ζωή…