Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα έρχονται οι μνήμες του αποτρόπαιου εγκλήματος του ΟΝΝΕΔίτη Καλαμπόκα που μαζί με τη συμμορία του δολοφόνησε τον αγωνιστή καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα. Έρχονται όμως και μνήμες του αγώνα που δόθηκε ενάντια σε ένα νόμο που είχε σκοπό να αλλάξει το τοπίο στην εκπαίδευση κάνοντάς την ακόμα πιο ταξική σύμφωνα με τα μοντέλα που επέβαλαν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Ο λαός στο πλευρό των μαθητών και των φοιτητών έβλεπε τον σύμμαχο στον κοινό αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της τότε κυβέρνησης της ΝΔ.Έτσι έβλεπε και ο Τεμπονέρας τους μαθητές του. Την ώρα που οι παρακρατικοί ΟΝΝΕΔίτες θέλησαν να σπάσουν την κατάληψη του σχολικού συγκροτήματος «Βουδ» ο Τεμπονέρας βγήκε μπροστά για να υπερασπίσει τον μαθητικό αγώνα. Αυτή η δολοφονία όμως δεν λύγησε το κίνημα που είχε ξεσπάσει, το μαζικοποίησε και το ατσάλωσε μέχρι να αναγκαστεί η κυβέρνηση να πάρει πίσω το νόμο που είχε ψηφίσει.

31 χρόνια μετά αυτή του η θυσία μας δίνει έμπνευση για τους αγώνες του σήμερα.

Ο λαός μας υποφέρει από τις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης που συνεχίζει με μεγαλύτερη ένταση την αντιλαϊκή και επικίνδυνη πολιτική της. Οι νεκροί της πανδημίας έχουν ξεπεράσει τους 20.000, καθημερινά έχουμε και από ένα μαύρο ρεκόρ σε κρούσματα και θανάτους. Το πολιτικό προσωπικό σφυρίζει αδιάφορα οδηγώντας τον λαό χωρίς κανένα μέτρο σε ανοσία της αγέλης. Μέσα από παλινωδίες και αντικρουόμενες δηλώσεις η κυβέρνηση εφαρμόζει ακόμα πιο ταξικές κατευθύνσεις με σκοπό να εξασφαλίσει ελάχιστες απώλειες για λογαριασμό ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Οι μαθητές επιστρέφουν στα σχολεία χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, στους χώρους εργασίας νομιμοποιούνται οι αυθαιρεσίες των εργοδοτών για όσους έχουν νοσήσει μειώνοντας τις μέρες καραντίνας, τα κονδύλια στην πρόληψη και την θεραπεία έχουν μειωθεί και χιλιάδες κόσμου πληρώνει από την τσέπη του τα ελάχιστα μέσα προστασίας και πρόληψης που κυκλοφορούν. Χωρίς ΜΕΘ, χωρίς Νοσοκομεία, με τους εργαζόμενους σε αυτά να παλεύουν με τον ιό, τις αναστολές και τις νοσηλείες, η κυβέρνηση με κυνισμό επιβάλει νέα χαράτσια στο λαό και αναπαράγει το αντιδραστικό δόγμα της ατομικής ευθύνης.

Τρεις δεκαετίες μετά και η έφοδος του κεφαλαίου γκρεμίζει όσα δικαιώματα είχαν περιφρουρήσει οι αγώνες των τελευταίων δεκαετιών. Η πανδημία πέρα από τα αδιέξοδα που δημιούργησε μέσα στην κρίση του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος, δημιούργησε και ευκαιρίες για να εφαρμοστούν μέτρα που χαντακώνουν το λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Ο νόμος Χατζηδάκη μπαίνει σε εφαρμογή και οι εργαζόμενοι θα βιώσουν μια ζωή χωρίς 8ωρο και σταθερή δουλειά, με μισθούς που μπροστά στο κύμα ακρίβειας δεν θα έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες. Ο αγώνας και η διεκδίκηση βγαίνουν εκτός νόμου μαζί με τις συνδικαλιστικές ελευθερίες που ο νόμος 4808/21 έχει βάλει στο στόχαστρο.
Η μαθητική και σπουδάζουσα νεολαία δέχεται πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματά της. Οι νόμοι Κεραμέως έρχονται να ικανοποιήσουν τις διαθέσεις του συστήματος δημιουργώντας μια ακόμα πιο ταξική εκπαίδευση που πετάει έξω από την διαδικασία της τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Το όραμα του υπουργού και ηθικού αυτουργού της δολοφονίας Τεμπονέρα Κοντογιαννόπουλου ολοκληρώνει η τωρινή υπουργός με τις διαγραφές φοιτητών, το χτύπημα του Ασύλου, την τεχνική εκπαίδευση, την αξιολόγηση και την ελάχιστη βάση εισαγωγής.
Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής ήταν η πολιτική που όπλισε τα χέρια των Καλαμπόκα-Σπίνου-Μαραγκού και της ΟΝΝΕδίτικης συμμορίας τους ενάντια στο κίνημα που είχε ξεσπάσει. Σήμερα η φασιστικοποίηση μετρά νεκρούς από κρατικές δολοφονίες, απαγορεύει απεργίες, διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, τρέχει στα δικαστήρια δεκάδες αγωνιστές. Είναι η πολιτική που επιλέγει το σύστημα για φιμώσει και να τρομοκρατήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια στην φτωχοποίηση και την εκμετάλλευση.

Ο Νίκος Τεμπονέρας κατοχύρωσε τη θέση του για πάντα στη συλλογική μνήμη του λαού με τη συμμετοχή του στο μεγαλειώδη αγώνα που δόθηκε το ’90-’91. Σε αυτόν τον αγώνα αφιέρωσε τη ζωή του και με αυτή του την θυσία χάραξε το δρόμο εμπνέοντας χιλιάδες αγωνιστές που τον τιμούνε μέχρι και σήμερα. Στου αγώνες των υγειονομικών, στις μαθητικές καταλήψεις του Οκτώβρη του ’20, στο φοιτητικό ξέσπασμα της προηγούμενης Άνοιξης, στους αγώνες εναντία στην καταστολή και την φασιστικοποίηση, στις απεργίες ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη, μαζί με τους διανομείς της e-food και τους εργάτες της COSCO αλλά και στις πρόσφατες μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ο Τεμπονέρας ήταν παντού παρόν. Η μνήμη του θα παραμείνει ζωντανή μέσα από τις αντιστάσεις ενάντια στην βάρβαρη πολιτική του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αντιστάσεις που δεν χωρούν στις κυβερνητικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες που προσφέρουν απλόχερα οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ο αγώνας και η αναμέτρηση είναι υπόθεση δική μας και η προοπτική τους γεννιέται μέσα από την πάλη μας για μια ζωή με δικαιώματα. Η ζωή, η δράση και ο θάνατος του Νίκου Τεμπονέρα για το μέλλον αυτής της προοπτικής είναι οι παρακαταθήκες που μας άφησε και με αυτές θα συνεχίσουμε στο δρόμο του αγώνα.