Η σχολική χρονιά ξεκίνησε, όμως υπάρχουν παιδιά που ζουν ανάμεσα μας, που μάλλον δεν θα πάνε στο σχολείο.

Παιδιά που λίγο έως πολύ έχουμε συναντήσει στους δρόμους της Πάτρας, προσπερνώντας τα, χωρίς πολλές φορές καν να τους δώσουμε την απαιτούμενη σημασία. Διαβάστε το κείμενο του δημοσιογράφου Άγγελου Κωνσταντίνου, είναι σίγουρο ότι θα σας "αγγίξει".

Κι ίσως την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε αυτά τα παιδιά στους δρόμους, είτε μόνα τους, είτε με τους γονείς τους, να μην τα προσπεράσουμε, κάνοντας ότι δεν τα είδαμε.

Ίσως να βρούμε την δύναμη να τα κοιτάξουμε στα μάτια, χωρίς ασφαλώς να βρούμε τις απαντήσεις για τα δεκάδες ερωτηματικά που εκπέμπουν αυτά μέσα από το βλέμμα τους.

«Πρωί μιας Τετάρτης στα μέσα του Σεπτεμβρίου στην οδό Ερμού , άνθρωποι και ανθρωπάκια κινούνται σαν να μην συμβαίνει αυτό που βλέπω και βλέπουν. Μια γυναίκα με δύο ανήλικα παιδιά, υπάρχουν ανάμεσα σε λαμπρές βιτρίνες και τακτοποιημένους ανθρώπους.

Ελάχιστοι αφήνουν αυτά τα ψυχρά μεταλλικά αντικείμενα, , όπου οι αριθμοί τους ίσως επαρκούν για το φαγητό της ημέρας η την δραματική επιβίωση... Η ροή της καθημερινότητας εξελίσσεται για τους περισσότερους, άλλα παιδιά βρίσκονται εκεί που η ζωή δίνει ώθηση, στις σχολικές αίθουσες, μα όχι οι δύο πρωταγωνιστές αυτής της τραγικής φιγούρας.

Ο συντάκτης παρατηρεί για εβδομάδες ένα σκηνικό που μέσα στα σκοτεινά όρια του, δίνει την αφορμή για να έλθει στο φως, η χώρα των ανθρώπων που έχασαν την κοινωνική τους συμμετοχή μέσα σε αυτή την οριακή συνοχή, μεταξύ των πολλών που έστω επιβιώνουν και των λίγων που μάλλον όλα αυτά τα στιγμιότυπα τους είναι άγνωστα...

Τυχερός μέσα στην ατυχία αυτών των άγνωστων ανθρώπων, νιώθω ότι μέσα από αυτή την οικογένεια, βλέπω πίσω από τους τοίχους των ανθρώπων, εκεί όπου όλο και περισσότεροι ζούν με την αγωνία της επόμενης ημέρας.

Ίσως δεν σας αφορά, εσείς έχετε μια θέση στην κοινωνία, η τα παιδιά ευτυχώς είναι λειτουργικά στην δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση. Μα να, ο κίνδυνος είναι ορατός, οι δείκτες της οικονομίας και της κοινωνίας, βρίσκονται στην δίνη κερδοσκοπικών αναταραξεων, γεγονός που κανείς δεν γνωρίζει που θα ωθήσει όλη αυτή την διακριτική κανονικότητα που ζούμε.

Πέρασαν δύο ώρες και το σκηνικό δεν άλλαξε. Η ζωή μάλλον συνεχίζει, σαν μια άλλη ανακύκλωση, όπου άνθρωποι και ανθρωπάκια, κρύβουν επιμελώς δράματα, στιγμές, η για άλλους κοσμικές χαρές...».