Είναι μπερδεμένη η Τέχνη φτιαγμένη από πέτρες και διαμάντια, από λάσπη και χρυσό, με κύριο συστατικό τη διφορούμενη μαγεία! Αν καταργηθεί το διφορούμενο και η πολυσημία, θα χαθεί η μαγεία και το μυστήριο και αν χαθούν αυτά δεν θα υπάρχει τέχνη.

Η Τέχνη δεν πάσχει από καμιά αρρώστια, όπως ‘’διαπίστωναν’’ παντού και πάντα όλοι οι ολοκληρωτισμοί, είναι ολόκληρη όπως πρέπει, με τα σκοτάδια και την λαμπρότητα της, με τις αδυναμίες και τους θριάμβους της.

Είναι σαν την ανθρώπινη φύση γεμάτη ένδοξες αδυναμίες, σαθρές βεβαιότητες και ανεπανάληπτες θριαμβευτικές συνθηκολογήσεις.

Δεν μπορούμε να την σώσουμε από τα τραύματά της, τις αδυναμίες και τις αποτυχίες της. Αλλά ξέρουμε ότι το ίαμα των πληγών της είναι η ίδια η φύση της, το διφορούμενο, οι πολυσημίες και οι αμφισημίες της που μας οδηγούν σε μεγάλες και μακρινές διαδρομές του μυαλού και της ψυχής.

Η Τέχνη είναι ένα μακρύ όμορφο ταξίδι. Αλλά και ένα ταξίδι μπορεί να γίνει εξαίσιο έργο τέχνης, με την ανάλογη φροντίδα, την δέουσα προσοχή και πάνω απ' όλα με τον χρόνο και τον κόπο που απαιτούν όλα τα όμορφα πράγματα στον βίο μας.

Μέσα από την Τέχνη ζητάμε συγχώρεση οι άνθρωποι για τα κρίματά μας. Πρώτα οι καλλιτέχνες δημιουργώντας τα έργα τους δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να πέφτουν στα γόνατα και να ψιθυρίζουν ‘’έλεος άνθρωπε’’.

Αλλά και οι επισκέπτες σ’ ένα μουσείο, οι θεατές μιας όπερας, την απελπισμένη ζητούν ταπεινά συγγνώμη για τα βάσανα που προκαλούν στους συνανθρώπους τους, για τη δοκιμασία που υποχρεώνουν τη φύση, για την ταλαιπωρία που επιβάλλουν ακόμα και τον εαυτό τους.

Εκεί που συναντιέται ο νους και η ψυχή του ανθρώπου εκεί ανθίζει η πιο όμορφη Τέχνη.

στο δρόμους της Τέχνης

ντύθηκε κατάσαρκα

ένα όνειρο

από τον τελευταίο του ύπνο

φόρεσε δυο ασφαλτοστρωμένους δρόμους

για παπούτσια

έσιαξε τη γραβάτα της σκέψης

στο στήθος μιας επισφαλούς απόφασης

έριξε τα χέρια στις τσέπες

σαν δυο ρόπτρα σκουριασμένα

και πήρε την ανηφόρα της μέρας

καθ’ οδόν προσπάθησε

να εφαρμόσει στην παλάμη

της πραγματικότητας

κάτι μισοτελειωμένες

ανεφάρμοστες ιδέες

και κείνες λιώνανε

χωνεμένα κάρβουνα

στους δρόμους αριστερά και δεξιά

κάπνιζαν αποκαΐδια

από των άλλων τα όνειρα


έτσι πεταγόταν από τον ύπνο του

μέσα στη νύχτα

με μισοφορεμένο κάποιον εφιάλτη

κι ένα δρόμο γεμάτο αδιέξοδα

αντί για παπούτσια

Διατηρώντας την ομορφιά στα καλοφτιαγμένα έργα του ανθρώπου προετοιμάζουμε την ημέρα της αναγέννησης, όπου ο πολιτισμός θα βάλει στο κέντρο της σκέψης του, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, τις ανάγκες, τους πόθους και τα οράματά του.

Η Τέχνη και τα ταξίδια χρωματίζουν τα συναισθήματα, απλώνουν μέχρι πέρα τα άκρα της φαντασίας, κάνουν πιο ευαίσθητες τις χορδές της συμπόνιας και μπολιάζουν το μέλλον με την ανάγκη του όμορφου, την ακαταμάχητη επιθυμία για το ωραίο, την επιτακτική θέληση για το αρμονικό.

‘’Έργο του καλλιτέχνη σήμερα είναι να βρει μια καινούργια έκφραση που να συνθέτει τα συντρίμμια’’, έγραφε ο Μπέκετ.

Δουλειά δική μας είναι μέσω της τέχνης να τακτοποιήσουμε, να ταξινομήσουμε και να ημερέψουμε το χάος που υπάρχει στη ζωή μας.

Διατηρώντας την ομορφιά, δίνουμε χρόνο στις αισθήσεις μας να ζυγίζουν τα πράγματα γύρω μας και ν’ αποφαίνονται ότι οι ημέρες μπορούν να διάγονται απείρως πιο ανάλαφρα, ποικιλοτρόπως πιο ανήσυχα και μετά βεβαιότητος πιο μεστά.

Ζυγίζοντας τις εικόνες, τους ήχους και τα χρώματα, βεβαιωνόμαστε κάθε μέρα ότι η τέχνη είναι ένα ζήτημα τόσο σημαντικό για τους ενήλικες όσο το παιχνίδι για τα παιδιά.

‘’Η ωριμότητα του ανθρώπου είναι να ξαναβρεί τη σοβαρότητα με την οποία έπαιζε όταν ήταν παιδί’’ έγραφε ο Νίτσε, μου φαίνεται ότι η Τέχνη έρχεται να βοηθήσει τον άνθρωπο σ’ αυτήν του τη διαδρομή.

Τέχνη και παιδί όμως είναι το θέμα του επόμενου ταξιδιού μας