Η ρητορική του μίσους , ένα από τα βασικότερα σύγχρονα ανθρώπινα προβλήματα, «άνθισε» στα πληκτρολόγια την τελευταία και πλέον δεκαετία. Τα χρόνια εκείνα τα δύσκολα που οι Έλληνες ξυπνούσαν με την αγωνία των spreads και των επιτοκίων Euribor, όρων που μόλις μετα βίας κατανοούσαν. Η κρίση εκείνη πέρασε(;) η τοξικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις όμως έμεινε. Άξονας συμπεριφοράς και προσέγγισης του «άλλου». Στρίμωξε την ανεκτικότητα και την αλληλεγγύη, γιγάντωσε την εχθρικότητα και την καχυποψία.

Αλήθεια ποιος δεν τα παρατηρεί όλα αυτά γύρω του; Στους χώρους εργασίας , στις επίπλαστες διαπροσωπικές σχέσεις ,στην άσκηση πολιτικής ακόμα και μέσα στην ίδιο τον οικογενειακό πυρήνα. Ο εκάστοτε συνάνθρωπος με περισσή ευκολία καταδικάζει και σπιλώνει συνειδήσεις, βγάζει εύκολα αφοριστικά συμπεράσματα και κινείται ως ο φορέας της απόλυτης αλήθειας. Πολλοί όλα αυτά τα επεσήμαναν σε ανύποπτο χρόνο, αλλά οι «απέναντι» τους χαρακτήριζαν κινδυνολόγους, με την μόνιμη αποστροφή τους «ωχ αδερφέ τι σκας , στην Ελλάδα είσαι..»

Η κρίση των θεσμών , η ανεπάρκεια των δημοσίων προσώπων που εκφέρουν δημόσιο λόγο αποτελούν μέρος του προβλήματος. Κρυψίνοια, δεύτερες σκέψεις και υποτίμηση της νοημοσύνης του άλλου «βασιλεύουν» σε κάθε τραπέζι,. Πάντα με το βλέμμα στραμμένο στις άλλες «κολοβές αλεπούδες» αφού και μείς μια τέτοια είμαστε. Σημείο των καιρών η πρόσφατη αντιπαράθεση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων που θυμίζει όλα τα διχαστικά σχήματα του Ελληνισμού. Ουκ έστι αριθμός: Πρόκριτοι-Οπλαρχηγοί, Κωλέττηδες-Κολοκοτρωναίοι, Αυτόχθονες-Ετερόχθονες, Τρικουπικοί-Δηλιγιαννικοί, Βενιζελικοί-Κωνσταντινικοι, Δημοτικιστές- Αρχαιολάτρες, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Χατζηδάκις-Θεοδωράκης, Μνημονιακοί-Αντιμνημονιακοί. Αναρίθμητα δείγματα της αντίληψης πως μας ελκύει περισσότερο η αποσύνθεση από τη σύνθεση. Το γκρέμισμα και όχι το χτίσιμο.

Οι παλιότερες γενιές, εκπρόσωποι των οποίων ακόμα βρίσκονται εν ζωή, συνηθίζουν να λένε πως «εμείς είχαμε τα πάντα εκτός από λεφτά». Κι όμως σπάνια θα ακούσει κανείς τις αξεπέραστες δυσκολίες εκείνου του βιοτικού επιπέδου να τις κατονομάζουν ως «δυστυχία». Σήμερα στο κυνήγι της ατομικής ευημερίας έχουμε χάσει τον διπλανό μας. Αισθανόμαστε πως δεν το χρειαζόμαστε. Πολλές φορές τον θεωρούμε και εμπόδιο. Αν τον χρησιμοποιήσουμε κιόλας, ακόμα καλύτερα.. Όταν όμως βρεθούμε στα δύσκολα αμέσως σπεύδουμε να ζητήσουμε βοήθεια ή ακόμα και ρουσφέτι… Και φυσικά το μόνο που έχουμε καταφέρει σε μια εποχή πανδημίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά να αναδείξουμε την μοναξιά σε νούμερο ένα «νόσημα».

Είναι δεδομένο πως ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει πολύ περισσότερα από αυτά. Ο σύγχρονος όμως άνθρωπος θέλει;

Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση.