Η Ελένη Γερασιμίδου σε συνέντευξή της μίλησε για τον θάνατο της αδερφής της, την οικογένειά της αλλά και για το πιο σημαντικό και συγκινητικό χειροκρότημα για εκείνη.

-Τι είναι ευτυχία για εσάς;

Ευτυχία για εμένα είναι οι απλές μας στιγμές, η ηρεμία, οι ωραίες σκέψεις για όλο τον κόσμο, για την ανθρωπότητα. Ας ονειρευτούμε περισσότερο κάποια πράγμα και ας παλέψουμε γι’ αυτά.

-Ποιο ήταν το πιο σημαντικό σας χειροκρότημα μέχρι τώρα;

Θα σας πω κάτι που θα σας συγκινήσει. Όταν έφυγε η αδερφή μου από τη ζωή, την επόμενη μέρα, έπαιζα με τη Θεατρική Διαδρομή τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου στον Λυκαβηττό. Ο ρόλος που υποδυόμουν ήταν αυτό της Κλεονίκης. Μάλλον ο ρόλος είχε γίνει καλά από την πλευρά μου και χειροκροτούνταν πάντα ιδιαιτέρως. Αλλά το χειροκρότημα που πήρα στο θέατρο του Λυκαβηττού, ήξερα ότι ήταν και για την αδελφή μου. Ήταν ένας φόρος τιμής.

-Πώς βρήκατε τη δύναμη να παίξετε την επόμενη ακριβώς ημέρα του «φευγιού» της;

Αν δεν υπήρχε αυτό, το να έχω παράσταση δηλαδή, δεν ξέρω πώς θα αντεχότανε. Είναι μια παρηγοριά. Φυσικά δεν ξεχνάς ποτέ, αλλά το έχω ζήσει πολλές φορές το πόσο βοηθάει η δουλειά μας σε δύσκολες καταστάσεις, καθώς έχω χάσει όλη τη γονική μου οικογένεια. Δεν είναι παρηγοριά και ψυχαγωγία μόνο για τους θεατές, αλλά και για εμάς. Είναι θεραπεία.

-Έχετε κάποιο όνειρο που δεν έχετε κάνει πραγματικότητα;

Εγώ τη ζωή, την παίρνω όπως έρχεται. Παλεύω για τα πράγματα που έρχονται στη ζωή μου.

-Τι θέλετε να δείτε στα μάτια των θεατών, όταν φύγουν από την παράστασή σας;

Το χειροκρότημα, αυτό είναι το σημαντικότερο. Πέρυσι που παίξαμε πάλι με περιορισμένο αριθμό θεατών, τους ευχαριστούσα στο τέλος και τους αποκαλούσα πολύ γενναίους που ήρθαν, με χιούμορ φυσικά. Φωνάζανε λοιπόν από κάτω, «εμείς ευχαριστούμε», «μπράβο». Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Μια παράσταση είναι ένα πάρε δώσε. Αυτή είναι η ουσία.

Πηγή: ΛΟΙΠΟΝ