Οι περισσότεροι από εμάς εδώ στην Πάτρα γνωρίζουμε την Καλομοίρα Κοντογιώργη ως δασκάλα χορού, χορογράφο και χορεύτρια. Πέρα όμως από αυτή της την ιδιότητα η όμορφη πατρινή είναι εκπαιδευτικός.

Αυτή την περίοδο μάλιστα, εδώ και ορισμένους μήνες, δεν είναι στην Πάτρα, αλλά επέλεξε να πάει στην Σάμο και να εργαστεί στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Ασυνόδευτων Ανηλίκων, σε ένα νησί που ζει έντονα τα τελευταία χρόνια το προσφυγικό κύμα.

Η ίδια, γνωρίζοντας ότι λόγω της πανδημίας ο χώρος του χορού και της διδασκαλίας του ήταν κλειστός για αρκετούς μήνες, προτίμησε αντί να περιμένει το άνοιγμα του κλάδου να αξιοποιήσει τον χρόνο της, με έναν τόσο χρήσιμο τρόπο.

Της ζητήσαμε να μας πει δύο λόγια για την εμπειρία της, ξέροντας ότι η περίοδος αυτή της ζωής της λόγω των παιδιών αυτών, είναι σίγουρα κάτι μοναδικό που θα θυμάται για πάντα.

«Το μόνο που ήξερα για τα ασυνόδευτα ανήλικα ήταν ότι είναι παιδιά που έρχονται στην Ελλάδα μόνα τους, χωρίς κηδεμόνα. Ήξερα τη θεωρία, στην πράξη αντιλήφθηκα πολλά περισσότερα» τονίζει αρχικά και συνεχίζει λέγοντας:

«Παιδιά, που στα λίγα χρόνια τους είχαν ήδη ζήσει πολλές ζωές, αφήνοντας πίσω τις οικογένειές τους, διασχίζοντας χερσαία και θαλάσσια σύνορα, αντιμετωπίζοντας τον εγκλεισμό και την καθημερινή επαφή με τις αρχές και μια αβεβαιότητα για το μέλλον που οι περισσότεροι δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Το κάθε παιδί είναι μια ολόκληρη ιστορία από μόνο του. Γνωρίζοντας καλύτερα αυτά τα παιδιά, μεγαλώνει ο θαυμασμός μου για την ικανότητά τους να παραμένουν χαμογελαστά και αισιόδοξα παρά τις αντιξοότητες».

Το πιο δύσκολο κομμάτι στη δουλειά της στο Κέντρο Ασυνόδευτων Ανηλίκων έχει να κάνει με την επικοινωνία. «Το γλωσσικό εμπόδιο καθιστά δύσκολη την επικοινωνία, καθώς τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο στη χώρα τους και λόγω των συνεχών μετακινήσεων καθίσταται δύσκολη η εκπαίδευση τους» τονίζει.

 «Οι πολιτισμικές διαφορές πάλι είναι αρκετά έντονες, οι οποίες, όμως, εξομαλύνονται με τον καιρό. Μου έκανε επίσης εντύπωση η έκπληξη των παιδιών, όταν συνειδητοποίησαν ότι εγώ θα οδηγούσα το αυτοκίνητο για να τους μεταφέρω σε διάφορους φορείς».

Η ίδια πάντως έχει αγαπήσει τα παιδιά και αυτά έχουν αγαπήσει εκείνη, αποκτώντας μία σχέση μεταξύ τους όλο αυτό το διάστημα. Μια εμπειρία μοναδική για κάθε εκπαιδευτικό σίγουρα…

(Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Σαρηγιάννη).