Δεν γνωρίζω τις αναλύσεις των νομικών επί του θέματος αλλά θα σας διηγηθώ μία πραγματική ιστορία και θα εκφράσω ξεκάθαρα και την άποψή μου.

Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από αυτή την υπόθεση, λεπτομέρειες της οποίας δεν θυμάμαι καθόλου, αλλά τα περιστατικά έχουν έντονα χαραχθεί στη μνήμη μου. Ο πατέρας μου ήταν διευθυντής (λυκειάρχης) σε λύκειο της Πάτρας. Η ιστορία είναι πολύ παλαιά αφού ο ίδιος έχει φύγει ήδη από το 2001 και έχει να κάνει με υπόθεση όταν ήταν εν ενεργεία. Πρέπει να ήμουν τότε φοιτητής άρα μιλάμε για την περίοδο της δεκαετίας του 80.

Ήλθε εις γνώσει του πως κάποια οικογένεια μαθητή του αντιμετώπιζε ένα τραγικό πρόβλημα. Η κόρη της οικογένειας (16 έως 18 ετών νομίζω, σίγουρα όμως ανήλικη) αντιμετώπιζε σοβαρότατο πρόβλημα υγείας και έπρεπε να υποβληθεί κατεπειγόντως σε μετάγγιση αίματος. Οι γονείς της όμως, οι οποίοι ανήκαν σε κάποια θρησκευτική αίρεση (δεν έχει σημασία ποια) δεν επέτρεπαν επ΄ ουδενί να υποβληθεί η κόρη τους σε μετάγγιση. Το κορίτσι όμως επρόκειτο να πεθάνει και χρειαζόταν η δική τους άδεια.

Σας το γράφω ξεκάθαρα: ο πατέρας μου όταν έμαθε το γεγονός αυτό επενέβη και απευθύνθηκε στον εισαγγελέα, ο οποίος έδωσε προφορική εντολή να διεξαχθεί υποχρεωτικά η μετάγγιση. Το κορίτσι έζησε. Μην με ερωτήσετε όμως περισσότερες λεπτομέρειες.

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, εκτός από τη χαρά και την ανακούφιση στο σπίτι μας όταν μάθαμε την έκβαση της υπόθεσης. Προσωπικά υποθέτω πως και οι ίδιοι οι γονείς θα ένοιωσαν ανάλογη ανακούφιση, διότι τελικά ούτε οι ίδιοι παρενέβησαν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις ενώ και το παιδί τους έζησε.

Κανένας ποτέ δεν έμαθε τίποτα, κανένας δεν μας ενόχλησε, ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκε. Το αποκαλύπτω μετά από περίπου 30-35 χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν εξαιρετικά διακριτικός σε ανάλογα φαινόμενα, τα οποία κι εγώ ο ίδιος μαθαίνω μετά από δεκαετίες.

Δεν μπορώ να διανοηθώ πως γονείς θα προτιμούσαν το θάνατο του παιδιού τους από την παραβίαση ενός (θα το δεχτώ) σεβαστού θρησκευτικού κανόνος. Έπρεπε όμως κάποιος να εκτεθεί και να δώσει τη λύση. Αυτό το έκανε ο πατέρας μου. Δεν ήταν αστείο και δεν συνέβη χωρίς τεράστια και έντονη ψυχολογική πίεση. Τα θυμάμαι αυτά. Αλλά το έκανε.

Από την άλλη πλευρά οι εμβολιασμοί είναι υποχρεωτικοί και προβλέπονται, εάν δεν λαθεύω από το εθνικό σύστημα υγείας. Όλα τα παιδιά εμβολιάζονται, αλλά δεν γνωρίζω περισσότερα επί του θέματος, εκτός της υποχρέωσης αυτής των γονιών.

Και ξαφνικά εμφανίζεται ο Covid-19 και η επιστήμη με άλματα προσφέρει μία ουσιαστική λύση. Ταυτοχρόνως εμφανίζονται αρνητές (τίνος άραγε) με απίστευτες θεωρίες συνωμοσίας. Δικαίωμά τους να τις πιστεύουν, δικαίωμά τους να αρνηθούν τον εμβολιασμό, αλλά δεν είναι δικαίωμά τους να κυκλοφορούν με τους… “άλλους”. Διότι ο Covid-19 ανέδειξε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την κοινωνική ευθύνη.

Είμαι απολύτως σαφής: ο εμβολιασμός οφείλει να είναι υποχρεωτικός. Ο πατέρας μου έσωσε μία ζωή με τον τρόπο του. Δεν αποκλίνω της θεώρησης αυτής ούτε κεραία.