Ο Νίκος Βερλέκης σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε μίλησε για την καριέρα νέων ηθοποιών και έφερε ως παράδειγμα τον τότε ζεν πρεμιέ Λάμπρο Κωνσταντάρα, ο οποίος έκανε καριέρα μετά τα πενήντα του χρόνια!

Πώς βλέπετε τα πράγματα σήμερα στον χώρο της υποκριτικής;

Υπάρχουν πολλά ταλέντα. Μην κοιτάτε που δεν υπάρχει κινηματογράφος σήμερα και η τηλεόραση στερείται της αίγλης του σινεμά. Πρώτα, θα έπρεπε να ντυθείς, να ετοιμαστείς για να δεις κάποιον που θαύμαζες. Ήταν μια ιεροτελεστία, η επίσκεψη στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Είχε άλλη αίγλη η εποχή εκείνη και άλλη σήμερα. Δεν έχει καμία σχέση, το σήμερα με το χθες. Τότε, αν γινόσουν σταρ, αυτό κρατούσε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ο κόσμος σε θυμόταν. Σήμερα δεν είναι εύκολο να σε πεθυμήσει και να σε νοσταλγήσει κάποιος, καθώς πατάει το κουμπί και σε βλέπει αμέσως. Κι αν δεν του αρέσεις, πάει σε άλλο κανάλι και βλέπει άλλη υπόθεση, άλλο έργο. Τότε υπήρχε νοσταλγία, ήθελες να πας στο θέατρο, στο σινεμά. Τώρα πια, είμαστε υπερχορτασμένοι.

Πιστεύετε ότι υπάρχουν ηθοποιοί, που ενώ έχουν ταλέντο, δεν έχουν την ευκαιρία να προβληθούν και να γίνουν γνωστοί;

Ασφαλώς και υπάρχουν ηθοποιοί, οι οποίοι δεν έχουν την ευκαιρία να γίνουν γνωστοί. Αν όμως ασχοληθεί, θα δικαιωθεί. Αδικίες υπάρχουν σε όλες τις δουλειές. Τι θα πει, όμως, αδικία; Αν δύο άνθρωποι, οι οποίοι σε ταλέντο είναι ισότιμοι και διεκδικούν τον ίδιο ρόλο, σε μια ταινία. Δεν σας λέω ανάμεσα σε πενήντα, αλλά ανάμεσα σε δύο, οι οποίοι έχουν το ίδιο ταλέντο. Αν αυτοί, πάνε σε μια οντισιόν, όπως την λέμε, θα επιλέξουν τον έναν. Έχει αδικηθεί ο άλλος; Κι αν ο άλλος είχε, τελικά, πάρει τον ρόλο, δεν θα ένιωθε αδικημένος εκείνος που έμεινε «έξω»;

Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας, το συστατικό της επιτυχίας, για έναν ανερχόμενο ηθοποιό;

Προσπάθεια μεγάλη, δουλειά και υπομονή. Θα έρθει η ώρα τους, θα έρθει η σειρά τους και σ’ εκείνους θα δοθεί η ευκαιρία να κάνουν την καριέρα που πρέπει. Αρκεί να έχουν σεβασμό! Ας μην ξεχνάμε, ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έκανε καριέρα μετά τα πενήντα. Μέχρι τα πενήντα, ήταν ένας ζεν πρεμιέ μέτριος. Δεν είχε τη δημοτικότητα που απέκτησε αργότερα. Μετά τα πενήντα του έγινε μεγάλος και τρανός και σπουδαίος. Πριν, παρόλο που σπούδασε στο Παρίσι και ήρθε στην Ελλάδα καλλιεργημένος, δεν ήταν το ίδιο επιτυχημένος. Φαίνεται ότι, το είδος της κωμωδίας του ταίριαζε περισσότερο και για την ιστορία, το γνώρισε με την «Αλίκη στο ναυτικό» τη δεκαετία του ’60. Όταν ήταν 30 και 40 δεν έκανε καριέρα. Μετά τα πενήντα μπήκε πρωταγωνιστής και έγινε μεγάλο όνομα.

Πηγή: Λοιπόν