Συμπληρώνεται ένας χρόνος, αυτές τις μέρες από την στιγμή που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε τον COVID-19 σε κλίμακα παγκόσμιας πανδημίας. Και είναι σαφές πως ακόμα και σήμερα η ανθρωπότητα δεν έχει βρει πειστικές απαντήσεις, παγκόσμια ή και τοπικά, απέναντι σε αυτήν την πρωτόγνωρη πρόκληση. Και το χειρότερο: μοιάζει και παντελώς ανεπίδεκτη μαθήσεως για την αντιμετώπιση μιας νέας.

Οι παλινωδίες πολλών κυβερνήσεων στην παραδοχή αλλά και πολύ περισσότερο στις φόρμες αντιμετώπισης του προβλήματος, κατέδειξαν τον αιφνιδιασμό της παγκόσμιας κοινότητας απέναντι σε μια τέτοιου είδους «εισβολή». Οι Τράμπ, Τζόνσον και Μπολσονάρο, δέχθηκαν συσσωρευμένα «πυρά» για τον τρόπο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης με τον 45ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να έχει απωλέσει εν πολλοίς το αξίωμα του εξαιτίας του κορωνοϊού. Μάλιστα οι μεταλλάξεις του ιού καταδεικνύουν περίτρανα πόσο πεπλανημένες ήταν οι «εθνικές» απαντήσεις ενώπιον μιας τέτοιας πρόκλησης.

Πολλοί μάλιστα αναφέρουν πως ο ΠΟΥ είναι σε μια συγκεκαλυμμένη μορφή το νέο ΔΝΤ. Που θα επιβάλλει κανόνες , θα καθορίσει τον τρόπο ζωής μας για τα επόμενα χρόνια αυτή την φορά όχι υπό την απειλή μιας παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης -ο κίνδυνος της οποίας ουδέποτε παρήλθε-αλλά μιας γενικευμένης υγειονομικής κρίσης με αναπάντεχα αποτελέσματα. Οι ίδιοι όμως, λησμονούν πως ο ιός δεν γνωρίζει σύνορα. Πέφτουν μάλιστα στην ίδια συλλογιστική «παγίδα» εκείνων που υποστηρίζουν πως «τις περιβαλλοντικές ισορροπίες  θα τις αποκαταστήσει  μόνο του το ίδιο το περιβάλλον, ή ακόμα και ο ίδιος ο Θεός(!)»…

Στο εγγύς μέλλον φαίνεται πως μια ευρύτερη προσέγγιση στο ζήτημα είναι πιθανή. Το «πνεύμα» της νέας διοίκησης Biden αλλά και η προεδρία της Βρετανίας στο επερχόμενο G7 δείχνουν ξεκάθαρα πως υπάρχει περιθώριο για δράση. Δεν θα πρέπει όμως να χαθεί μια τέτοια ευκαιρία σε ατέρμονες συζητήσεις και αφορισμούς. Είναι ευκαιρία για προοδευτικές λύσεις. Στην κατεύθυνση της γενναίας χρηματοδότησης των εθνικών συστημάτων υγείας, την διεύρυνση των εργαλείων πρόληψης τέτοιων ανάλογων κρίσεων στο μέλλον αλλά και στο χτίσιμο παγκόσμιου μηχανισμού άμυνας πιθανών νέων υγειονομικών  κρίσεων. Το 2020 ήταν αρκετά σκοτεινό. Το 2021 θα δείξει αν υπάρχει φως στο τούνελ.

Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση