Το black and white δεν είναι μόνο κλασικό, είναι και άκρως γοητευτικό, αφού αφήνοντας στην άκρη την ζωηράδα και το έντονο των χρωμάτων, θα έλεγε κανείς, ότι μένει πίσω μόνο η γυμνή αλήθεια των πραγμάτων.

Η αλήθεια που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να αντικρίσουμε, ψάχνοντας να κρυφτούμε πίσω από επιπόλαια συναισθήματα, λύπες ή και χαρές ή ακόμα και από έρωτες που στην τελική ανάλυση δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα.

Όταν όμως την αντικρίσουμε τότε μας κυριεύει αυτή η μαγεία της απελευθέρωσης, η αίσθηση που μας ανακουφίζει απαλλάσσοντας μας από κάθε τι περιττό, κρατώντας μέσα μας την ουσία, στην οποία πολλές φορές δεν δίναμε σημασία.

Είναι συναισθήματα όλα αυτά που μας φέρνει και η καραντίνα. Η αποξένωση, η απομόνωση, η αυτοκριτική, περπατώντας τους άδειους δρόμους μιας πόλης και κοιτάζοντας τις βιτρίνες μιας αγοράς που μοιάζει να μένει κοιμισμένη για χρόνια, σαν άλλη πριγκιποπούλα των παραμυθιών που περιμένει το φιλί από το νεαρό πρίγκιπα για να ξυπνήσει και να πάρoυν έτσι όλα γύρω της ζωή, ξεκινώντας από εκεί που είχαν μείνει. 

Μέχρι τότε όμως το ασπρόμαυρο θα είναι σίγουρα το χρώμα της καραντίνας, αυτό που δεν ακολούθησε όλους τους υπόλοιπους χρωματικούς συνδυασμούς όταν η πανδημία κατόρθωσε να εγκλωβίσει τη ζωή και έμεινε πίσω, μαζί μας, για να μας θυμίζει ότι η ζωή θα επιστρέψει και στο τέλος θα νικήσει.

Και ο Λεωνίδας Αξιώτης ως φωτογράφος που γνωρίζει την αξία του κλασικού και τη γοητεία του άσπρου – μαύρου φρόντισε μέχρι να επιστρέψει η ζωή, να αποτυπώσει όλη την παράξενη ομορφιά αυτού του σκηνικού, πηγαίνοντας μας μία βόλτα στην black white Πάτρα της καραντίνας και της νεκρής αγοράς της.