Σίγουρα εμείς οι πιο «καινούργιοι» δεν το θυμόμαστε, όμως, κάποτε τα Ψηλαλώνια της Πάτρας, η ομορφότερη κατά πολλούς, πλατεία της πόλης, ήταν περιστοιχισμένη από θερινούς κινηματογράφους και θέατρα.

Ναι καλά διαβάσατε και θέατρα. Στους δρόμους γύρω από τα Ψηλαλώνια λειτουργούσαν τρεις τουλάχιστον θερινοί κινηματογράφοι. Ο πιο παλιότερος, αυτόν που δεν θυμούνται οι περισσότεροι από τους Πατρινούς, ήταν αυτός της Αλάμπρας.

Ο συγκεκριμένος θερινός κινηματογράφος υπήρχε ακριβώς δίπλα από το μέγαρο Γκολφινόπουλου, εκεί που αργότερα λειτούργησε και το ομώνυμο καφενείο που άφησε την δική του εποχή.

Λέγεται μάλιστα ότι το καφενείο της Αλάμπρας από εκεί πήρε το όνομα του, από τον θερινό κινηματογράφο. Τόσο γνωστός και αγαπημένος ήταν τότε τα χρόνια της δεκαετίας του' 50 και του ’60 στους Πατρινούς.

Ο συγκεκριμένος θερινός κινηματογράφος σταμάτησε την λειτουργία του το 1972, σύμφωνα πάντα με τις σχετικές αναφορές, και έγινε πολυκατοικία , η οποία ασφαλώς υπάρχει ακόμα.

Ωστόσο, το σινεμά συνέχισε την παρουσία του στην πλατεία, καθώς περίπου εκείνη την περίοδο ή και λίγο αργότερα από το 1972 γεννήθηκε δίπλα στο καφενείο του Σταυριανού ο εξίσου θρυλικός θερινός κινηματογράφος της ΟΥΦΑ.

Λίγα μέτρα πιο πέρα, πάντα με φόντο την πλατεία (εκεί που στεγάζεται σήμερα ένα υποκατάστημα τραπέζης), υπήρχε και ένας ακόμα θερινός κινηματογράφος, αυτός του Ζενίθ.

Για τους θεατρόφιλους υπήρχε κοντά στην πλατεία, στην οδό Βύρωνος το Λυρικό. Δίπλα σχεδόν από εκεί που ήταν το θέατρο, φτιάχτηκε μετά από κάποια χρόνια, καφενείο με το ίδιο όνομα.

Τίποτα από τους κινηματογράφους και τα θέατρα, δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον γύρω από τα Ψηλαλώνια. Άλλες εποχές. Όμως ακόμα και μέσα από τις μετονομασίες τους σε καφενεία, τα σινεμά και το θέατρο, άφησαν το δικό τους στίγμα στην πλατεία.

(Η φωτογραφία είναι επιχρωματισμένη από τον Άρη Μπετχαβά, από το αρχείο του Σπυρίδων Αγγελόπουλου και δείχνει το θερινό κινηματογράφο της Αλάμπρας).