Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των γονέων είναι να γίνονται «φίλοι» με τα παιδιά τους. Περαν του γεγονότος ότι αλλοιώνονται τα γονεϊκά πρότυπα, υπάρχει κ μια βαθύτερη ψυχική ανισορροπία.

Το παιδί νιώθει ισότιμο και ισοδύναμο με τον γονέα - ενήλικα αν κ παιδί ακόμη.

Νιώθει ότι μπορεί να έχει άποψη και να κρίνει τις ενήλικες πράξεις του γονέα. Δημιουργώντας παράλληλα άλλοθι για τις δικές του, μη συμβεβλημένες με την παιδική νόηση κ ικανότητα, ενέργειες.

Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρω ότι ο γονέας έχει το δικαίωμα να κάνει λάθη κ να τα αποκρύβει από τα παιδιά ή να μην απολογείται εάν η πράξεις του έχουν αρνητικές συνέπειες στο παιδί.. Αναφέρω όμως ότι τα παιδιά δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν κ να συλλάβουν τις ενέργειες ενός ενήλικα κ η παιδική νόηση παρερμηνεύει κ δημιουργει λανθασμένη αντίληψη για τους ρόλους και αρνητικές αλληλεπιδράσεις.

Πράγμα που μπορεί να αποφευχθεί με την απόσταση που διατηρείται μέσα από την σαφήνεια κάθε ρόλου.