Παρακολουθώντας και εγώ αυτόν τον ‘’ ακήρυχτο πόλεμο’’ , που έχει ξεσπάσει τελευταία ανάμεσα στο Δήμο και στα πληρώματα του ΑΣΟ, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες απόψεις μου.

Σαν καρναβαλίστρια ενεργή για 40 χρόνια (ξεκινώντας απλό μέλος, μετά συνδιοργανώτρια και τελικά υπεύθυνος του πληρώματος 100 από το 1990 μέχρι και σήμερα) θα ήθελα να σας θυμίσω κάποια πράγματα που εμείς έχουμε ζήσει, αλλά εσείς ίσως δεν θυμόσαστε ή δεν ξέρετε.

Τα ίδια τα πληρώματα περίπου το 1985 αποφάσισαν να μην τους καταβάλλεται το χρηματικό έπαθλο που αντιστοιχούσε, στα τότε βραβεία, αλλά αντ’ αυτού να γίνει ένας χώρος, εκτός Δημοτικού Θεάτρου για να στεγάσει τις εκδηλώσεις, τους χορούς, τα θεάματα, τις κατασκευές και τα άρματα τους.

Θυμάμαι ότι κατά καιρούς κάναμε τα παιχνίδια μονίμως στους δρόμους και στις πλατείες. Ζωγραφική σε κάδους στο λιμάνι και σε καβαλέτα στην Αγίου Νικολάου, κατασκευές στην Πλατεία Γεωργίου και στην Πλατεία Όλγας, αγαλματοποίηση στα Ψηλά Αλώνια, ‘’ειδώματα’’ και χορούς ή θεατρικά στην Πλατεία Γεωργίου. Όλα αυτά μέσα στο κρύο και το αγιάζι του χειμώνα, περιφερόμενοι ανά την πόλη σαν τις άδικες κατάρες. Κυριολεκτικά ‘’οι άστεγοι των Πατρών’’!!

Χώρος για όλα αυτά πουθενά βέβαια. Και ούτε λόγος για κάτι τέτοιο. Η κάθε νέα δημοτική αρχή έκανε κάθε φορά τα δικά της, αναιρώντας επιδεικτικά ότι είχε κάνει η προηγούμενη. Ένα καλό να είχαν κάνει οι άλλοι, αμέσως το καταργούσαν, από αντίδραση και μόνο. ΑΥΤΟΙ χρησιμοποιούν τον θεσμό για πολιτικές αντιπαραθέσεις, όχι εμείς.
Εμείς δεν έχουμε κόμματα. Δεν έχουμε ρωτήσει ποτέ ο ένας τον άλλον τι κόμμα είναι, γιατί δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Άλλο πράγμα μας ενδιαφέρει. Πως θα κάνουμε κάτι τόσο ξεχωριστό και επισκέψιμο που έχει η Πάτρα, το Καρναβάλι της, πιο παραγωγικό και πιο αξιοποιήσιμο αντάξιο της φήμης του και της δυναμικής του Πατραϊκού λαού. Άλλες πόλεις κατάφεραν να αξιοποιήσουν ό,τι διαθέτουν, αλλά εμάς μας έχει φάει η μιζέρια και η γκρίνια!! Γιατί συνέχεια βλέπουμε φαντάσματα ‘’δήθεν πολιτικών αντιπαραθέσεων’’.

Αυτή την καραμέλα αναμασσάτε συνεχώς. ΒΓΑΛΤΕ το από το μυαλό σας αυτό. Πολιτική στο καρναβάλι δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει, για μας τουλάχιστον-για σας δεν ξέρω…...

Όσον αφορά το δικό μας πλήρωμα δεν πήγαμε ποτέ στον ΑΣΟ όσες φορές φτιάξαμε άρμα(στα πρώτα μας χρόνια). Ξέρουμε όμως ότι τα παιδιά εκεί είχαν στήσει το δημιουργικό τους στέκι και την καλλιτεχνική τους φωλιά και τώρα ζητούν το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί που το ζητούν . Είμαστε και εμείς που ζητάμε έναν χώρο, για να μπορούμε να κάνουμε πρόβες θεατρικών και χορευτικών, μικροκατασκευές, μάσκες, καπέλα, λάβαρα και ό,τι άλλο θελήσουμε.
Θέλουμε να συνεργαζόμαστε, να δημιουργούμε, να βοηθήσουμε τα νέα παιδιά με τις γνώσεις μας, για να μάθουν ότι το καρναβάλι είναι έμπνευση, τέχνη και δημιουργία. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν ‘’καρναβαλική παιδεία’’ και θα τους αποτρέψουμε να μαζεύονται στα πολυπληθή πληρώματα, όπου οι επιτήδειοι τα εκμεταλλεύονται μαθαίνοντας τους να πίνουν, να μεθάνε και να γδύνονται.

Εμείς φταίμε που συμβαίνει όλο αυτό. ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ. Όταν βραβεύαμε από το 1994-95 και μετά, τα πάνω των 300 ατόμων γκρούπ και τώρα άντε μαζέψτε τα. Μια ζωή φωνάζω ότι μας λείπει η καρναβαλική παιδεία. Αλλά που να τη βρούμε; Λες και έχουμε κάνει κάτι γι’αυτό; Εμείς πρέπει να τους την διδάξουμε, όπου και όποτε πρέπει. Οι παλιοί καρναβαλιστές, οι ονειροπόλοι σαν εμάς και αυτούς του ΑΣΟ.

Σαν εκπαιδευτικός και εσείς Κυρία Κουρή έπρεπε να το ξέρετε αυτό. Και όχι να μας κουνάτε το δάχτυλο σαν να είμαστε ‘’τα άτακτα παιδιά του νηπιαγωγείου’’. Και αλήθεια που ξέρετε εσείς πως συμπεριφέρονται τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας; Αφήστε εμάς τις νηπιαγωγούς να σας απαντήσουμε σ’αυτό. Τα παιδιά, όσο μικρά και αν είναι έχουν άποψη, λένε αλήθειες και θέλουν να τους δείχνουμε εκτίμηση και σεβασμό, όχι απόρριψη και υποτίμηση. Γιατί τότε θα βρεθούν απέναντι μας και θα μας μισήσουν.

Πάντως τόσα χρόνια στο καρναβάλι δεν είχα καταλάβει τη στενή σχέση που είχε η δουλειά μου σαν νηπιαγωγός με την αγάπη μου για το θεσμό αυτό. Φαίνεται έκρυβα βαθιά μέσα μου αυτό το ‘’άτακτο παιδί’’ που ήθελε να τρέχει, να συμμετέχει, να εκφράζεται, να δημιουργεί.

Μπράβο σας και σας ευχαριστώ που με βοηθήσατε να το καταλάβω, έστω και τώρα που είμαι πια συνταξιούχος ( από τη δουλειά μου, όχι από το καρναβάλι).

Όσον αφορά εσάς Κυρία Κουρή περίμενα μόλις αναλάβετε τα νέα σας καθήκοντα να μας μαζέψετε, να μας συστηθείτε αυτοπροσώπως και να καθίσετε ήρεμα και επικοινωνιακά να συζητήσετε μαζί μας το μέλλον του θεσμού αυτού που εμείς τουλάχιστον αγαπάμε. Αντ’ αυτού στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου μας ρωτούσατε: ‘’ξέρετε ποια είμαι εγώ;’’. Βεβαίως και σας ξέρουμε, μόνο από τις δημοσιεύσεις του τύπου.

Όμως οφείλω να παραδεχτώ ότι κάνατε κάτι. Αλλάξατε τα μέλη της κριτικής Επιτροπής (όπως άλλωστε κάνει πάντα η νέα Δημοτική αρχή αυτής της πόλης που ζούμε) και τους φορέσατε κόκκινες χρυσοποίκιλες κάπες, σαν αυτές που φορούσαν οι τρεις μάγοι στις χριστουγεννιάτικες γιορτές των σχολείων. Καρναβαλική αμφίεση να σου πετύχει!

Και έρχομαι στην καρναβαλική δράση που έγινε από τα πληρώματα του ΑΣΟ στην πλατεία Γεωργίου, ζητώντας ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ. Κάτι που προκάλεσε αίσθηση στους πατρινούς, οι οποίοι δεν ξέρουν τα παραμέσα τα δικά μας. Αυτό όμως που με συγκίνησε, είναι τα κοριτσάκια που μάζευαν υπογραφές και απαντούσαν στις ερωτήσεις των διερχομένων πολιτών, με σθένος και μεράκι.

Ένας ‘’αρματάς ‘’, παλιός καρναβαλιστής, ο Κώστας Μαυροειδής πέθανε φέτος ξαφνικά και άφησε πίσω του ξέρετε ποιά παρακαταθήκη; Εκτός από την αγάπη του για το καρναβάλι, την οποία μετέδωσε και στους δικούς του ανθρώπους, άφησε και κάτι ακόμα. Την οικογένειά του όλη-την γυναίκα του, τα παιδιά του, τα αδέρφια του και τα ανίψια του- να παλεύουν γι΄αυτό που πάλεψε και ο ίδιος όλα του τα χρόνια: ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΡΜΑΤΑ ΤΟΥ. Όλοι αυτοί βρισκόντουσαν στην πλατεία Γεωργίου και διερωτάμαι: αυτό είναι που καταφέραμε όλοι εμείς μετά από τόσα χρόνια; Πάλι να βρισκόμαστε στους δρόμους και να παλεύουμε; Αυτή είναι η κληρονομιά που θα αφήσουμε πίσω στα παιδιά μας και η υστεροφημία μας; Μάλλον σαν ευχή και κατάρα μου μοιάζει περισσότερο…. Και είναι κρίμα και άδικο για όλους μας.

<< Πώς να κρυφτείς από τα παιδιά;
Έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα
Και μας κοιτάζουν με μάτια
Σαν και αυτά…..>>

Είμαι πλήρως απογοητευμένη. Πράγματα που θα έπρεπε να τα είχαμε υλοποιήσει εμείς, προβλήματα που θα έπρεπε να είχαμε λύσει, αγώνες και διεκδικήσεις δικές μας, να τα κληρονομούμε και αυτά στα παιδιά μας; Ένα ΤΙΠΟΤΑ δηλαδή και ένα ΓΙΑΤΙ……

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ και ΝΤΡΟΠΗ θα έπρεπε να νοιώθουν και όλοι όσοι έχουν μετατρέψει το καρναβάλι σε ‘’Εμπόλεμη Ζώνη’’. Θα έπρεπε επίσης να παραδεχτείτε ότι τα πληρώματα που ανέλαβαν να διοργανώσουν τον Κρυμμένο Θησαυρό, έδειξαν εργατικότητα, διάθεση και δημιουργικότητα και κατάφεραν να ξελασπώσουν το παιχνίδι, που είχε τελματώσει τα τελευταία χρόνια και να του δώσουν νέα πνοή και έμπνευση. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ.

Μακάρι να αναλάβουμε εμείς οι καρναβαλιστές όλες τις δράσεις του καρναβαλιού που μας αφορούν. Γιατί μόνο εμείς ξέρουμε τι πραγματικά χρειαζόμαστε. Και μόνο έτσι θα ξεμπλοκάρουμε από τη σκιά της κάθε Δημοτικής αρχής, που έρχεται και παρέρχεται ανά 4ετία και πειραματίζεται στα κεφάλια μας. Ενώ εμείς παραμένουμε εδώ τόσα χρόνια, δόξα τω θεώ, να τρέχουμε και να υπερβαίνουμε τους εαυτούς μας και τις αντοχές μας.

Το καρναβάλι του 2020 θα μείνει χαραγμένο ανεξίτηλα στην μνήμη μας. Γιατί ζήσαμε το χειρότερο σενάριο που ΔΕΝ είχαμε φανταστεί ποτέ. Κυριολεκτικά στο παρά πέντε της τελευταίας εβδομάδας, την ώρα που μοιράζαμε στολές, χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Σαν να μας είχαν βάλει ένα πιστόλι στον κρόταφο και μας κρατούσαν ακίνητους με τα χέρια ψηλά. Έχοντας άγνοια της πανδημίας που θα ακολουθούσε, υπήρξαμε τα πρώτα θύματά της. Χωρίς όμως τελικά να παρουσιαστεί ούτε ένα κρούσμα ανάμεσά μας, κάτι που περίμεναν πολλοί ότι θα συμβεί, αλλά όμως διαψεύστηκαν!!

Έτσι, ούτε ο Δήμος ούτε κανένα άλλο άρμα δεν υπήρξε, παρά μόνο ΕΜΕΙΣ, κατεβήκαμε ΠΕΖΟΙ και παρόλο που είχαμε ‘’χτυπηθεί στα φτερά μας’’, βάλαμε πλάτη για να σωθεί το φετινό καρναβάλι με τον καλύτερο δυνατό και ήρεμο τρόπο. Γιατί δεν είχαμε κηδεία να κάτσουμε σπίτια μας, αλλά καρναβάλι που δεν θέλαμε να πάει χαμένο ούτε στην μνήμη μας, ούτε στο χαμόγελο και τα μάτια των παιδιών μας.

Το φετινό διαφορετικό καρναβάλι έπρεπε να μας ανοίξει τα μάτια, να μας προσγειώσει, να μας συνετίσει και να μας διδάξει. Γιατί μπορεί ο Δήμος να διοργανώνει το καρναβάλι και να πετάει βεγγαλικά, αλλά ΟΙ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΣΤΕΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. ‘’ Το πάθημα έπρεπε να μας γίνει μάθημα’’ αλλά εμείς αλλού για αλλού......ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ.

<<Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά , μα ούτε και στους μεγάλους.

Πάει καιρός που έχω μάθει ΞΑΦΝΙΚΑ πως είμαι παλιο- καρναβαλίστρια….(δεν είμαι σαν τους άλλους)>>.