Μετά το τέλος του Κορεατικού πολέμου το 1953, πολλοί πρόσφυγες και άλλοι οικονομικά ασθενέστεροι μετακόμισαν στα ταχέως αναπτυσσόμενα αστικά κέντρα και άρχισαν να εγκαθίστανται κυρίως σε λόφους. Ο ρυθμός εγκατάστασης στους λόφους ήταν γρήγορος με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν γειτονιές και μικροί οικισμοί, γνωστά ως «χωριά της Σελήνης» (ή daldongnae στην κορεατική που σημαίνει ανύψωσή και ως εκ τούτου την εγγύτητα και την καλύτερη θέα προς το φεγγάρι).

Τα χωριά δεν ακολουθούν κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο αλλά στην πλειοψηφία τους βρίσκονται σε απότομους λόφους και διαθέτουν μικρά δρομάκια και κοινόχρηστους χώρους. Από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα τα δεδομένα άλλαξαν. Τα παλιά σπίτια κατεδαφίστηκαν και αντικαταστάθηκαν με διαμερίσματα που πληρούσαν τους τοπικούς αστικούς νόμους, χωρίς ωστόσο να χαθεί εντελώς ο αρχικός χαρακτήρας της περιοχής, όπως αναφέρει το perierga.

Τα «χωριά της Σελήνης» έχουν τραβήξει την προσοχή διαφόρων καλλιτεχνών, οι οποίοι με τα έργα τους έχουν δώσει «χρώμα» σε τοίχους και σπίτια μετατρέποντας την περιοχή, που έχει πληγεί από τη φτώχεια, σε ζωντανό τουριστικό κέντρο.

Το Ιχόα κοντά στη Σεούλ είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα, που αποτελεί έναν δημοφιλή προορισμό τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους τουρίστες άλλων χωρών.