Ο κορωνοϊός και η μοναξιά της πόλης, με τους άδειους δρόμους, τους κοινόχρηστους χώρους και τις έρημες πλατείες, έχει μία διαφορετική πτυχή για ένα καλλιτεχνικό «φωτογραφικό» μάτι.

Η μοναξιά της πόλης αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την αρχιτεκτονική και την επιβλητικότητα ορισμένων κτιρίων που αποτελούν έτσι και αλλιώς σημεία αναφοράς.

Το νεοκλασικό στοιχείο που χαρακτηρίζει την αρχιτεκτονική της Πάτρας ή τουλάχιστον αποτελεί το βασικό μέρος της πολιτιστικής της ταυτότητας, βγάζει ακόμα περισσότερο προς τα έξω την προσωπικότητα του κάθε κτιρίου.

Κάτι που δεν ισχύει βέβαια μόνο για τα νεοκλασικά, αλλά για κάθε τύπο κτιρίου που έχει την δική του προσωπικότητα, την δική του αρχιτεκτονική, μακριά από τον μοντερνισμό που έφερε η αστικοποίηση και η ανέγερση των πολυκατοικιών.

Ισχύει ακόμα και για τα χαγιάτια ή τα βιομηχανικά κτίρια ή τους ναούς που αποτελούν σημεία αναφοράς της Αχαϊκής πρωτεύουσας. Όταν λοιπόν οι πόλεις ερημώνουν, τα κτίρια μιλούν, έχοντας τον δικό τους κωδικό επικοινωνίας.

Έναν κωδικό που για να τον… πιάσει κανείς θα πρέπει να έχει και την ανάλογη καλλιτεχνική αντίληψη. Ο Λεωνίδας Αξιώτης πήρε τον φωτογραφικό του φακό και τον «γράπωσε», μεταφέροντας μας αυτή την γλώσσα με τις εικόνες του.