Ενώπιον της απειλητικής πανδημίας, η οποία αυξάνει συνεχώς σε αριθμό θανάτων και κρούσματα, ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη, αλλά όχι μη αναμενόμενη για τον 21ο αιώνα κατάσταση. Η πόλη μας από την πρώτη στιγμή ακολούθησε τις εντολές των αρμόδιων υπουργείων (όπως, η ματαίωση του Πατρινού Καρναβαλιού που έπληξε σοβαρά την τοπική οικονομία) και ταυτόχρονα, πήρε όλα τα αναγκαία μέτρα που αφορούσαν την προφύλαξη των εργαζόμενων στις δημοτικές υπηρεσίες, την απρόσκοπτη λειτουργία των υπηρεσιών, την υποστήριξη συμπολιτών  με οικονομικές και ψυχολογικές αδυναμίες, την καθαριότητα και την οργάνωση δημοσίων χώρων, κ.α. Αν και σε συνθήκες αποδυνάμωσης της Τοπικής Διοίκησης, ο Δήμος επέδειξε γρήγορα αντανακλαστικά αξιοποιώντας τις δυνατότητες του στο έπακρο. Μπορεί, όμως, να απορροφήσει όλα τα δεινά της πανδημίας;

Οι πολίτες, μπροστά στον πρωτόγνωρο -τουλάχιστον για τους νεότερους- κατ’ οίκον περιορισμό και την απαγόρευση συναθροίσεων, συμμορφώθηκαν στις εντολές του υπουργείου (έστω και με αμηχανία στην αρχή), γνωρίζοντας το κόστος αυτής της απόφασης και την οικονομική, όπως και ψυχολογική καταστροφή που παραμόνευε. Το ντόμινο της, εν εξελίξει, οικονομικής αστάθειας επηρεάζει και το τελευταίο νοικοκυριό, που κάθε μέρα πασχίζει να ορθοποδήσει, και δίνει την χαριστική βολή σε αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους, εμπόρους, κ.α.. Οι πολίτες, ωστόσο, κάνουν αυτό που περνάει από το χέρι τους και συνειδητά «μένουνε σπίτι», ανεξάρτητα από το αν τα μέτρα επιβολής και η προπαγάνδα προσπαθούν να αποδείξουν το αντίθετο.

Ο Δήμος έχει λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα και ο λαός έχει εξαντλήσει τα περιθώρια της «ατομικής του ευθύνης». Η Κυβέρνηση, όμως;

Η Κυβέρνηση, με άλλοθι την ατομική ευθύνη, υπεκφεύγει την πολιτική, καθώς αυτή και οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, υπηρετούν ένα σύστημα ιδιωτικοποίησης της δημόσιας υγείας και διολίσθησης του δημόσιου συστήματος που αντιμετωπίζει την υγεία ως εμπόρευμα. Αυτό αποδεικνύεται μέσω της υποστελέχωσης, της υποχρηματοδότησης των νοσοκομείων, των ελλείψεων σε εξοπλισμό, το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων. Ενδεικτικό παράδειγμα ότι χώρα μας διαθέτει 695 κλίνες ΜΕΘ, ενώ οι πραγματικές της ανάγκες καλύπτονται με 3500! Η κυβέρνηση προχώρησε στην μίσθωση 118 κλινών από τον ιδιωτικό τομέα ύψους 1.600 ευρώ η μία ημερησίως(!), ενώ προ πανδημίας ήταν 800 € (βλ. ΦΕΚ (13/3/2020, αρ. φ. 848). Ταυτόχρονα, ενισχύει και τους καναλάρχες μέσω της εξαίρεσής τους από την υποχρέωση καταβολής της ετήσιας δόσης ύψους 3,5 εκατομμυρίων ευρώ για τις τηλεοπτικές άδειες.

Αυτά συμβαίνουν ενόσω μεγάλο ποσοστό επιστημόνων της υγείας είναι σε ανεργία, οι ιδιωτικές ασφαλιστικές ενθαρρύνονται, η μόνιμη εργασία είναι πολυτέλεια και οι μισθοί συμπιέζονται όλο και περισσότερο. Από την άλλη, άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους λόγω της πανδημίας καλούνται να επιβιώσουν με το  πενιχρό επίδομα των 800€, που θα δοθεί προς άνεργους στο τέλος Απριλίου. Να σημειωθεί πως από το επίδομα αυτό εξαιρούνται μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων, όπως οικοδόμοι, εποχιακοί υπάλληλοι και μεγάλος αριθμός εργαζομένων, που παρά τη θέληση τους, απασχολούνταν υπό καθεστώς μαύρης εργασίας.

Ο λαός μας αυτή τη στιγμή κρατάει τριπλή «άμυνα» απέναντι στην επίθεση της πανδημίας, της οικονομικής καταστροφής και της κυβερνητικής πολιτικής. Η κυβέρνηση λαμβάνει περισσότερα μέτρα καταστολής και όχι ουσιαστικά και δραστικά, γιατί τα μέτρα που αφορούν την προστασίας της δημόσιας υγείας και τα συμφέροντα του λαού αντιτίθενται με τα συμφέροντα των ισχυρών εργοδοτών.

Τα προβλήματα που οξύνονται αγγίζουν όλους τους τομείς της ζωής και η γειτονιά μας δεν μένει έξω από το μάτι του κυκλώνα. Η κυκλοφορία στην Πλαζ, στην παραθαλάσσια ζώνη της Αγυιάς απαγορεύεται, μεγάλος αριθμός μαθητών, όπως και μεταξύ των 140 μαθητών του Λαϊκού Φροντιστηρίου της Αγυιάς, αδυνατούν να παρακολουθήσουν ολοκληρωμένο πρόγραμμα μαθημάτων λόγω στέρησης πρόσβασης στο διαδίκτυο και στις τεχνολογίες, οι τοπικοί επαγγελματίες ζουν την αγωνία της βιωσιμότητας των επιχειρήσεών τους, οι οικονομικά αδύναμες οικογένειες δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, το ποσοστό των εργαζόμενων στον τομέα υγείας δίνει καθημερινή μάχη σε αντίξοες συνθήκες.

Αποδεικνύουμε καθημερινά το αίσθημα ατομικής ευθύνης που διαθέτουμε. 

Αρκετά έχει καλεστεί η κοινωνία και οι εργαζόμενοι να «βγάζουν το φίδι από την τρύπα».

Δεν θέλουμε γειτονιές ερημωμένες και μετά την περίοδο του κορονοϊού.